Rozdział siódmy ,,Keep calm and love"

Wybaczcie. Q.Q Tak strasznie mi wstyd, bo nie dodawałam nowego rozdziału przez ponad dwa miesiące. TT Jak nie więcej. Mam nadzieję, że się bardzo na mnie nie gniewacie. T__T 

Poza tym gardzę sobą również dlatego, że mam tak okropne zaległości na Waszych blogach. Szkoła niszczy człowieka. >< Nadrobię to, na pewno. Tylko mi uwierzcie, proszę. TT

A tymczasem zapraszam do lektury kolejnego rozdziału, który mam nadzieję, się Wam spodoba, chociaż wyszedł jak wyszedł i przepraszam Was jeszcze raz. Q.Q 

- Co ty robisz, głuptasie? - zapytał Luhan, przytulając mnie do siebie jeszcze mocniej. Wtuliłem twarz w jego podkoszulek, nie zważając na to, że będzie on za chwilę cały mokry przez moje łzy, wypływające z moich oczu w zastraszającym tempie. W tonie głosu chłopaka nie usłyszałem gniewu, niechęci ani rozczarowania, tak jak miało to miejsce ostatnim razem, kiedy się widzieliśmy. Tym razem od czerwonowłosego emanowała radość, troska i czułość.

Zdziwiło mnie jego przyjście. Niby przeproszenie Kaia miało być warunkiem naszego pogodzenia się, jednak nie podejrzewałem, że stanie się to tak gwałtownie, w taki sposób i w takich okolicznościach. Nie miałem zamiaru nad tym ubolewać. Cieszyło mnie, że Luhan był przy mnie. Że nareszcie między nami będzie w porządku. Może to jeszcze nie wyszło bezpośrednio, ale mogłem podejrzewać, że to, iż Luhan przyszedł do mnie, kiedy czułem się najgorzej i kiedy najbardziej go potrzebowałem było równoznaczne z tym, że mi wybaczył. Mimo że zarzekał się, iż nigdy tego nie zrobi.

- Wszystko dobrze? - zapytał po chwili, na co pokiwałem lekko głową, jednak nie zwolniłem uścisku. Chciałem wykorzystać szansę, że znów od tak długiego czasu mam Luhana tylko dla siebie. A to, że odczuwałem w związku z nim tak gwałtowne emocje, jeszcze bardziej potęgowało to pragnienie.

- Co ci strzeliło do głowy? - spytał znowu, odsuwając mnie lekko od siebie, przez co mimowolnie musiałem się od niego oderwać. Wbiłem wzrok w podłogę, pierwszy raz czując się młodszy od Luhana, przytłoczony intensywnością spojrzenia, jakim mnie prawdopodobnie w tamtej chwili obdarzał. Zawsze to ja, mimo wieku, byłem tym ,,starszym'', odpowiedzialniejszym i rozsądniejszym. Luhan również posiadał te cechy, jednak ja, ze względu na mój szorstki charakter reagowałem bardziej stanowczo. Natomiast teraz było całkowicie odwrotnie i to czerwonowłosy odgrywał rolę karcącego ojca.

- Sehun, spójrz na mnie i odpowiedz - rozkazał spokojnym tonem, w którym, mimo wydźwięku jego wypowiedzi, nie było słychać żądania. Zignorowałem to. Wydawało mi się, że Luhan znał moją wrodzoną niechęć patrzenia komukolwiek w oczy.

Gdy chłopak przez jakiś czas nie reagował, myślałem, że wygrałem, jednak Luhan chwycił mój podbródek i ustawiając moją twarz mniej więcej na przeciwko niego (przewyższałem go wzrostem), zmusił mnie tym do spojrzenia mu w ciemne jak noc oczy. Pod jego dotykiem, moje ciało przeszedł dreszcz.

- Coś ty chciał zrobić? - zapytał. W jego głosie usłyszałem lekki wyrzut, twarz jednak wyrażała ulgę i troskę.

Wzruszyłem ramionami.

- W sumie nic takiego - odparłem, narażając się tym na uderzenie mnie przez chłopaka w ramię.

- Jak to ,,nic takiego"?! - zawołał, momentalnie zaciskając dłonie w pięści. - Ty chciałeś.. chciałeś.. - wydukał, jednak po chwili zaniechał prób wypowiedzenia na głos tego, co miałem w zamiarze. Westchnąwszy, usiadł na łóżku i skinąwszy na mnie, abym zrobił to samo, spojrzał na mnie z uśmiechem. Uśmiechem, przez który poczułem, jak stopniowo wracają mi siły, a moja rozchwiana psychika coraz bardziej się regeneruje.

Jednak ja nie miałem siły przybrać na twarz tego charakterystycznego grymasu radości, bo znowu poczułem, jak wszystko zwala mi się na głowę i mimo poprawy relacji z Luhanem, nadal mnóstwo rzeczy ciąży mi na duszy. Dlatego chociaż na chwilę zrzucając maskę obojętnego i cynicznego w stosunku do świata Sehuna, usiadłem obok chłopaka i ponownie wtulając się w jego rozgrzane ciało, pozwoliłem popłynąć łzom.

Cienias.

- Ej, Hunnie.. - wyszeptał, głaskając mnie po głowie. Jego druga ręka, owinięta bandażem, leżała bezwładnie na moim kolanie.

Nigdy nie mówiłem głośno o własnych zmartwieniach i kłopotach. Zawsze udawałem, że jest w porządku, że pewny siebie i bezczelny Sehun nie ma żadnych problemów. Było całkowicie inaczej, bo jak każdy normalny i przeciętny człowiek miałem również swoje zgryzoty. Jednak nawet przed sobą się do tego nie przyznawałem i wmawiałem sobie, że wokół mnie wszystko jest idealne. Dlatego ostatnio, z perspektywy ogółu błahymi problemami nie umiałem sobie poradzić, powracały do mnie ze zdwojoną siłą, doprowadzając do mojej wewnętrznej i nie tylko destrukcji.

Sam uciekałem nawet myślą od tego, co mnie trapi, a co za tym idzie - nikomu o moich zmartwieniach nie mówiłem. Mimo że przed Sulli, praktycznie dla mnie nieznajomą osobą, w pewien sposób otworzyłem swoje serce i tak nie wyjawiłem jej wszystkiego. Ona, w swojej pomocy wobec mnie skupiała się głównie na kłótni z Luhanem. A oprócz tego istniało jeszcze coś takiego jak sprzeczka z Xiuminem, napięte relacje z ojcem, anomia w zespole i niema wojna z Jonginem.

I prawdopodobnie to wszystko było moją winą.

Całą wieczność mógłbym siedzieć wtulony w Luhana, czując jak jego dłoń jeździ delikatnie po mojej głowie. Milczeliśmy, gdyż czerwonowłosy nie tracił czasu na bezsensowne pocieszanie mnie, ciszę przerywały jedynie moje ledwo słyszalne pociągania nosem.

Nie musieliśmy sobie niczego wyjaśniać. Mimo że istniało mnóstwo nierozwiązanych i niedomkniętych spraw, przynajmniej ja nie miałem zamiaru poruszać jakiegokolwiek tematu. Z wieloma rzeczami musiałem poradzić sobie sam, a te dotyczące Luhana odeszły w niepamięć wraz z jego przyjściem. Nie rozumiałem niektórych kwestii, m.in. dlaczego zachowanie Xiao w mojej obecności, a w innym towarzystwie było inne, dlaczego tak bardzo przez kilkanaście dni się zmienił i czemu, wbrew temu co mówił, wybaczył mi i czym tak naprawdę mu się naraziłem. Jednakże teraz wydawało mi się że to wszystko jest nader absurdalne i nie mogłem pojąć, jak w ogóle coś tak trywialnego mogło zaprzątać moją słabą głowę. Jakoś w ramionach Luhana wszystko zdawało się lepsze i łatwiejsze.

- Już w porządku? - zapytał, kierując na mnie swoje ciemne oczy i uśmiechając się delikatnie, ale ciepło. Pokiwałem głową, niechętnie odrywając się od rozgrzanego ciała chłopaka.

Podniósłszy się z łóżka, podskoczyłem kilka razy, aby się otrząsnąć, nie spuszczając jednak wzroku z czerwonowłosego, który obserwował mnie z rozbawieniem.

- Jak w ogóle się tu znalazłeś? - spytałem, kiedy już całkowicie ochłonąłem, a po wcześniejszym, rozżalonym Sehunie nie pozostał nawet ślad. - Skąd wiedziałeś, że jestem w tak podłym humorze?

- Twoja mama do mnie zadzwoniła - odparł. - W sumie to sam miałem zamiar się do ciebie przejść, w końcu przeprosiłeś Kaia, co naprawdę doceniam, bo szczerze powiedziawszy podejrzewałem, że tego nie zrobisz.. - przerwał, spuszczając głowę. Tak, wiara Luhana we mnie jest zadziwiająca. - Tylko że nie mogłem się na to zdobyć.. - kontynuował. Na jego policzki wystąpił delikatny rumieniec. - Uświadomiłem sobie, że nie jestem tak odważny jak ty i gdyby nie twoja mama, która zadzwoniła do mnie poddenerwowana, informując mnie, że nie chcesz wyjść z pokoju mimo jej próśb i się o ciebie bardzo martwi, biorąc pod uwagę twój ostatnimi czasy niezbyt dobry humor, zapewne teraz by mnie tu nie było.. Jednak troska o ciebie zwyciężyła - dodał, a ja nie mogłem powstrzymać się od lekkiego uśmiechu, który pojawił się momentalne na mojej twarzy.

- Co się tak głupio uśmiechasz? - zapytał z oburzoną miną.

Wzruszyłem ramionami, na co Luhan podszedł do mnie i uderzył mnie lekko w jedno z nich. Śmiejąc się, ruszyliśmy do kuchni, gdzie mama, uradowana widokiem mojej szczęśliwej twarzy, rozkładała już na stole talerze. Nie chciałem mówić tego Luhanowi, ale najbardziej cieszyło mnie jedno - że po tylu przejściach nadal zasługuję na jego troskę i ponownie mogę tytułować go moim najlepszym przyjacielem. Bo mimo że nie wytłumaczyliśmy sobie niczego, co doprowadziło do naszego pokłócenia się, wiedziałem, że między nami będzie tak jak dawniej. Nierozwiązana została jednak kwestia Jongina. Na myśl o nim ściskał mi się żołądek, ale na razie chciałem odsunąć od siebie jego osobę. Luhan i on nadal byli parą i ja raczej nie miałem na to wpływu, jednak postanowiłem cieszyć się tym, co następuje aktualnie i nie myśleć o jutrze. Mogłem się założyć, że w najbliższym czasie znowu zacznie mnie to gnębić, a moje dziwne uczucia względem Luhana nabiorą siły. Tym jednak będę zajmował się kiedy indziej. W tamtym momencie postanowiłem skupić się na chłopaku, który co jakiś czas rzucał mi znad talerza ukradkowe spojrzenia. 

Zakłócenie mojego arkadyjskiego życia nastąpiło już kolejnego dnia, kiedy siedząc w pokoju i beztrosko czytając mangę, usłyszałem, jak dzwonek telefonu rozbrzmiewa w moim pokoju, a na wyświetlaczu pojawia się szczerząca się głowa Chanyeola.

- Słucham? - Z niechęcią odebrałem komórkę, czując, jak instynkt podpowiada mi, że Park nie ma dla mnie zbyt przyjemnych wiadomości.

- Żyjesz, Sehun? - spytał. W jego głosie usłyszałem zwyczajną wesołość.

- Ledwo, ale tak - odpowiedziałem, na co czarnowłosy zaśmiał się.

- Mam nadzieje, że pamiętasz o tym, iż w piątek, tj. za cztery dni, gramy koncert w Club Garden, prawda? - zapytał, a ja poczułem, jakby na moje ciało spadło kilkanaście litrów lodowatej wody. Na początku wiadomość Chanyeola lekko mną wstrząsnęła, ale wracając pamięcią kilka dni wstecz, rzeczywiście Baekhyun wspominał coś o tym, że zdołali załatwić tam występ.

Co nie zmieniało faktu, że byłem nastawiony do tego niebywale niechętnie.

- Tak, pamiętam - odparłem z rezygnacją.

- Świetnie. Więc chyba nie zdziwi cię informacja, że dzisiaj mamy próbę, a obecność jest absolutnie obowiązkowa - oznajmił, a ja pokiwałem głową, nie zdając sobie sprawy, że Chanyeol nie może tego zobaczyć. - Ostatnio z tymi naszymi próbami było cienko, wiesz, twoje załamanie, olewka Kaia, ślepe podążanie Xiumina za Jonginem, trochę się opuściliśmy.. - powiedział. - Tylko ja i Baekhyun jako przykładni obywatele stawialiśmy się na stanowiskach - dodał z dumą. - No nic, przyjdź dzisiaj o 15 i nie przejmuj się Jonginem. Jak znowu zacznie mu odwalać, to ja i Baek na pewno się za tobą wstawimy, więc nie będziesz sam. Trzymaj się! - Zanim zdążyłem odpowiedzieć, Chanyeol rozłączył się.

Mimowolnie na moje usta wstąpił delikatny uśmiech. Mimo że pójście na próbę ostatnimi czasy nie należało do przyjemności, po rozmowie z Parkiem poczułem się o wiele lepiej. Miałem nadzieję, że teraz wszystko zacznie się układać, skoro byłem pewny, że nieważne co się stanie, będę miał przy sobie cztery osoby - Luhana, Baekhyuna, Chanyeola i Sulli.

Przed domem Luhana czekał na mnie Baekhyun.

- Jak się masz, stary grzybie? - spytał, uderzając mnie w ramię. Spojrzałem na niego sceptycznie.

- Stary grzybie? - zapytałem z niedowierzaniem, na co chłopak zaśmiał się. - Jesteś starszy ode mnie.

- To była metafora, nie zachodź w głowę - odpowiedział, po czym popchnął mnie w stronę wejścia do budynku.

W piwnicy domu Luhana zebrała się już cała nasza grupa, włącznie z osobą dodatkową - Tao, który przyszedł po to, aby jako pierwszy zobaczyć nasz przedpremierowy występ. Chłopak podbiegł do mnie i mocno mnie obejmując, zaczął monolog o tym, jak bardzo za mną tęsknił, jak niezmiernie się martwił i jak strasznie się cieszy, że nareszcie powróciłem do żywych. Prawdę powiedziawszy, trochę mnie to bawiło. Ja sam byłem zażenowany moim wcześniejszym załamaniem i dziwiłem się, jak w ogóle pozwoliłem, żeby głupia depresja doprowadziła mnie do stanu niemalże przed samobójczego. Dlatego śmieszyło mnie, że wszyscy tak bardzo przeżywali moją chwilę słabości i zachowują się, jakbym co najmniej wyszedł po dwóch miesiącach ze szpitala, wykurowawszy się z poważnego wypadku.

Cieszyłem mnie to, że Tao okazywał tak dużą radość z mojego ,,powrotu'', ale obiektem moich zainteresowań był Luhan. Gdy Zitao odsłonił mi wnętrze pomieszczenia, spostrzegłem go, siedzącego na kanapie i, co wywołało moją ogromną satysfakcję, odsuwającego delikatnie od siebie dobierającego się do niego Kaia. Powstrzymując się od szerokiego uśmiechu, zbliżyłem się do nich i ignorując pogardliwe spojrzenie Jongina, usiadłem obok czerwonowłosego. Ten, szczerząc się do mnie promiennie, odwrócił się od chłopaka, na co Kim przewrócił oczami i dramatycznie wzdychając, wstał i ruszył do przygotowującego sprzęt Xiumina, który starannie olewał moją obecność.

- Jak tam samopoczucie? Wszystko w porządku? - spytał, patrząc na mnie z czułością.

- Tak, jest okej - odpowiedziałem, na co Luhan pokiwał głową. Nie mogliśmy kontynuować rozmowy, gdyż Chanyeol, uporawszy się podłączeniem mikrofonów, zawołał nas na prowizoryczną scenę, a gdy już się tam znaleźliśmy, rozpoczęliśmy moją pierwszą od kilku tygodni próbę.

Nie było znowu tak źle jak mi się wydawało. Zapomniałem już całkowicie, jaką te próby sprawiały mi kiedyś przyjemność. Swego czasu z niecierpliwością czekałem na dzień, kiedy znowu całą szóstką znajdziemy się w tym pokoju i po towarzyskich pogawędkach rozpoczniemy wykonywanie tego, z tego czerpaliśmy tak dużą radość. Oczywiście wszystko zmieniło się, kiedy Luhan i Kai zostali parą. To był pewien przełom w życiu naszej grupy i każdego jej członka z osobna. Może za bardzo wszystko wyolbrzymiałem i tak naprawdę związek tych dwóch nie stanowił żadnego problemu, ale na mnie wywarło to bardzo duży wpływ. Zapewne dlatego, że ostatnimi czasy na tych naszych spotkaniach dotykały mnie takie nieprzyjemności, przestałem odczuwać jakąkolwiek satysfakcję z brania w nich udziału. Wykreowałem sobie pewien stereotyp i nie dopuszczałem do siebie myśli, że może być inaczej, a stan rzeczy może się zmienić.

To było dziecinne z mojej strony, ale po pogodzeniu się z Luhanem, zacząłem patrzeć na świat przychylniej i w cieplejszych barwach. Czerwonowłosy miał duży wpływ na moje życie i samopoczucie i zdawałem sobie z tego sprawę, chociaż nie do końca to pojmowałem. Jakim cudem taka niepozorna osoba może tak bardzo oddziaływać na nastrój innej? Nie umiałem sobie odpowiedzieć na to pytanie.

Jak zwykle ustawiłem się gdzieś z tyłu sceny, bardziej na uboczu. I tak nie odgrywałem w naszym muzycznych przedstawieniu istotnej roli, więc świat się nie zawali, jeśli będę mało widoczny. Przed sobą miałem Baekhyuna, po prawej Chanyeola, co mnie niebywale cieszyło, jednak posiadałem również dobry widok na Jongina, który raz po raz rzucał w moją stronę szydercze spojrzenia. Czasami patrzył tak samo na Minseoka, oczekując zapewne, że Xiumin podąży za jego przykładem i także zacznie okazywać w ten sposób swoją nienawiść wobec mnie, ten jednak, ku mojemu zdziwieniu zdawał się tego nie dostrzegać, a jeśli już przez przypadek pochwycił wzrok Kaia, odpowiadał mu jedynie prawie niewidocznym pokręceniem głową. W oku ciemnowłosego pojawiał się wtedy złowrogi błysk, a dłoń, którą zaraz po tym podnosił na wysokość twarzy  zaciskał w pięść. Xiumin otwierał na to szeroko oczy w wyrazie nikłego przerażenia i szybko odwracał głowę. Potem wszystko wracało do normalności. Może to były tylko moje przywidzenia, reszta zdawała się tego nie zauważać, ale i tak wywoływało to w mojej głowie jeszcze większy mętlik. Myślałem, że Minseok, jak Kai, będzie okazywał jawnie negatywny stosunek wobec mnie. Nadal nie rozumiałem, jak w ogóle mógł uwierzyć w wypowiadane przez Jongina brednie. Jednakże skoro tak się stało, nie miałem możliwości już tego odkręcić, bo Baozi był nieugięty. Mógłbym poprosić Luhana o pomoc. Jednak biorąc pod uwagę to, że nadal chodził z Kaiem i mimo poprawy swojego zachowania w stosunku do mnie, dalej jego powinnością było stanie po stronie ukochanego, na pewno dużo by nie wskórał. O ile w ogóle by się tego podjął. Albo wysłuchał mnie do końca. Aczkolwiek wolałem  nie próbować, bo znów wyniknęłaby z tego kłótnia, a skoro już przekonałem się jak podatny na załamania i przygnębienia jestem, nie wiem, jak tym razem bym sobie z tym poradził.

Przez cały próbny występ moją głowę zaprzątywały różnorakie rzeczy, oprócz oczywiście tej najważniejszej, czyli skupieniu się na śpiewaniu. Co najdziwniejsze, poszło mi jednak całkiem dobrze, czym zasłużyłem sobie na  brawa Chanyeola, a potem pełne aprobaty uśmiechy Luhana.

Przez trzy kolejne dni, próby odbywały się codziennie i to nawet od południa do późnego wieczora. Club Garden była jedną z najbardziej elitarnych seulskich dyskotek, dlatego zależało nam, aby wypaść jak najlepiej. Liczyłem na to, że podczas spotkań coś się zmieni. Głównie to miałem nadzieję na poprawę stosunków z Xiuminem, bo na ową czynność z Kaiem raczej już nie było szans. Nic takiego jednak się nie wydarzyło, jedynie zdołałem w pewnej części nadrobić stracony czas z Luhanem. I tak znaczyło to dla mnie bardzo wiele.

Tao był częstym gościem na naszych próbach. Raz chciał nawet przyprowadzić ze sobą Krisa, spotkało się to jednak z absolutnym sprzeciwem. Głównie dlatego, że nie chcieliśmy, aby ktokolwiek, oprócz wciśniętego na siłę Tao nie widział naszego występu, a poza tym wszyscy odmówili ze względu na mnie. Kris był znany z tego, że lubił, nawet publicznie, ukazywać swoją namiętną miłość do Huanga, a że ja miałem awersję do gejów, a na ostatnich próbach przed występem nie mogliśmy sobie pozwolić na jakiekolwiek przeszkody (w ich rozumieniu - moje humory odnośnie pary zakochanych złożonej z dwóch facetów) każdy wolał unikać wszelkiego rodzaju sprzeczek i buntów, pozostali woleli odmówić Tao i sprawić mu zawód niż psuć nastrój humorzastego Sehuna.

Prawdę powiedziawszy, nie miałem nic przeciwko towarzystwu Krisa, nawet jakby miał przy nas rozbierać Tao. Uświadomiłem sobie, że w żaden sposób by mi to nie przeszkadzało. To dziwne, ale przez ten krótki czas, zacząłem inaczej patrzeć na świat i akceptować o wiele więcej rzeczy. Chyba nareszcie zorientowałem się, że niektóre moje wybujałe i absurdalne wybryki mogą doprowadzić do czegoś poważniejszego. Nikt jednak nie pytał mnie o zdanie, więc uznałem, że w takim razie nie będę się wybijał, skoro większość zdecydowała tak a nie inaczej. W sumie to nawet lepiej. Dzięki temu Luhan również hamuje się przed okazywaniem miłości Jonginowi w mojej obecności. Nie to, co kiedyś. Dalej nie rozumiałem, o co wtedy chodziło, ale czułem, że to jeszcze nie czas na takie wyjaśnienia. W każdym razie doszedłem do wniosku, że nie przeszkadzałoby mi obściskiwanie się Tao z Krisem. Za to Luhana z Kaiem zawadzałoby mi i to cholernie.

20 minut przed wyjściem do ,,Club Garden" zadzwoniła do mnie na skype Sulli. Gdy zobaczyłem jej rozpromienioną twarz, sam mimowolnie się uśmiechnąłem i mimo pośpiechu, postanowiłem porozmawiać z nią chociaż 5 minut.

- Cześć, Hunnie! - przywitała mnie, machając do mnie ręką, na  co odpowiedziałem jej jeszcze szerszym uśmiechem. - Fajnie widzieć twoją uśmiechniętą twarzyczkę, wiesz? Ostatnim razem, jak ze sobą rozmawialiśmy, myślałam, że twoja mimika opiera się głównie na układaniu ust w niezidentyfikowany grymas - dodała, przy okazji demonstrując minę, jaka ostatnimi czasy często gościła na mojej twarzy. - W każdym razie cieszę się, że już wszystko w porządku - oznajmiła, a ja pokiwałem głową.

- A u ciebie jak tam? - spytałem, na co Sulli westchnęła.

- Ugh, nie pytaj - odpowiedziała, kręcąc głową w lewo i w prawo. - Ogólnie nie narzekam, ale zaczynam już normalnie tracić siły. Mama wymaga ode mnie niestworzonych rzeczy, tata marudzi, ta pani, która niedawno zatrudniła mnie u siebie też wariuje, za niedługo chyba oszaleję! - zawołała, wymachując rękoma w każdą możliwą stronę. Sulli uwielbiała gwałtownie gestykulować. Czasami nawet bałem się, że rozwali ekran laptopa. Na szczęście nic takiego jeszcze się nie zdarzyło.

- Ale moje życiowe perypetie nie są istotne, mów jak tam z Luhanem! - zawołała i otworzyła oczy z zaciekawieniem. Wzruszyłem ramionami.

- Pogodziliśmy się, ale to już wiesz - odpowiedziałem, na co dziewczyna pokiwała energicznie głową. - Poza tym sytuacja powróciła do stanu sprzed naszej kłótni, chociaż Luhan nie okazuje sobie z Jonginem uczuć w towarzystwie tak żarliwie jak wcześniej - dodałem. Sulli uśmiechnęła się z satysfakcją.

- No widzisz! Mówiłam ci, że teraz może być już tylko lepiej, ale ty jak zwykle nie chciałeś mnie słuchać - odparła, ale nadal jej twarz była rozpromieniona.

Mógłbym rozmawiać z Sulli jeszcze kilka godzin, jednak uprzytomniłem sobie, że za kilkanaście minut powinienem być już w Club Garden.

- Jinri, spadam - powiedziałem, na co dziewczyna potrząsnęła burzą włosów ze zrozumieniem.

- Hwaiting, Hunnie! - krzyknęła, wystawiając rękę, abym przybił jej udawaną piątkę. - Szkoda, ze nie mogę być tam z tobą...Ale Mam przeczucie, że dzisiaj wydarzy się coś niesamowitego - dodała i uśmiechnęła się tajemniczo.

- Ty i te twoje przeczucia - westchnąłem, Jinri jednak nie zmieniła miny, tylko pomachała mi i rozłączyła się. W pośpiechu ubrałem buty i łapiąc jeszcze w biegu bluzę, zawołałem do mamy, że wychodzę i sprintem zwróciłem się w stronę klubu. Miałem dokładnie 10 minut, aby dobiec do celu, przygotować się do występu i wyjść na scenę. Coś czuję, że pozostali nie będą zadowoleni.

Gdy dotarłem do Club Garden, okazało się, że sprzęt jest już przygotowany, a na miejscu nie ma rzekomo najważniejszej osoby - Kaia. Najbardziej wkurzony z tego powodu był Xiumin, który w przypływie desperacji, chyba nie wiedząc, co robi, przywitał się ze mną jak za dawnych czasów. Trochę mnie to zdziwiło, ale nie narzekałem. Cieszyłem się, że w ogóle miałem z nim chociaż kilkusekundowy kontakt.

Do rozpoczęcia naszego pierwszego poważnego koncertu zostały dwie minuty, a Jongina nadal nie było.

- Gdzie on, kurwa, jest? - wycedził przez zaciśnięte zęby Baekhyun, który był nie mniej wnerwiony od Minseoka.

- Jeśli nie przyjdzie na czas, to zaczniemy bez niego, w czym problem? - zapytał Chanyeol, który mimo grozy sytuacji, nadal cieszył się na występ jak małe dziecko.

- Jeszcze tego pożałuje - odparł Byun, zerkając na zawieszony na ścianie, neonowy zegar. Według niego, już powinniśmy znajdować się na scenie.

Co dziwne, nie czułem zdenerwowania. Zdawałem sobie sprawę, w jak beznadziejnej sytuacji jesteśmy, w końcu Jongin był w pewnym sensie trzonem naszego zespołu, ale jego nieobecność w żaden sposób mi nie przeszkadzała. Wiedziałem, że najbardziej martwi ona Luhana. Może bardzo tego po sobie nie pokazywał, ale  byłem pewny, że w środku trzęsie się jak osika.

- Dobra, chodźmy - zarządził Xiumin, na co pozostali spojrzeli na niego z niedowierzaniem. - Jak łaskawy pan Kim Jongin nie chce się zjawić, trudno, jego strata. Luhan, śpiewasz jego kwestie. Chyba że masz jakąś partię zaraz po nim, to zaśpiewa ją Sehun. Nie - powiedział szybko, kiedy już miałem zaprotestować - nie chcę słyszeć żadnych sprzeciwów. Wyłazić.

W tym momencie Minseok zrobił tak srogą minę, że wszyscy jak na komendę ruszyli w stronę sceny. Wychodziłem przedostatni, Xiumin za mną i gdy już miałem pojawić się przed publicznością, poczułem jeszcze, jak brązowowłosy klepie mnie lekko po plecach. Nie zdążyłem się odwrócić, gdyż buchnęło na mnie zimne powietrze, a ja znalazłem się na scenie.

W sali było ciemno, nikłe światło dawały małe lampki zawieszone na ścianach za nami, a także kolorowe neony na suficie.

Po zajęciu wyznaczonego mi miejsca, rozejrzałem się po ogromnej sali i widząc multum ludzi tłoczących się pod podestem, moje ciało oblał zimny pot. Publika składała się głównie z osobników płci żeńskiej, chociaż gdzieniegdzie dało się zobaczyć jakiegoś chłopaka. Czasami natrafiałem wzrokiem na jakaś znajoma twarz, głównie kolegi z klasy czy innego znajomego.

Wodziłem przestraszonym wzrokiem po pomieszczeniu, czując, jak ręce trzęsą mi się niemiłosiernie, a z głowy ulatują wszystkie słowa piosenek. Nie miałem pojęcia, co się ze mną dzieje, w końcu nigdy na nic nie reagowałem aż tak gwałtownie. Z tyłu publiczności usłyszałem ciche skandowanie imion wszystkich członków zespołu, które z każdą sekundą robiło się coraz głośniejsze, wykrzykiwane przez większą ilość osób. Wywołało to jednak odwrotny efekt, gdyż zamiast podnieść mnie na duchu, zacząłem przez to denerwować się jeszcze bardziej.

Minseok, bez wcześniejszej konsultacji z pozostałymi, zajął miejsce Kaia, jako ,,lidera" i rozpoczął krótkie przedstawienie naszej grupy. Jego słowa docierały do mnie jakby z daleka, słyszałem może co drugi wyraz, większość natrafiała na jakąś dziwną barierę w moim umyśle, która nie pozwalała im przedrzeć się do mojego mózgu. Udzieliły mi się emocje wszystkich zgromadzonych tu osób - czułem ciekawość, znudzenie, zniecierpliwienie, radość i lęk  jednocześnie. Denerwowałem się tak bardzo jak nigdy i nawet sam nie wiedziałem, czego tak naprawdę się obawiam. Podejrzewałem, że jeszcze minuta, a padłbym na podłogę zemdlony, gdyby Luhan, stojący kawałek przede mną nie odwrócił się do mnie i swoim podnoszącym na duchu szerokim uśmiechem, nie przywróciłby mnie do normalnego stanu świadomości.

- Pierwszą piosenką, którą dzisiaj wam zaśpiewamy, będzie ,,Growl", autorstwa Luhana i Chanyeola. Mamy nadzieję, że wam się spodoba - zapowiedział Xiumin, po czym kiwnął głową na DJ-a, który ze zrozumieniem uśmiechnął się i puścił muzykę. Kaia nadal nie było, więc Luhan odetchnął głęboko, aby zaśpiewać jego rozpoczynającą piosenkę kwestię. Jednak gdy już miał otworzyć buzię, zza tłumu usłyszałem głos Jongina, przy czym nagle zaświeciło się jasne światło, padając na przechodzącego między rozstępującym się tłumem i szczerzącego się jak idiota ciemnowłosego.

Wszyscy zaczęli krzyczeć, piszczeć i wzdychać, kiedy ,,młody bóg" Kim Jongin wskoczył na scenę. Jak zwykle, rzucił mi jeszcze triumfujące spojrzenie, po czym zapominając o mojej obecności, wczuł się w piosenkę. Baekhyun z Chanyeolem pokręcili z dezaprobatą głowami, jednakże również postanowili jak najlepiej wypaść.

Ostatkami siły woli powstrzymywałem się, aby nie podejść do Jongina i ponownie nie rozwalić mu jego krzywej twarzy. Wiedziałem, że to byłoby zbyt proste, aby Kim opuścił koncert i stracił, być może jedyną szansę, aby wybić się poza ściany piwnicy domu Luhana. Jak mogłem nie wpaść na to, że Kai wymyśli coś tak tandetnego? Można się przecież było tego po nim spodziewać. Nie to, że mu zazdrościłem. W sumie w pewien sposób wisiało mi to, ile będzie miał wielbicieli czy wielbicielek, a ile ja. Nie oczekiwałem znowu nie wiadomo jak ogromnej ilości fanów, właściwie to wątpiłem, abym posiadał chociaż jednego, wyłączając Sulli, która stwierdziła, że nawet jakbym był najmniej lubianym i najbrzydszym członkiem zespołu, ona i tak do końca byłaby wierna mi. Źródło mojej irytacji znajdowało się trochę głębiej. Widziałem wyraźnie, że Jongin stylizuje się na takiego tylko po to, aby jak najwięcej dziewczyn za nim szalało. Bo mimo że był gejem, nadal lubił znajdować się w centrum uwagi osób płci żeńskiej. I dlatego tak bardzo wkurzył mnie jego wybryk. Bo większość dziewczyn stojących pod sceną wywalało języki na jego widok, a jemu najwyraźniej sprawiało to dużą satysfakcję. Nie rozumiałem tego. Przecież był z Luhanem. Gdybym był na jego miejscu, nawet nie spojrzałbym na innego człowieka.

Czekałem tylko, aż Jongin zacznie się rozbierać. Znając jego, było to bardzo prawdopodobne.

Wyluzuj, Sehun. Jesteś na koncercie własnego zespołu. Uspokój się i daj z siebie wszystko. Zapomnij o Jonginie i przestań się nim przejmować. Szkoda, żebyś spaprał sobie humor przez osobę, która mało cię obchodzi.

Odetchnąłem głęboko i mimo ściśniętego jak gąbka w pięści żołądka, zacząłem śpiewać swoją kwestię, czym zasłużyłem sobie na szeroki uśmiech Luhana i pełne radości wykrzykiwanie mojego imienia.

- Dobra robota! - krzyknął Xiumin, kiedy po dwóch godzinach na scenie wróciliśmy za kulisy. Na twarzach wokół mnie widniały szerokie i pełne radości uśmiechy. Nikt nie zwracał uwagi na to, że każdy z nas był wykończony, skrzeczał jak wrona, a pot lał się po nim strumieniami. Najważniejszym było, że daliśmy radę.

Rzadko czułem się tak szczęśliwy jak dzisiaj. Miałem wrażenie, jakby wszystkie przykrości, których przez ostatni miesiąc doświadczyłem, wynagrodziły mi te dwie godziny spędzone na występowaniu z przyjaciółmi przed publicznością. W tamtym momencie byłem w stanie nawet przybić piątkę Jonginowi, który przez ogarniającą go wesołość zapomniał, jak wygląda pogardliwe spojrzenie, którym zazwyczaj mnie obrzucał. Miałem ochotę skakać, krzyczeć, turlać się, śmiać się jak dziecko. Teraz bawił mnie mój początkowy stres. Gdybym wiedział, że po koncercie będę czuł się tak zajebiście, nawet nie zawracałbym sobie głowy bezsensownym denerwowaniem się na Kaia. Czułem, że dałem z siebie wszystko. Nie miałem pojęcia, czy inni też tak uważali. Ale teraz o tym nie myślałem. Byłem zadowolony sam z siebie i to liczyło się najbardziej.

Jedynej osoby, której mi brakowało w dzieleniu mojej euforii była Sulli. Wiedziałem jednak, że nieważne, co robiła i tak całym sercem we mnie wierzyła i mnie wspierała. Podobnie jak Luhan, była dla mnie takim osobistym słońcem - sprawiała, że miałem ochotę żyć.

- Dobra, ludzie, trzeba to uczcić! - krzyknął Kai i posłał nam tajemniczy uśmiech. -Nie wiem jak wy, ale ja nie mam ochoty siedzieć tutaj wśród tych wszystkich dzikich ludzi, wiec zapraszam was do siebie.  Moich rodziców do wtorku nie ma w domu i mam wolną chatę, więc możecie do mnie wpaść. Musimy oblać nasz pierwszy udany występ! - dodał, na co wszyscy z entuzjazmem wydali pełen aprobaty okrzyk, po czym ruszyliśmy w stronę wyjścia z budynku. Kai nagle gdzieś się ulotnił, dzięki czemu mogłem zbliżyć się do Luhana, który złapawszy mnie mocno za rękę, pociągnął mnie przez zebrany przy drzwiach tłum.

Czy to, że moje serce zaczęło szybciej bić jest naturalną reakcją na dotyk przyjaciela?

W domu Jongina zastaliśmy jeden wielki rozpierdol, Kai jednak nie zwracając na to uwagi, polecił, abyśmy weszli do jego pokoju, sam natomiast poszedł do kuchni, by po chwili wrócić z kilkoma butelkami alkoholu w rękach.

Nie byłem zwykły pić, w końcu wyznaję zasadę, że nie spożywam tego, czego nie lubię, a alkoholu wręcz nie cierpiałem. Uznałem jednak, że chociaż ten jeden raz mogę sobie odpuścić. Skoro nawet Luhan sięgnął po kieliszek, postanowiłem, że również trochę wyluzuję i dam się ponieść emocjom.

Po kilkudziesięciu minutach całkowicie straciłem nad sobą panowanie.

- Ej, może w coś zagramy, co? - zapytał Chanyeol, który przez kilka wypitych kieliszków był jeszcze bardziej rozpromieniony niż zazwyczaj.

- Dobra - przytaknął Baekhyun. Chłopak chwiał się na wszystkie możliwe strony, ale nadal udawał, że wszystko jest w porządku. - Mam pomysł - oznajmił i uśmiechnął się szeroko. - Każdy z nas naleje sobie szklankę pełną wody. Po kolei będziemy mówić: ,,Nigdy w życiu nie" i jakąś czynność, a ten kto chociaż raz to zrobił musi się napić. Kto pierwszy wypije całą zawartość swojej szklanki przegrywa, a pozostali wymyślają mu karę - powiedział. Podziwiałem go, że w jego obecnym stanie potrafił wytłumaczyć nam zasady bez zająknięcia. Gdybym ja musiał wygłosić taki monolog, zapewne co drugie słowo zostałoby niezrozumiane.

Nie ogarniałem, jak alkohol, taka zwykła substancja może wywoływać u mnie taką euforię. Czułem się tak lekko i dobrze. Nawet nie zwracałem uwagi na zawroty głowy, które czasami znienacka mnie dopadały. Dzięki niemu zapomniałem o tym, co mnie dręczy i mogłem się odprężyć, bez myślenia, co będzie jutro albo jak rozwiązać męczące mnie problemy. Dobry sposób na odstresowanie. Byłem jednak na tyle świadomy, żeby wiedzieć, że się od alkoholu nie uzależnię. Wolałem się trochę podołować niż niszczyć się takim świństwem.

- Okej, to zacznę - zaproponował Kai i uśmiechnął się złośliwie w moim kierunku. - Nigdy w życiu nie miałem problemów z ojcem - powiedział, nadal szczerząc się jak debil z satysfakcja, że trafił w mój czuły punkt. Bez entuzjazmu pociągnąłem kilka łyków wody, podobnie jak Baekhyun i Xiumin.

- Nigdy w życiu - zaczął siedzący obok Jongina Luhan, przymykając oczy - nie zgubiłem komórki - odparł. Z mojej szklanki znów ubyło trochę cieczy.

- Nigdy w życiu nie wyszedłem z domu bez butów - oznajmił Baekhyun, patrząc na mnie znacząco. Ilość wody w mojej szklance makabrycznie malała.

- Nigdy w życiu nie całowałem się z chłopakiem - powiedziałem, z satysfakcją zauważając, jak Jongin znów upija trochę wody z własnego naczynia. To samo zrobił Luhan oraz Baek, co mnie niezmiernie zdziwiło. Chyba o czymś nie wiem.

- Nigdy się z nikim nie bilem - odparł Chanyeol.

Poczułem się trochę, jakby wszyscy zwrócili się przeciwko mnie, gdyż robiłem to wszystko, co dotychczas zostało powiedziane. Jakby wszyscy chcieli, żebym to ja dostał tę karę. Jednak w żaden sposób mi to nie przeszkadzało, co mnie nieco zaskoczyło, bo zazwyczaj chciałem unikać tego rodzaju zadań i wyzwań. Chyba potrzebowałem trochę adrenaliny .

- Nigdy w życiu nie bylem w zoo - powiedział Minseok, na co wszyscy wybuchliśmy śmiechem. Baozi oczywiście zrobił to specjalnie, gdyż wiedział, że każdy z nas odwiedził wspomniane przez niego miejsce, ale mówił prawdę. Wszyscy oprócz Xiumina napiliśmy się wody, po czym kolejka poszła od początku.

Z każdym kolejnym zdaniem, zawartość mojej szklanki dramatycznie się zmniejszała, co poskutkowało tym, że przegrałem. Konkurowałem z Jonginem, który również często pociągał łyk wody, ale w ostatecznej rozgrywce rozwalił mnie całkowicie. Pozostało mi jedynie czekać na karę, jaką moi przyjaciele mi zgotują, a znając ich, na pewno wymyślą dla mnie coś bardzo ciekawego, szczególnie, że byli pod wpływem alkoholu.

- Mam pomysł – odezwał się po chwili Kai, jak zwykle przybierając na twarz szyderczy uśmieszek. – Myślę, że będzie to dla ciebie wystarczająca kara – dodał, po czym rozejrzał się po zgromadzonych, którzy z zainteresowaniem się mu przypatrywali. Wyglądali bardzo zabawnie, z dziwnymi grymasami na twarzach, prawie zasypiając. Chociaż pewnie wyglądałem podobnie.

- Dobra, Sehun – zaczął Jongin. Jako doświadczony alkoholik, jako jedyny zdawał się być przy zdrowych zmysłach, świadomy tego, co robi. Zapewne również jako jedyny będzie pamiętał to, co się tutaj wydarzyło. – Mam dla ciebie bardzo ciekawą karę, którą na pewno zapamiętasz na bardzo długi czas – odparł, niemalże odgadując moje myśli. – Myślę, że bardzo ci się ta kara spodoba..

- Jongin, nie owijaj w bawełnę i powiedz w końcu, o co ci chodzi – ponaglił go Baekhyun, praktycznie leżąc już na podłodze.

- Masz pocałować Luhana. W usta – powiedział, a jego uśmiech zrobił się jeszcze szerszy i złośliwszy.

Luhan otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, natomiast ja nie zareagowałem w żaden sposób. Jedynie moje popieprzone serce zaczęło bić w mojej piersi jak szalone.

- No, dawaj, Hunnie, nie możemy tyle czekać – pospieszył mnie Kai, popychając mnie w stronę czerwonowłosego.

Siedziałem naprzeciwko Luhana, czując jak ogarnia mnie zdenerwowanie. Im dłużej wpatrywałem się w jego ciemne oczy, tym bardziej miałem wrażenie, jak coś się we mnie zmienia. Xiao uśmiechnął się do mnie ciepło, próbując podnieść mnie na duchu, jakby to, co miałem za chwilę zrobić było największą katorgą. Wiedziałem, że to zapamiętam. Mimo kilku wypitych kieliszków, podobnie jak Jongin, byłem całkowicie trzeźwy, może tylko czasami napadały mnie niekontrolowane zawroty głowy.

Czując na sobie oczekujące spojrzenia chłopaków wokół mnie, zbliżyłem się do Luhana. Czerwonowłosy położył lodowatą dłoń na moich policzkach, przybliżając się jeszcze bardziej. Chwila ta trwałaby zapewne w nieskończoność, gdyby Xiao, wyczuwając moje zdenerwowanie, nie przejął inicjatywy i nie złączył swoich warg z moimi.

Pod wpływem dotyku jego ciepłych ust, kontrastujących z zimnem jego dłoni, poczułem jak po moim ciele rozchodzi się fala gorąca, docierając do każdej części mojego organizmu, przez co na chwilę zaparło mi dech. Serce waliło mi jak oszalałe, czułem, że za chwilę wyskoczy mi z piersi. Chciałem, aby ten moment trwał wiecznie. Aby czas się zatrzymał i nie biegł dalej. Nie mogłem się powstrzymać i automatycznie chwyciłem Luhana za rękę, splatając jego palce ze swoimi, nie zważając na reakcje zgromadzonych osób.

Po kilku sekundach Xiao odsunął się ode mnie, a ja z rezygnacją uczyniłem to samo, jednak nie puścił mojej ręki. Czerwonowłosy uśmiechał się do mnie radośnie, raz tylko jego wzrok powędrował w kierunku Jongina. Ja natomiast patrzyłem tylko na Luhana. Patrzyłem i zastanawiałem się, dlaczego wcześniej nie mogłem uświadomić sobie, że go kocham.

P.S. Wybaczcie, jeśli są jakieś błędy, już nie chciało mi się tego sprawdzać, a chciałam dodać jak najszybciej. :) Mam nadzieję, że nie przeszkadza Wam, iż akcja w tym rozdziale leci tak szybko, musiałam jakoś skrócić te kilka dni do momentu kulminacyjnego i wyszło tak sobie. Kurczę, tyle miałam napisać w tym post scriptum, a teraz już tego nie pamiętam. ;D No nic, przepraszam raz jeszcze i kolejny rozdział postaram się dodać wcześniej. <3 

P.S.2. DLA TYCH CO CZYTALI ,,APPLE": Yuri pytała mnie, czy symbolika jabłek ma jakieś większe znaczenie. Przepraszam Cię, Yuri, że nie odpisałam Ci od razu. T_T (przy okazji dziękuję za komentarz, tym bardziej, że miał nawet dwie części, a jak mówiłaś, pierwszy raz musiałaś komentarz podzielić <3) Tak, symbolika jabłek odgrywała tu dość znaczącą rolę, bo oprócz tego, że są to wyrzuty sumienia (co łączy się trochę ze śmiercią Baekhyuna), symbolizują one jeszcze śmierć, cierpienie (to raczej oczywiste, jak łączy się z shot'em ^^) a nawet nieśmiertelność, więc w sumie istnieje cholernie dużo sprzeczności w tej symbolice, różne słowniki i strony podają coś innego. xD A skoro już przy ,,Apple" jestem, dziękuję bardzo za wszystkie miłe komentarze, naprawdę bardzo podniosły mnie na duchu i sprawiły, że Mana cieszyła się jak głupia do laptopa. :D