,,Apple" - zakończenie pierwsze

Od autorki: jeśli zawędrowałaś tu przez przypadek to wróć tutaj: <klik> , gdyż to jest kontynuacja znajdującego się tam opowiadania. 

Zarzuciłem plecak na ramię i krzyknąwszy mamie „Żegnaj, mamusiu! Ja znikam!”, wyszedłem z domu i skierowałem się w stronę szkoły. Po drodze kupiłem jeszcze dwie reklamówki jabłek, po czym chowając je do pustego plecaka, ruszyłem dalej z uśmiechem na ustach. Miałem bardzo dobry humor i byłem pewny, że nic dzisiaj nie jest w stanie mi go zepsuć. Gdyby w tamtym momencie zobaczył mnie ktoś znajomy, pewnie pomyślałby sobie, że dawny Chayeol powrócił. Jednakże bardzo by się pomylił. Dawnego Chanyeola już nie ma. Teraz jest nowy, lepszy Chanyeol. I ten Chanyeol jest cały przeznaczony dla Baekhyuna. Dla nikogo innego, tylko dla mojego kochanego Baekkie’go.

                Zbliżyłem się do placówki edukacyjnej, do której jeszcze miesiąc temu uczęszczałem. Wokół niej plątało się jak mrówki mnóstwo ludzi z wymalowanymi na twarzach szerokimi uśmiechami. Chowając się za drzewami, aby nie dosięgły mnie spojrzenia żałosnych gapiów, przebiegłem najszybciej jak umiałem i będąc poza obrębem, który jeszcze należał do szkoły, zwolniłem nieco, dysząc ciężko. W podskokach, jednak umiarkowanych, biorąc pod uwagę zawartość mojego plecaka, skierowałem się w stronę wejścia do lasu. Rozglądałem się za wiewiórkami, zawsze, jak przychodziłem tu z Baekhyunem to ich wypatrywaliśmy. Uwielbiałem ten zaciesz chłopaka, kiedy nagle jakąś zauważył. Zachowywał się wtedy jak dziecko, które miałem ochotę tylko tulić i całować. Tęskniłem za tym.

                Przekraczając granicę, na której zawsze z Baekkie’m się zatrzymywaliśmy, poczułem narastającą obawę. Przystanąłem na chwilę. Czy na pewno dobrze robię? Może nie powinienem? A co, jeśli Baekhyun nie przyjmie mnie dobrze? Może wcale mnie nie chce?

                Potrząsnąłem głową. Co ja gadam, na pewno mnie chce. Gdyby nie chciał, to coś by zrobił, prawda?

                Pewny swoich myśli, ruszyłem przed siebie, czując jak strach zostaje zastąpiony przez radość i zadowolenie. Krzyknąłem na cały głos „Baekkie, idę do ciebie!”, po czym zrobiłem piruet w powietrzu. Im bardziej w las się zagłębiałem, tym robiło się coraz ciemniej, jednak nie zrażało mnie to. Brnąłem dalej w to bagno, aż zobaczyłem przedzierające się przez drzewa promyki słońca i wyszedłszy spomiędzy roślinności, stanąłem na stromym klifie. Rzuciłem plecak na ziemię i spojrzałem w dół. Pode mną rozciągała się bezkresna dolina, upstrzona tu i ówdzie ostrymi i szpiczastymi kamieniami. Wpatrywałem się z zafascynowaniem w krajobraz, czując coraz większą wesołość na myśl, co za chwilę nastąpi.

                Wyciągnąłem z plecaka jabłka. Zabrawszy jedno do ręki chwilę je oglądałem, po czym cisnąwszy nim przed siebie, podziwiałem, jak roztrzaskuje się na malutkie kawałeczki, z których każdy leci w inną stronę, rozpryskując miąższ na całą dolinę. Za chwilę tak będę wyglądać. Jak rozwalone jabłko, z którego miąższ zostawia ślad na każdym kamieniu.

                Baekkie. Kocham cię, wiesz? Moja miłość do ciebie mnie tu zaprowadziła. Jest tak wielka, ze z każdy krokiem bliżej nieba, odczuwam ją jeszcze bardziej i jeszcze mocniej. Gdybym mógł, pewnie oddałbym ją komuś innemu. Ten ktoś byłby bardzo zadowolony, w końcu we wszystko, co robię, wkładam dużo serca. Na pewno byłoby nam ze sobą dobrze. Jednak nie chcę tego. Chcę, aby do końca ta miłość była twoja. Od początku ją miałeś. Miałeś, masz i będziesz miał. A ja właśnie dążę do tego, aby tak zostało. Na zawsze.

                To wszystko dla ciebie, Baekkie. Zawsze było. I zawsze będzie.

             Zabrawszy rozbieg, skoczyłem w tak wyczekiwaną dla mnie przestrzeń. Na początku poczułem wolność i wiatr we włosach.

                

                Potem nie czuł już nic.