,,Apple"

Cześć. <3 Wiem, że dużo osób czeka na siódmy rozdział Scornful Hunnie'go (albo mam nadzieję, że czeka ^^), ale powracam do Was z one shot'em. Nie powiem, niektóre fragmenty pisało mi się nadzwyczaj ciężko, może dlatego, że Manie zachciało się pisać o takiej a nie innej tematyce, cóż. W każdym razie mam nadzieję, że po przeczytaniu (szczególnie trzeciego zakończenia) sobie czegoś złego o mnie nie pomyślicie, bo naprawdę miałam straszne obawy przed publikowaniem tego, ale co się stało to się nie odstanie. Przepraszam jeszcze za zaśmiecanie powiadomień, ale niestety nie umiem dodać posta tak, aby się z powiadomień usunął. o.o Wybaczcie. 

Wybaczcie również, że to angst. Muszę się w końcu za jakiegoś fluffiastego wziąć, chociaż mam nadzieję, że siódmy rozdział Wam to wynagrodzi. ^^

Tak dla jasności, shot ten nie ma nic wspólnego ze Scornful Hunnie'm. 

Tytuł: Apple

Autorka: Mana

Pairing (o ile mogę to tak nazwać): BaekYeol

Rodzaj: angst, AU, slash, psycho (głównie trzecie zakończenie)

Uwagi: Cztery zakończenia. Każde gorsze od drugiego, ale to już od Was zależy, które będziecie chcieli przeczytać. Poza tym wszelkie elementy niezrozumienia danego fragmentu tekstu są celowe. Tak, wiem, dziwnie to brzmi, ale tak jest. ^^ Oprócz tego, szczególnie w trzecim zakończeniu, pewne.. kwestie są trochę uproszczone, więc proszę, abyście odebrali to z przymrużeniem oka, musiałam tak zrobić dla potrzeb ficka. 

(nie sugerujcie się tym zdjęciem, ten one shot nie jest tak ładny jak obrazek wyżej)

Czerń. Biel. Ból. Żal. Smutek. Łzy. Cierpienie. Deszcz. Ziemia. Dół. Grób. Śmierć.

Z rękami w kieszeniach i pokerowym wyrazem twarzy wpatrywałem się w wypolerowaną i lśniącą czarną trumnę, która lada chwila miała zostać złożona w wykopanym specjalnie dla niej dole i zasypana kilkoma łopatami ziemi. Na moją nieosłoniętą niczym głowę kapały raz po raz ogromne krople deszczu, spadające ze złośliwej chmury, która przed momentem pojawiła się na niebie. Wokół mnie stało mnóstwo ludzi, wszyscy smutni i przygnębieni. Podejrzewałem, że ich smutek nie wynikał jedynie z sytuacji, w jakiej obecnie się znaleźli – tyle czerni dookoła każdego przyprawiłoby o żal. Jakaś pulchna kobieta, przepychając się pomiędzy ludźmi, aby przybliżyć się do grobu, uderzyła mnie kątem parasolki w twarz. Odsunąłem się nieznacznie, jednak mój wzrok nadal spoczywał na prostokątnej trumnie. Rozglądnąłem się po osobach stojących naokoło mnie. Zazwyczaj wypielęgnowane i wymalowane twarze teraz oszpeciły czerwone i napuchnięte policzki oraz łzy spływające ciurkiem na wyszminkowane usta. Odwróciłem z obrzydzeniem wzrok. To śmieszne, że tak ciężko wykreowany wizerunek jest w stanie zniszczyć kilka kropelek słonych łez. Tak jakby smutek dominował nad radością i ideałem. Jakby nie patrzeć – tak jest. Wiele wesołych chwil może zostać zapomnianych przez jeden smutny moment. Ludzkim życiem nie władają pieniądze, uroda czy urodzaj. Ludzkim życiem włada smutek, żal i ból. I to się nie zmienia.

W pewnym momencie poczułem na ramieniu czyjąś dłoń i zauważyłem nad sobą ciemnego koloru parasol. Mama uśmiechnęła się do mnie delikatnie przez łzy i pogłaskawszy mnie po policzku, wręczyła mi parasolkę i ruszyła w stronę kobiety, która wcześniej niemal wybiła mi oko.

Błyszcząca w świetle przedzierającego się przez chmury słońca trumna została podniesiona przez trzech postawnych mężczyzn. Zanim ów panowie włożyli ją do wykopanego grobu, podbiegła do nich znana mi czarnowłosa kobieta i ciągnąć jednego w ataku desperacji za mundur, krzyknęła:

- NIE! ZOSTAWCIE GO! ODDAJCIE MI GO! ON ŻYJE! ON NIE MÓGŁ UMRZEĆ! JA SŁYSZĘ JAK MNIE WOŁA! OTWÓRZCIE TRUMNĘ!

Po tych słowach kobieta zsunęła się na mokrą trawę zemdlona. Natychmiast przybiegł do niej jej mąż i wziąwszy ją na ręce, odszedł kawałek dalej, z dala od ciekawskich gapiów. Mężczyźni w mundurach, uwolniwszy się od krzyczącego problemu, bardzo powoli rozpoczęli wkładanie trzymanego przez nich przedmiotu do grobu. W tle słyszałem coraz głośniejsze szlochy, gdzieś zaczął szczekać pies, a w oddali rozbrzmiewał dźwięk bijącego dzwonu.

Faceci w czerni rozpoczęli zasypywanie ziemią trumny. Miałem ochotę wyrwać im łopaty i samemu zająć się nabieraniem ziemi, widząc jakim wolnym tempem to robią, sprawiając zebranym tu ludziom jeszcze większy i dłuższy ból.

Po kilku niekończących się minutach, z widoku pięknie zdobionej trumny pozostało tylko wspomnienie. Podobnie jak z osoby w niej spoczywającej.

Jak wrośnięty w ziemię stałem w jednym miejscu, obserwując ludzi, którzy zachowywali się jak swoje idealnie odtworzone kopie. Każdy z nich podchodził do grobu, zostawiał na nim wiązankę kwiatów, zerkał z utęsknieniem na pozłacaną tabliczkę z imieniem i nazwiskiem zmarłego, rzucał garstkę ziemi na kopiec, po czym ruszał w stronę wyjścia z cmentarza, zapewne po drodze zapominając o kilkudziesięciu minionych minutach i myśląc o własnych sprawach. Oddałem parasolkę przechodzącej obok mnie mamie, aczkolwiek nie udałem się razem z nią za tłumem, ignorując jej zdziwione spojrzenie.

Po jakimś czasie przed grobem zrobiło się całkowicie pusto, nie licząc jednej, zagubionej duszy błąkającej się dookoła z pustym wyrazem twarzy, a mianowicie – mnie.

Wpatrując się bezustannie w wysoki krzyż, kupę ziemi i wiązanki kolorowych kwiatów, poczułem spływające mi po policzkach łzy. Pragnąłem je zatrzymać, spadały one jednak tak szybko i w tak dużej ilości, że niemożliwym było ich usunięcie. Zsuwając się z mojej twarzy, mieszały się one z kroplami deszczu, które nadal uparcie moczyły mi głowę, psując i tak nieułożoną fryzurę. Już nie miałem dla kogo jej układać.

Dlaczego mi to zrobiłeś? Wydawało mi się, że codziennie powtarzałeś, iż nigdy, przenigdy mnie nie zostawisz. Widać z premedytacją mówiłeś, że nigdy W ŻYCIU mnie nie opuścisz. Być może dotrzymałbyś tej obietnicy, gdyby nie to, że odwiedziła cię śmierć. Widocznie nie uświadamiałem sobie, że przez wzgląd na nią tak naprawdę niczego mi nie obiecywałeś...

Wróć do mnie, błagam! Czy to naprawdę tak wiele?! Przecież zawsze byłem dla ciebie dobry, dlaczego odszedłeś?! Było ci ze mną źle? Mogłeś zerwać, jakoś bym to przebolał, ale żeby od razu umierać? Jak się teraz czujesz? Masz wyrzuty sumienia? Nie widzisz, co się ze mną dzieje? Gdybyś zerwał, miałbym jeszcze tę świadomość, że kiedykolwiek cię zobaczę, może nawet spotkam się z tobą, dotknę cię, przecież nikt nie powiedział, że nie moglibyśmy zostać przyjaciółmi... A teraz będę musiał żyć z myślą, że już cię nie ma. Że opuściłeś mnie na dobre. Czemu? Bo nie byłem dla ciebie wystarczający? Nie chciałeś mnie już więcej widzieć? Przecież istnieje tyle sposobów! Mogłeś wyjechać albo ja mogłem, wiesz, że dla ciebie zrobiłbym wszystko. Mógłbym nawet się zabić, gdybyś tego zapragnął. Moje życie było całkowicie zależne od ciebie, byłeś jego panem i władcą, i zawsze ci to powtarzałem.

Kochałem cię. Kurwa, co ja pierdole, dalej cię kocham. Kocham cię całym moim pojebanym sercem, całą moją pieprzoną egzystencją. Gdybym tylko mógł, wykopałbym cię, schował do bagażnika i wyjechał z tobą gdzieś daleko, tam, gdzie nikt by nas nie znalazł. Wiem, że nie reagowałbyś na nic, co bym zrobił. Jednak wystarczyłaby mi świadomość, że mam cię przy sobie i jesteś tylko mój. I już nikt nie mógłby nas rozdzielić.

Gdzie jesteś, do cholery?! Dlaczego nie odpowiadasz?! Cieszy cię mój ból, moja miłość do ciebie?! Jesteś zadowolony z widoku mojej zapłakanej twarzy, daje ci to jakąś przyjemność, satysfakcję? Bawi cię to? Pamiętam, jak codziennie byłeś uśmiechnięty. Mówiłeś, że to moja zasługa, bo roztaczam wokół tyle pozytywnej energii. Powtarzałeś, że nigdy nie chcesz zobaczyć mnie smutnego, a tym bardziej – zapłakanego. To co się stało?! Dlaczego mi na to pozwoliłeś?! Dlaczego nie reagujesz?! Powinieneś mnie jakoś pocieszyć, podnieść na duchu, ja zawsze tak robiłem, gdy ty miałeś jakieś zmartwienie. Dlaczego nie chcesz odpłacić mi tym samym?

A może to dobrze, że umarłeś. Nie zawsze było między nami w porządku, właściwie ostatnimi czasy często się kłóciliśmy. Zazwyczaj o jakieś kompletnie bezsensowne sprawy. Pamiętasz tę kłótnię sprzed miesiąca? Posprzeczaliśmy się, bo ty chciałeś, aby ten zielony dywan znajdował się na środku pokoju, a ja – po lewej. Nie odzywaliśmy się do siebie przez tydzień, wyobrażasz sobie? Często też miewałeś doły. Wkurzało mnie to. Nie rozumiałem, dlaczego je miałeś, w końcu nie słyszałem o żadnych twoich problemach. Może po prostu nie mówiłeś mi o nich? To była kolejna rysa w naszym związku – rzadko zwierzałeś mi się z twoich zmartwień. Ja opowiadałem ci o wszystkim, byłeś jedyną osobą, która znała mnie praktycznie lepiej niż ja sam. Za to ja nie znałem cię prawie w ogóle.

Nie wiem, czy o tym słyszałeś, ale po roku naszego związku zdradziłem cię. Z Luhanem, pamiętasz go? Często wpadał do mnie, w końcu był jednym z moich przyjaciół od dzieciństwa. Nasi rodzice też się przyjaźnili. To stało się któregoś sobotniego wieczoru, pamiętam, że nie mogłeś przyjść, bo przyjeżdżali do ciebie dziadkowie. Ja też byłem trochę przybity, w końcu był to jeden z moich nielicznych okresów, kiedy zaczynałem wątpić w siebie. Wtedy przyszedł Luhan. Próbował mnie pocieszać, rozbawiać, doradzać mi, jednak jego słowa wlatywały jednym uchem, a drugim wylatywały. W końcu pocałował mnie, a po kilkudziesięciu sekundach wylądowaliśmy w łóżku. To była jedna z lepszych nocy, jakie kiedykolwiek przeżyłem, jednak potem nasze relacje trochę się osłabiły. To dlatego już nie jesteśmy tak dobrymi przyjaciółmi jak kiedyś. Zawsze cię ciekawiło, dlaczego Luhan przestał do mnie przychodzić. Otóż dlatego.

Nie powiem, bo noce spędzone przy twoim boku też były wspaniałe. Nie było ich dużo, często wzbraniałeś się przed spaniem ze mną w jednym łóżku, zazwyczaj jak byliśmy u ciebie. Nie dziwię się, nie wszyscy mają tak wyrozumiałą rodzinę jak ja.

Śpiąc obok ciebie czułem się, jakbym leżał na kawałku nieba, obok najpiękniejszego, istniejącego anioła. Tak, byłeś dla mnie najpiękniejszym stworzeniem we wszechświecie, jednak gdy to mówiłem to zawsze zaprzeczałeś. Dbałeś o swój wygląd bardziej niż o zdrowie, nie rozumiałem tego. Nawet bez ulepszeń wyglądałeś dobrze, ale nie słuchałeś mnie i tak robiłeś swoje.

Pamiętasz nasz pierwszy raz? Pół roku po rozpoczęciu związku. Ciągle mam przed oczami widok twojej przerażonej twarzy przed, a szczęśliwej po. Była to jedna z lepszych chwil mojego życia. Kolejne razy również były niesamowite, ale miałem wrażenie, że nie cieszyły cię one tak jak mnie.

Zrób coś, kurwa! Dlaczego tylko leżysz bezwładnie i słuchasz mojego żałosnego wywodu, nie reagując, nie odpowiadając? POWIEDZ COŚ! Wcale nie jest mi łatwo ze świadomością, że nic nie mówisz. Nigdy nie było mi łatwo. Nie rozumiałeś tego kiedyś, teraz też nie rozumiesz. Nie rozumiesz mnie. Myślałem, że byłeś moją bratnią duszą. Uzupełnialiśmy się nawzajem, odgadywaliśmy swoje myśli. Czułem się przy tobie jak rozkwitający kwiat, ciągle, na nowo. Z tobą mógłbym spędzić całe życie, iść na koniec świata. Dlaczego nie umarłem razem z tobą? Dlaczego pozwoliłeś mi żyć? Czemu zawsze jesteś dla mnie taki okrutny?

KOCHAM CIĘ IDIOTO, ZROZUMIESZ TO WRESZCIE?! Kocham cię bardziej niż siebie, rodziców i siostrę. Kocham cię tak, że tą miłością mógłbym objąć cały świat, ale przeznaczam ją tylko tobie. Ona była dla ciebie od samego początku i zabrałeś ją ze sobą do grobu. Kocham w tobie wszystko: twój uśmiech, którym obdarzałeś mnie, kiedy byłem radosny; twoje oczy, które tak często ukrywałeś pod warstwą eyeliner’a; twoje usta, które mógłbym całować dwadzieścia cztery godziny na dobę; twój nos, który jeździł po mojej szyi, przyprawiając mnie o dreszcze; twoje dłonie, które mogłem trzymać i które gładziły moje plecy tak delikatnie, że miałem wrażenie, jakby dotykała mnie pajęczyna; twoje włosy, w których zanurzałem twarz; kocham w tobie wszystko, mimo że już tego nie doświadczę.

Gdzie jesteś? Dlaczego do mnie nie przyjdziesz? Lubisz mnie torturować, prawda?! Zawsze lubiłeś! Chodź do mnie! Pragnę cię dotknąć, przytulić, pocałować, zrobić cokolwiek, byle tylko miało to związek z tobą. Jesteś skończonym chujem! Jak zwykle zostawiasz mnie samego ze wszystkim! Odszedłeś i myślisz, że wszystko będzie dobrze?! Że będę żył tak jak wcześniej?! Nienawidzę cię! Byłoby lepiej, gdybym nigdy cię nie poznał i nie zakochał się w tobie! Zniszczyłeś mi życie! Na moment uczyniłeś je lepszym, aby po chwili brutalnie mi to szczęście odebrać. Dobrze ci z tym? Uszczęśliwiło cię to? Kocham cię, a ty robisz mi takie rzeczy. Może cały czas mnie okłamywałeś? Twoja miłość była udawana? Tak naprawdę w ogóle mnie nie kochałeś, to wszystko było jednym, wielkim kłamstwem? Przez trzy lata naszego związku męczyłeś się ze mną? Nie wierzę. Przecież dawałeś mi tyle dowodów na to, że jednak coś do mnie czujesz...

BŁAGAM! Nie pozwól mi płakać. Nie mogę ryczeć, to nie jestem ja. Nigdy nie płakałem. Zawsze byłem uśmiechnięty od ucha do ucha, każdy powtarzał mi, że przy mnie jego humor się poprawia. Tylko ty do tego doprowadziłeś. Tylko ty sprawiłeś, że Park Chanyeol uronił tyle łez.

KOCHAM CIĘ! Czy moja miłość nic dla ciebie nie znaczy? Nie obchodzi cię? Odpowiedz! Wstań do cholery i powiedz mi to w twarz! Wyrzuć to z siebie! No wypowiedz te pierdolone słowa!

- Chanyeol!

Powiedz to wreszcie!

- Kochanie!

No dawaj, kurwa!

- Skarbie, proszę…

- Ja pierdole, gadaj to!

Mama podbiegła do mojego roztrzęsionego ciała, klęczącego przez grobem. Byłem cały przemoczony, mokra trawa wsiąkała w moje spodnie. Tata podniósł mnie z ziemi i podtrzymują moją osłabioną osobę, ruszył w kierunku wyjścia z cmentarza. Próbowałem się wyrywać, zacząłem wrzeszczeć, kopać i gryźć tatę, on jednak nie reagował i uparcie zbliżał się do bramki. Kierowałem w jego stronę najbardziej wulgarne obelgi, wyzywałem go i obrażałem. Chciałem tu zostać. Marzyłem jedynie o tym, aby trwać przy miłości mojego życia. Pragnąłem klęczeć przed tym grobem i wpatrywać się w niego całe życie. Nie chciałem GO tak zostawiać. Jak sobie pomyślałem, że pozostanie taki sam, smutny to miałem ochotę się rozpłakać. Nie mogłem mu tego zrobić, nie w takiej chwili.

- Puszczaj mnie, kurwa! – wrzasnąłem, ojciec jednak puścił mimo uszu mój krzyk, nadal ciągnąc mnie do wyjścia. Po kilku sekundach szarpania się w końcu odpuściłem. Przechodząc przez bramkę, jeszcze raz spojrzałem z utęsknieniem na grób. W końcu weszliśmy do samochodu i odjechaliśmy, zostawiając martwego Byuna Baekhyuna daleko w tyle.

Wychodząc z samochodu zobaczyłem przed sobą ogromny, dwupiętrowy dom z wielkim ogrodem. Nie skierowałem się jednak w jego stronę, ale poszedłem w całkowicie innym kierunku.

- Chanyeol, gdzie idziesz?! – zawołała za mną mama. Jej głos łamał się, podejrzewałem, że dużo płakała, była bardzo wrażliwą osobą.

- Idę się przejść – odpowiedziałem. Zdziwiła mnie barwa mojego głosu. Była o wiele niższa niż zwykle.

- Zakazuję ci gdziekolwiek iść. Wyobrażasz sobie, jak to będzie wyglądało, jeśli przyjdziemy bez ciebie? Byłeś dla Baekhyuna jedną z najbliższych osób, szczególnie ciebie nie powinno tam zabraknąć – drążyła kobieta, jednak miałem jej słowa w dużym poważaniu.

                - Nie będę siedział na żadnej nudnej stypie – wycedziłem. Mama otworzyła usta, zanim jednak zdążyła coś powiedzieć, dodałem:

                - Mam dosyć wszystkich tych fałszywych i żałosnych ludzi, patrzących na mnie z udawanym współczuciem. Nie potrzebuję żadnego popierdolonego żalu. Jedynymi osobami, których powinni żałować są oni sami i możesz im to ode mnie przekazać.

                Zostawiając mamę, stojącą z szeroko otwartymi oczami przy samochodzie, ruszyłem wzdłuż ulicy, którą przyjechaliśmy. Początkowo chciałem iść znowu na cmentarz, do miejsca, z którego mnie tak brutalnie wyrwano, jednak w ostatniej chwili zrezygnowałem. Myślę, że Baekhyun także potrzebuje chwili wytchnienia, w końcu też nienawidził widoku tylu zapłakanych osób, z czego połowa zapewne robiła to z przymusu.

                Deszcz dalej padał, sprawiając, że moje już i tak przemoczone ubranie, teraz nadawało się tylko i wyłącznie do wyrzucenia. Z włosów woda lała mi się strumieniami, wlewając mi się do oczu i zasłaniając widoczność. Nie obchodziło mnie to. Świat wokół mnie był tak marny i beznadziejny, że nie miałem ochoty na niego patrzeć.

                Zorientowałem się, że coraz bardziej zbliżam się w stronę własnego domu, dlatego w przydrożnym sklepie kupiłem kilogram jabłek, w zamiarze wepchnięcia ich w siebie choćby siłą. Baekkie lubił jabłka. Mógł je pożerać tonami. Tym się różniliśmy, bo ja ich nienawidziłem. Chciałem jednak coś dla niego zrobić, pokazać, że nie zapomniałem o nim tak, jak ci pozostali, godni politowania ludzie.

                Wszedłem do domu, zrzuciłem z siebie mokre ciuchy, założyłem suche i automatycznie skierowałem się do sypialni rodziców. Tata zabraniał mi tam wchodzić. Może dlatego, że przy jednej ze ścian znajdował się duży regał, cały wypełniony różnymi odmianami alkoholu. Tym sposobem ojciec pokazał, jak bardzo mi nie ufa. Może i byłem pełnoletni, ale to nie znaczy, że w wolnym czasie tylko bym się upijał.

Sięgnąłem do najwyższej części regału, gdzie rodzice trzymali najdroższy i najmocniejszy alkohol. Wziąłem do ręki przezroczystą i dosyć dużą objętościowo butelkę, wypełnioną do połowy białą cieczą. Wyposażony w reklamówkę jabłek i dopiero co ukradzioną flaszkę, ruszyłem do swojego pokoju i zamknąłem drzwi na klucz.

                Ze zjedzeniem jabłek poszło mi dość szybko. Czułem, jak mój żołądek prosi się o łyk czystej, niegazowanej wody mineralnej, jednak zignorowałem to. Z każdym gryzem targał mną odruch wymiotny, jednak trwałem przy swoim. Widzisz, Baekkie, to dla ciebie.

                Chwyciłem otwartą już butelkę z alkoholem i pociągnąłem pierwszy łyk. Piekąca ciecz spływała po moim gardle, drapiąc mój przełyk i sprawiając, że w moim żołądku coś zaczęło się nieprzyjemnie przewracać. Miałem to w dupie. Napiłem się jeszcze raz. I jeszcze. Moja głowa pulsowała od bólu, ręce trzęsły mi się nienaturalnie, dobrze, że siedziałem, bo pewnie już dawno leżałbym plackiem na podłodze. I tak coraz bardziej się do tego zbliżałem.

                Patrz, Baekkie. Jesteś ze mnie dumny? To wszystko dla ciebie, wiesz? Każda rzecz w moim życiu była przeznaczona dla ciebie. I dalej jest.

                Usłyszałem pukanie do drzwi. Jak przez mgłę widziałem poruszającą się to w dół to w górę klamkę. Ktoś wołał moje imię, słyszałem krzyki i błagania. Chciałem podnieść się i przekręcić klucz w zamku, jednak nie miałem siły. Czułem, jak moja głowa robi się ciężka i opada, podobnie jak powieki, które zdawały się ważyć tonę, przykrywając moje zamglone i rozszerzone źrenice.

                Otwórz im, Baekkie. Ja nie mam siły, nie widzisz w jakim jestem stanie?

                Nagle drzwi otworzyły się szeroko, uderzając mocno w ścianę, a do mnie podbiegła osoba z długimi, brązowymi włosami i wyrwawszy mi butelkę, tak przy okazji całkowicie opróżnioną, uderzyła mnie z całej siły w policzek.

                Zabolało, jednak byłem zbyt słaby, aby chociaż wydać z siebie jakikolwiek jęk bólu. Ktoś podniósł mnie i położył na czymś miękkim. Łóżko. Usłyszałem trzask zamykanych drzwi, po czym poczułem, jak ktoś siada obok mnie i głaskając mnie po głowie, szepcze:

                - Wszystko będzie dobrze, Chanyeol. Musisz to jakoś znieść. On na pewno by tego nie chciał.

                Po tych słowach moja siostra wstała i wyszła z pokoju, zostawiając mnie samego.

                Nie uwierzyłem. Przecież tego chciałeś, Baekkie. Dlaczego mnie okłamała?

                Mijał dzień za dniem, a każdy z nich wyglądał identycznie. Zwlekałem się z łóżka o 5 rano, szedłem do kuchni, aby zjeść śniadanie, wracałem do pokoju, zamykałem go na klucz i nie wychodziłem z niego ani na chwilę, chyba że nikogo nie było w domu oprócz mnie. Moim podstawowym zajęciem stało się przesiadywanie przed laptopem i jedzenie jabłek, przerywane niekiedy łyknięciem sporej dawki mocnego alkoholu. Wypisywało do mnie mnóstwo osób. Koledzy, znajomi, przyjaciele. Dostałem nawet wiadomość od nauczyciela. Ignorowałem je. Nie miałem ochoty na jakikolwiek kontakt ze światem zewnętrznym. Pewnego dnia napisał do mnie Jongin. Wysłał mi dość długą wiadomość, którą o dziwo przeczytałem, chłopak jednak nie doczekał się odpowiedzi.

                Swego czasu byłem nawet dość wesołym chłopakiem. Szybko się zaprzyjaźniałem, raczej nie posiadałem wrogów. Na mojej twarzy gościł zazwyczaj szeroki uśmiech, którym zarażałem każdą napotkaną osobę. Baekhyun lubił tę moją naturę optymisty. On był w większym stopniu pesymistą, dlatego częściej to przy nim rozpierała mnie energia. Chciałem, aby cieszył się z życia tak, jak ja. Widocznie za mało się starałem.

                Pewnego dnia wpadł do mnie Kyungsoo. Nie wiem, czego chciał, bo nie wpuściłem go do pokoju. Pukał w drzwi, mówił coś do mnie, jednakże nawet nie pamiętam co. Nie przysłuchiwałem się za bardzo, nie interesowało mnie, co miał mi do powiedzenia. Pieprzył coś tam o podniesieniu się, przezwyciężeniu cierpienia, że wszyscy są ze mną i tak dalej. Wisi mi to. Nie potrzebuję żadnej pomocy. Jedyną osobą, która była w stanie wyciągnąć mnie z dołka był Baekhyun. Ale już go nie ma. Wygląda na to, że zostało mi gnić w tej zapleśniałej i robaczywej  dziurze na zawsze.

                Nie miałem ochoty nawet patrzeć w lustro. Po ostatnim razie trzy dni temu odeszła mi cała przyjemność z oglądania mojej obrzydliwej twarzy. Schudłem. Bardzo. Nie jestem pewien, czy w takim stanie spodobałbym się Baekhyunowi. Dla niego liczył się również wygląd, a mi ostatnimi czasy go brakowało. Szeroki uśmiech, który Baekkie tak bardzo uwielbiał został zastąpiony przez grymas niezadowolenia i niechęci. Nie umiałem zrobić już innej miny. Moje mięśnie zastygły w nieskończonym oczekiwaniu. Nawet nie wiedziałem na co.

                Po miesiącu bezczynnego siedzenia w domu moja poczta załadowana była wiadomościami od kolegów z klasy, telefon wyłączył się od nadmiaru nieodebranych połączeń, a pokój z uporządkowanego i zadbanego stał się zbiorowiskiem śmieci, odpadów i butelek po alkoholu. Nie przeszkadzało mi to. Skoro straciłem jedyną osobę, która nadawała sens mojemu życiu, nic innego mnie nie obchodziło.

                Gdyby to ode mnie zależało, całe życie mogłem przesiedzieć w tym syfie, odcięty od świata i mieć wyjebane na wszystko, co mnie otacza. Jednak nie było mi to dane, bo Jongin postanowił się zbuntować i zniszczyć moje spokojne, pozbawione zmartwień i problemów funkcjonowanie.

                - Otwórz, kurwa, te drzwi! - ryknął, prawdopodobnie uderzywszy w nie pięścią, gdyż zatrzęsły się gwałtownie. - CHANYEOL!!! - wrzasnął, co sprawiło, że musiałem zatkać moje wyczulone na najmniejszy nawet dźwięk uszy. Dobrze, że oprócz nas nikogo nie było w domu.

                - Okej - Jongin uspokoił się. - Jeśli po dobroci nie chcesz mnie wpuścić, załatwimy to inaczej - dodał. Westchnąłem z rezygnacją, jednak nie przewidziałem jednego - że Kim będzie zdolny do tego, aby kopnąć drzwi z całej siły, równocześnie je otwierając.

                Jongin stanął w progu z bezgraniczną wściekłością wypisaną na twarzy. Nie zważając na porozrzucane po podłodze butelki i ogryzki z jabłek, podszedł do mnie i podniósłszy mnie brutalnie z krzesła, uderzył mnie pięścią w usta.

                - Ogarnij się, kurwa! - krzyknął i jeszcze raz wymierzył cios, tym razem w moją klatkę piersiową, co sprawiło, że zatoczyłem się do tyłu i wpadłem na ścianę. Jongin jednak nie dał mi nawet chwili wytchnienia, bo pociągnął mnie za podkoszulek i popchnął na łóżko.

                - Co ty robisz? - wycharkałem. Nie wiedziałem nawet, czy Jongin mnie zrozumiał, bo po miesiącu nieodzywania się mój głos był zachrypnięty i niewyraźny.

                - Próbuję doprowadzić cię do porządku - odpowiedział. Zbliżył się do mnie. - Śmierdzisz - odparł, wykrzywiając się. - I w ogóle, jak ty wyglądasz? Spójrz na siebie. Wyglądasz jak jakiś wieśniak, niechluj i bezdomny w jednym. Ogarnij się. A właściwie, co mają znaczyć te butelki, co? Chlałeś, tak? Pojebało cię do reszty? A te ogryzki? Wiesz przecież, że nie możesz jeść jabłek. Co ty w ogóle ze sobą robisz?

                Słuchałem w milczeniu słów Jongina, wpatrując się tępo w ścianę. Chłopak wylewał z siebie kolejne wyzwiska, a ja nie reagowałem. Co mnie obchodzą jego słowa, skoro robię to wszystko dla Baeka, a jemu przecież się to podoba. W ciągu tego miesiąca nie słyszałem od niego żadnych słów sprzeciwu. Mieszkał niedaleko mnie, gdyby jakiś element w moim zachowaniu mu zawadzał, już dawno by tu był. A skoro jeszcze do mnie nie wpadł znaczy, że nie ma nic przeciwko mojemu stawaniu się mężczyzną. Czas w końcu wyrosnąć z roześmianego dzieciaka i stać się silnym facetem.

                - Chanyeol, słuchasz ty mnie w ogóle? – spytał Jongin. Pokręciłem głową, czym zasłużyłem sobie na kolejne uderzenie chłopaka.

                - Przestań, bo zawołam Baekhyuna – odpowiedziałem, robiąc oburzoną minę. Kim spojrzał na mnie.

                - Nie zawołasz – odparł. Już miałem otworzyć buzię, aby zaprzeczyć, jednakże Jongin nie dał mi dojść do słowa, kontynuując – Nie zawołasz, bo on cię nie usłyszy. Nie usłyszy cię i nie przyjdzie. A nie przyjdzie, bo go nie ma, Chanyeol. Nie ma go, bo UMARŁ. Nie żyje. Uświadom to sobie wreszcie.

                Pokręciłem szybko głową.

                - Nie, nie, nie. Źle mówisz, Jongin. Baekhyun ŻYJE. Przecież gdyby umarł to bym o tym wiedział, tak? Poszedłbym pewnie na jakiś pogrzeb czy coś. Nie wmówisz mi chyba, że nie dowiedziałbym się o śmierci własnego chłopaka, błagam cię – odparłem, uśmiechając się pobłażliwie. Kim zamknął oczy i albo mi się zdawało albo właśnie po jego policzku spłynęła malutka łza, która po kilku nanosekundach utonęła w materiale jego bluzy.

                - Nie, Chanyeol. Baekhyun umarł. Byłeś na pogrzebie, ja też byłem, Kyungsoo był, prawie cała szkoła była. Wiedziałeś o śmierci Baeka. Dalej wiesz. Ale coś ci się pomieszało w głowie i myślisz co innego. Musisz oprzytomnieć, Chanyeol, i zacząć żyć. Baekhyun już nie ma takiej szansy, ale ty tak. Musisz się podnieść. Zrób to dla niego. Dla Bacona. Pokaż, że jesteś silny i dasz radę. Wszyscy chcą odzyskać dawnego, wesołego Chanyeola. Twoja rodzina. Nasza szkoła. Nasz klasa. Kyungsoo. Ja... Zrób to dla nas i dla siebie i pokaż, że potrafisz. Wróć, Yeollie...

                Ziewnąłem, patrząc na zegarek. Dochodziła godzina 19, a ja jeszcze nie zjadłem całej dziennej porcji jabłek. Coś ścisnęło mnie w żołądku, postanowiłem jednak, że wypełnię moją powinność po wyjściu Jongina. Nie chciałem przerywać mu monologu, zazwyczaj tak bardzo się nie rozgadywał, pewnie musiał odreagować, czy coś.

                - Kurwa, tego już za wiele! – ryknął i rzucił we mnie plecakiem wypełnionym książkami. Dziwiłem się, że w ogóle go znalazł, mnie zapewne obrzydziłby taki rozpierdol.

                - Jutro idziesz do szkoły! I nie obchodzi mnie twoje samopoczucie, stan psychiczny i tym podobne. Jutro widzę cię na lekcjach, a jeśli cię nie będzie, to przysięgam ci, że pogadamy inaczej – wycedził Jongin, po czym spojrzał jeszcze na mnie płonącymi ze złości oczami, po czym wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami. Usłyszałem jeszcze ciche „dzień dobry”, po czym do pomieszczenia wparowała mama i zakrywszy ręką usta z niedowierzaniem, popatrzyła na mnie smutno, a z jej oczu poleciały łzy. Podszedłem do niej i wypchnąwszy ją z pokoju, ponownie zamknąłem drzwi na klucz, po czym wyciągnąwszy z szafki kilogram jabłek i siadłem przed laptopem. Musiałem nadrobić to, co Jongin tak chamsko i brutalnie mi przerwał.

ZAKOŃCZENIE 1 <klik> ---------> najbardziej przewidywalne i najkrótsze, bo pisane jako pierwsze

ZAKOŃCZENIE 2 <klik> ---------> nie nazwę go wesołym, bo na pewno takie nie jest, w każdym razie kończy się w miarę.. w porządku ^^

ZAKOŃCZENIE 3 <klik> ---------> pisząc je, czułam się jak psychopata, więc to chyba mówi samo za siebie; to jego publikowania bałam (i boję) się najbardziej, dlatego najlepiej go nie czytajcie, chyba że jesteście pewni, że po przeczytaniu go nic sobie złego o malutkiej i kochanej Manie nie pomyślicie o.o

ZAKOŃCZENIE 4 <klik> ---------> mnie się ono chyba najbardziej ,,podoba", więc to możecie czytać xD

Na początku nie chciałam dodawać wszystkich zakończeń, ale uznałam, że niech się dzieje co chce. Tylko bardzo na mnie nie krzyczcie. :)

Jeśli będziecie chcieli zostawić jakiś komentarz, to bardzo proszę pod tym postem, dobrze? Z góry dziękuję. <3