Rozdział jedenasty ,,Keep calm and smile"

Cześć. :D Znowu długo mnie tu nie było, przynajmniej jeśli chodzi o rozdziały SH. T_T Wybaczcie, znowu. Jakoś nie mogłam się wziąć za pisanie tego rozdziału, było to nieco nużące, gdyż jest to takie jakby wprowadzenie do kolejnych wydarzeń, które będą ciekawsze, I promise. ^^ Chociaż w sumie z drugiej strony tak trochę zwlekam z pisaniem następnych rozdziałów, bo powoli zbliżam się do końca ficka, a nie chcę tego. ;c Jednak do tego momentu jeszcze trochę czasu zostało, więc nie łamcie się. xD Dziękuję wszystkim (w tym Hikari, Karen, Julce i anonimowi, który napadł mnie na asku) za hwaitingowanie i mobilizowanie do pisania rozdziału. <3 Niech HunHan będzie z Wami. ;p

MIŁEJ LEKTURY! <3

     

                Zdawało się, jakby czekanie na odpowiedź Luhana trwało wieczność. To trochę jak czekanie w niesamowicie długiej kolejce, na przykład do lekarza. Za tobą jest mnóstwo osób, przed tobą jeszcze więcej i mimo że czas biegnie jak cholera, to kolejka wydaje się w ogóle nie zmniejszać, co więcej zdaje się nawet, jakby z każdą minutą robiła się coraz dłuższa.

                 Albo wyczekiwanie na jakiś ważny egzamin. To czekanie jednak, oprócz tego, że jest wyczerpujące, to jeszcze stresuje. Z jednej strony chcesz, aby ten dzień szybko nadszedł, abyś miał już wszystko za sobą, ale z drugiej pragniesz, żeby czas płynął jak najwolniej, żeby jak najbardziej odciągnąć od siebie ten denerwujący cię dzień. Czas jednak jest cholernym złośliwcem i zwykle zapieprza jak powalony wtedy, kiedy to niepotrzebne. A w momencie, gdy akurat przydałoby się jakieś przyspieszenie, on postanawia cię podenerwować i wlec się jak żółw na ślimaku. Albo ślimak na żółwiu. Ale to bez znaczenia.

                W chwili, kiedy obejmowałem Luhana, a jego niemal bezwładne ciało miotało się w moich rękach, miałem wrażenie, że czas płynie 50 razy wolniej. W rzeczywistości minęło może pół minuty, ale podczas tych 30 sekund w mojej głowie przelatywało tyle myśli, ile nie gościło w niej przez 18 lat mojego życia. Z rozbieganych i rozwydrzonych myśli, które wiły się po moim umyśle, wyłapałem dwie najistotniejsze. Pierwsza zakładała ucieczkę. Miałem pomysł, żeby w tym samym momencie puścić Luhana, uśmiechnąć się niewinnie, wrócić do domu i udawać, że nic się nie stało. W takim wypadku ja okazałbym się totalnym frajerem, Xiao nadal byłby zazdrosny o Sulli, a sama Jinri urwałaby mi łeb. Natomiast druga myśl opierała się na zamiarze, aby zostać tak jak jestem i nie robić nic, najlepiej nie odzywać się, nawet jak Luhan odpowie. Pozostać obojętnym na wszystko, co się wydarzy. Wtedy okazałbym się totalnym frajerem, Xiao uznałby mnie za skończonego debila, a Sulli urwałaby mi łeb. W takiej sytuacji doszedłem do wniosku, że wszystkie moje pomysły są do bani, a ja sam mam nie po kolei w głowie. Postanowiłem więc wyłączyć myślenie, objąć Luhana mocniej i działać spontanicznie. Może akurat to przyniosłoby mi jakieś korzyści, a Sulli nie musiałaby dekorować swojego pokoju moją głową. Brzmiało kusząco, nie powiem.

                Wiedziałem, że wszystko za bardzo wyolbrzymiam, ale nie byłem zbyt doświadczony w wyznawaniu miłości chłopakom. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło, nawet nie podejrzewałem, że kiedyś będę przeżywał coś takiego. Jednak po wypowiedzeniu tego jednego kluczowego pytania w stronę Luhana, zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę od zawsze go kochałem. Tylko przez moją homofobię albo raczej zazdrość o Xiao, nie zauważałem tego i starałem się to od siebie jak najdalej odrzucić.

                Sehun, ćmondo, tyle czasu potrzebowałeś, żeby ten oczywisty fakt w końcu dotarł do twojego pustego łba.

                Mimo że dla mnie minęło już niemal 100 lat, Luhanowi wystarczyło pół minuty, aby objąć mnie mocno w pasie, a następnie z uśmiechem na twarzy odpowiedzieć:

                - Zastanawiałem się, kiedy mnie o to zapytasz, frajerze.

Przez moment nie miałem pojęcia, jak mam zareagować na taką odpowiedź, dlatego nie robiłem nic, tylko zdezorientowanym wzrokiem wpatrywałem się w Xiao, który z każdą mijającą nanosekundą robił się coraz bardziej rozbawiony. Dawno nie czułem się tak bezbronny.

                - Co bym zrobił, gdybyś mnie o to spytał… - powiedział Luhan, przeciągając sylaby. Nie było śladu po wkurzonym i obrażonym na cały świat czerwonowłosym chłopaku, na jego miejsce wstąpił szatan o niewinnie wyglądającym uśmiechu, który postanowił jeszcze trochę się nade mną poznęcać. – Wiesz, w sumie to nad tym akurat nie myślałem, ale podejrzewam, że raczej nie zrobiłbym tego – tutaj Luhan przerwał i spojrzał na mnie ze mściwym uśmiechem. Zaraz po tym poczułem, jak jego palce raz po raz wbijają mi się w brzuch. – Ani tego – tym razem Xiao włożył dłonie pod mój podkoszulek, aby uszczypnąć mnie kilka razy w cholerę mocno. – Tego chyba też nie – powiedział, pchając mnie na przeciwległą ścianę, przy okazji depcząc mi stopy. Luhan chyba z biegiem czasu zdał sobie sprawę z moich cierpień, gdyż zaśmiał się i odsunął kilka centymetrów ode mnie.

                - Tych rzeczy raczej bym nie zrobił, więc możesz być spokojny – odparł, nie ściągając z twarzy nieco szyderczego uśmiechu. Idę o zakład, że tej miny nauczył się od Jongina. – Jednak ty – czerwonowłosy ponownie podjął temat, tym razem przybierając zbyt seksowną barwę głosu, aby mój organizm przyjął to obojętnie, dlatego momentalnie poczułem jak pocą mi się ręce. Perwers. – Jednak ty nie pytałeś mnie, czego bym NIE ZROBIŁ, ale co ZROBIŁBYM, więc już ci odpowiadam. Gdybyś zapytał mnie o coś takiego, a właśnie przed chwilą to zrobiłeś, moja reakcja byłaby następująca.

                Po tych słowach Luhan gwałtownie popchnął mnie ścianę. Jego chude dłonie umiejscowiły się na moich biodrach, a zaraz potem całe jego ciało mocno napierało na moje. Nie zdążyłem nawet o czymkolwiek pomyśleć, kiedy usta Xiao docisnęły się do moich, a jego język szukał mojego. Mimo że z Luhanem całowałem się już kilka razy, mieliśmy nawet za sobą pierwszy raz, to i tak pod wpływem jego intensywnego i bliskiego dotyku poczułem, jak całe moje ciało przechodzi przyjemny dreszcz. Chyba nigdy nie czułem się lepiej. Narastające emocje sprawiły, że ponownie objąłem Luhana, jeszcze mocniej dociskając go do siebie, co zachęciło chłopaka do jeszcze gwałtowniejszych pocałunków. Wkręciłem się w nie tak bardzo, że kiedy po kilkunastu sekundach czerwonowłosy oderwał się ode mnie, czułem niedosyt. Wielki niedosyt.

                - Dobra, idź już sobie, bo zaraz przyjdzie mama, a ostatnim czego chcę jest zobaczenie przez nią nas w takiej sytuacji – powiedział Xiao, popychając mnie lekko do wyjścia. W jego głosie usłyszałem nutkę rozczarowania. Albo tylko tak mi się wydawało.

                - Zobaczymy się jutro, czy coś? – spytałem, ledwie ukrywając tęsknotę, która już się we mnie rodziła. Luhan przygryzł dolną wargę i pokiwał lekko głową.

                - To na razie – odparłem, posyłając chłopakowi na odchodne rozpromieniony uśmiech. Nie zrobiłem nawet kilku kroków, kiedy usłyszałem jeszcze za sobą ciche „kocham cię”, po czym drzwi trzasnęły, zamykając Luhana w domu.

                Pomimo że nikt nie powiedział tego wprost, wiedziałem, że wcześniejsza sytuacja oznacza jedno.

Ja i Luhan zostaliśmy parą. Pierwszy raz od długiego czasu miałem ochotę skakać, krzyczeć, tańczyć i wrzeszczeć z radości. Nie było to podobne do Oh Sehuna, dlatego oczywiście nie robiłem tego, ale w środku czułem eksplozję wszystkich pozytywnych uczuć, jakie mogą wytworzyć się w człowieku. Miałem wrażenie, że nic i nikt w tym momencie nie może zrujnować mojego szczęścia. Tylko jedna sprawa nie dawała mi spokoju. Sprawa zatytułowana jednym słowem, ale w obecnych okolicznościach czyniąca najwięcej problemów. Kai.

                Kiedy wszedłem do domu jak nigdy szczęśliwy i z szerokim uśmiechem na twarzy, mama wraz z siedzącą obok niej na kanapie w salonie Sulli spojrzały na mnie z nieukrywanym zdziwieniem.

                - Hunnie, dobrze się czujesz? – spytała mama, zanim jednak z jej ust poleciał zwyczajny potok słów, Jinri podbiegła do mnie i nakazawszy mi ściągnąć w trybie szybszym niż natychmiastowym buty, wepchnęła mnie do pokoju.

                - A teraz mów – rozkazała, kładąc dłonie na biodrach i robiąc charyzmatyczną minę. Nigdy nie podejrzewałem, że taka niepozorna i wesoła dziewczyna może wyglądać tak groźnie. – co robiłeś u Luhana, co robiłeś z Luhanem, o co zapytałeś, jak odpowiedział, jaka była jego reakcja, co czułeś i jakie są efekty waszego spotkania – dokończyła, wpatrując się we mnie badawczo niemalże rentgenowskim wzrokiem. – No, migiem, chcę wiedzieć wszystko.

                Ignorując wszelkie szczegółowe pytania Sulli i starając się nie zwracać uwagi na prześwietlające mnie na wylot spojrzenie, westchnąłem, a kiedy Jinri nie zmieniła swojej postawy, odparłem:

                - Chodzę z Luhanem, tyle.

Wrzask, jaki wydobył się z krtani dziewczyny mógłby obudzić nawet umarłego. Nie zrobił tego jednak, za to do pokoju wpadła mama z wypisaną na twarzy głęboką troską, ale gdy zobaczyła mnie, próbującego jakoś wydostać się z żelaznego uścisku brunetki, która rzuciła mi się na szyję, prawie mi ją urywając, odetchnęła z ulgą i wyszła na korytarz.

                - TO WSPANIALE, SEHUN! – krzyknęła, nadal nie dając spokoju mojej szyi. Ku mojej rozpaczy doszło jeszcze do tego niezrozumiałe szarpanie, a zaraz potem Sulli zaczęła skakać. – Ja wiedziałam, po prostu wiedziałam, że wy będziecie razem! To było oczywiste! Przecież to widać, jak ty patrzysz na Luhana, jak Luhan patrzy na ciebie, no kurczę! Jesteście sobie przeznaczeni no! Wiem, że będziecie idealną parą, kochającą się i w ogóle… Pewnie przeżyjecie ze sobą mnóstwo lat i…

                - Sulli, wyluzuj – ze śmiechem zatrzymałem słowotok dziewczyny, która zdezorientowana puściła mnie, ale nadal uśmiechała się szeroko. Miałem wrażenie, że z faktu, iż jestem z Luhanem bardziej cieszy się ona niż ja sam. A moja radość, mimo że nie potrafiłem, nie chciałem jej pokazać była naprawdę ogromna. Nie podejrzewałem, że po tylu trudach jestem jeszcze zdolny do taki uczuć.

                - Ale genialnie – westchnęła Jinri, padając na łóżko. – To Luhan chyba już nie jest na mnie zły, co? – spytała, uśmiechając się z rozbawieniem.

                - Nie, chociaż on był bardziej wściekły na mnie – odpowiedziałem, kładąc się obok niej i wbijając wzrok w sufit. – Ale wydaje mi się, że wybaczył już nam obojgu – dodałem, na co dziewczyna pokiwała ze zrozumieniem głową i zamknęła oczy. Uczyniłem to samo, jednak momentalnie w mojej głowie pojawił się obraz Xiao, przypomnienie tego, jak mnie pocałował, a potem jego wyznanie miłości. Już nie czułem o niego zazdrości wobec Kaia. Co prawda Luhan z nim nie zerwał i nadal oficjalnie byli parą, jednak wiedziałem, że czerwonowłosy należy do mnie w równym stopniu co do Jongina. W tym tkwił jeden zasadniczy problem. Jak Luhan będąc z Kaiem, może być jednocześnie ze mną? Biorąc pod uwagę fakt, że wszyscy za oficjalny uważają związek Lu z Kimem, a ja nadal w ich oczach jestem homofobem. Dotarło do mnie, że przez cały czas będę musiał ukrywać się z moimi uczuciami wobec Xiao, z wyjątkiem jego samego. Wtedy nie uświadamiałem sobie, że taka sytuacja stworzy jeszcze więcej komplikacji i problemów. W tamtym momencie myślałem tylko o jednym. Że jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi.

               

                Około godziny 17.00, kiedy razem z Sulii siedzieliśmy w moim pokoju i zapychając się szarlotką mamy, oglądaliśmy film, odwiedził nas Xiumin. Jego wizyta nieco mnie zdziwiła, zważając na to, że jeszcze niedawno był na mnie na amen obrażony. Jednak gdy wszedł do pokoju i usiadł obok nas, nie było śladu po jego wcześniejszej złości, agresji i szyderstwie. Powrócił Baozi, którego znałem i uwielbiałem. W końcu zaraz po Luhanie to z nim miałem najlepsze relacje.

                - Napijesz się czegoś? – spytała Sulli z szerokim uśmiechem, ku mojemu niezadowoleniu, biorąc w swoje ręce obowiązki gospodarza. Jinri czuła się tutaj jak u siebie w domu, co nie przeszkadzało mi, jednak jako pierwotny mieszkaniec to ja powinienem zadawać takie pytania. Nie chciałem, żeby wyszło, iż jestem niewychowany.

                - Nie, dzięki, przyszedłem właściwie tylko na chwilę – odparł Minseok, uśmiechając się przepraszająco do Jinri, która pokiwała ze zrozumieniem głową, ale widziałem, że jest nieco rozczarowana.

                - W takim razie o co chodzi? – zapytałem bez owijania w bawełnę, czym zasłużyłem sobie na szturchnięcie przez Sulli i pokręcenie z dezaprobatą głową. Zignorowałem to.

                - Podczas naszego koncertu w Club Garden wypatrzył nas jakiś pracownik jednej z wytwórni muzycznych. Jakimś dziwnym trafem zdobył numer Chanyeola, zadzwonił do niego i oznajmił, że widzi w nas dobry materiał na przyszłych piosenkarzy i z tego względu chce widzieć nas w piątek za tydzień w siedzibie wytwórni, żeby stwierdzić, czy się nie pomylił. Yeol ogarnął tego faceta i okazało się, że jest jedną z najważniejszych osób zarządzających wytwórnią – tutaj Xiumin przerwał, po czym uśmiechnął się z rozbawieniem, patrząc na moją zszokowaną minę. Sulli zapewne wyglądała podobnie. – Zareagowałem tak samo, jak Chan o wszystkim mi mówił. W sumie to on sam był nieźle zdziwiony.

                - Czyli w piątek idziemy do tej wytwórni? – spytałem, nieco zdławionym głosem.

                - Tak, mamy tam być na 16.00. To jest dopiero za tydzień, ale Jongin tak się wszystkim przejął, że zarządził jutro próbę. Powiedział, że jak zaprosili nas do powszechnie znanej wytwórni, z której pochodzi w cholerę gwiazd, musimy się jakoś dobrze zaprezentować.

                Na te słowa pokiwałem niemrawo głową, tak naprawdę w pełni nie zdając sobie sprawy, co czeka nas w przyszły piątek.

                - Mam tylko nadzieję, że do tego czasu trochę się ogarniesz, bo jak dalej będziesz taki przymulony jak teraz, to może być ciężko – powiedział Minseok, na co Sulli zaśmiała się, a ja wystawiłem chłopakowi język. – Dobra, spadam. Trzymajcie się i Sehun, jutro o 15 masz być na próbie, bo w innym razie Kai urwie ci..

                - Do jutra, Xiumin – przerwałem mu, na co ten tylko prychnął, uśmiechnął się i wyszedł z pokoju. Razem z Sulli bez podejmowania tematu wróciliśmy do oglądania filmu, miałem jednak duże problemy ze skupieniem się na tym, co w filmie się dzieje. Jinri chyba też, bo po kilku minutach przestała patrzeć na ekran laptopa i powiedziała:

                - Musicie być naprawdę dobrzy, skoro nawet szef wytwórni muzycznej w Seulu was zaprosił.

                - Nie wiem jak ty, ale ja nadal nie mogę w to uwierzyć – odpowiedziałem, na co Sulli westchnęła i zamknęła oczy. Po chwili jednak otworzyła je i z radością patrząc na mnie, odparła:

                - Patrz, Sehun, jakie ty masz szczęście. W jednym dniu, a nawet w przeciągu kilku godzin spotkały cię dwie niesamowite rzeczy: zespół, w którym jesteś dostał szansę zrobienia kariery i zacząłeś chodzić z chłopakiem, którego od dawna kochasz. Czy to nie wspaniałe? – spytała i zanim odpowiedziałem, Jinri wyszła z pokoju, zostawiając mnie samego szczerzącego się jak debil do ekranu laptopa. Rzeczywiście, dzisiaj miałem wyjątkowe szczęście. Rekompensata po kilku tygodniach płaczu, smutku i zazdrości.

                Próba, o której poinformowanie mnie zadbał Xiumin, a która była tak ważna dla Jongina, przeszła bez przeszkód. Nie zdarzyło się na niej nic wyjątkowego, nawet sam Kai był zbyt zaabsorbowany przygotowaniami do przesłuchania (bo chyba tak mogę nazwać to, co w przyszły piątek nas czeka) i ani raz nie ukazał wobec mnie jakichkolwiek oznak nienawiści. Nawet przymilanie się przez niego do Luhana miało swoje granice. Zdałem sobie jednak sprawę, że nawet gdyby Kim rozbierał Xiao w mojej obecności, miałbym to głęboko gdzieś. Racja, momentami łapała mnie cholerna zazdrość, kiedy po chociażby muśnięciu ręki czerwonowłosego przez Jongina uświadamiałem sobie, że ja nigdy w towarzystwie nie będę mógł tak zrobić. Mimo że z Luhanem o tym nie rozmawialiśmy, obaj doskonale wiedzieliśmy, że nasz związek musimy utrzymać w ścisłej tajemnicy. Przynajmniej przed osobami, które w jakiś sposób mogły to negatywnie odebrać, jak np. chłopaki z zespołu. Jakby zareagowali, gdyby dowiedzieli się, że ich przyjaciel, który swego czasu był pieprzonym homofobem, teraz chodzi z chłopakiem, który sam jest w jeszcze innym związku? W mojej głowie brzmiało to absurdalnie, a co dopiero, jakby taka sytuacja zaistniała? Wolałem nawet o tym nie myśleć.

- Sehun, co byś powiedział na to, aby wybrać się ze mną na zakupy? - Sulli uśmiechnęła się niewinnie, kiedy po powrocie z próby ledwo żywy padłem na łóżko. Nie miałem pojęcia, że tańczenie i śpiewanie jednocześnie może być tak wyczerpujące.

- Sulli, daj żyć - mruknąłem, na co dziewczyna przewróciła oczami.

- Długo masz zamiar tak tu stać? - zapytałem, kiedy po jakichś pięciu minutach Jinri nadal ślęczała nade mną, najwyraźniej nie mając zamiaru mi odpuścić. Mój błąd, że nie zgodziłem się od razu. Sulli była tym typem osoby, która postawi na swoim nawet, gdyby przekonywany przez nią delikwent umierał w męczarniach.

- Nie wyjdę stąd dopóki się nie zgodzisz - odparła dziewczyna, dalej z niewinnym uśmiechem wymalowanym na twarzy.

- Sulli, nie widzisz, że jestem zmęczony? - spytałem zrozpaczonym tonem, mając nadzieje, ze Jinri się nade mną ulituje. Ona jednak nie dała się złapać.

- Sehun, nie każę ci biec w maratonie, tylko odwiedzić ze mną kilka sklepów. Poza tym zakupy to sama przyjemność - dodała, a na potwierdzenie swoich słów pokiwała energicznie głową. 

- Nie możesz raz dać mi spokoju i iść sama?

Sulli zrobiła oburzoną minę.

- Jeszcze nigdy nie prosiłam cię, abyś gdzieś ze mną poszedł, a tak w ogóle nie za bardzo znam się na tutejszych sklepach, wiec miałam nadzieje, ze zaprowadzisz mnie do jakichś dobrych - odpowiedziała, powoli zbliżając się do użycia swojej najskuteczniej broni - miny małego, bezbronnego szczeniaczka. Tutaj mnie miała, bo Luhan zwykle robił taka minę, a ja nie byłem na nią zbyt odporny.

- Co tak właściwie chcesz kupować?- zapytałem, na co dziewczyna rozpromieniła się.

- Chciałam kupić sobie jakąś nowa sukienkę - powiedziała.

- I sadzisz, że ja ci w tym pomogę? - Sceptycznie uniosłem brwi ku górze. - Nie jestem zwykł chodzić w sukienkach – dodałem . Sulli zaśmiała się.

- Szkoda, bo myślę ze by ci pasowały - stwierdziła, jednak kiedy spojrzałem na nią wzrokiem typu ''jeśli zaraz tego nie wyplujesz, przywitaj się z moim karabinem'', zaraz rzekła:

-Twoja mama nie ma czasu, a poza tym ty masz dość dobry gust, jeśli chodzi o ciuchy... - kolejna taktyka Sulli - komplementowanie - A nawet jeśli nie, to nie musisz pomagać mi w wyborze sukienki, zaprowadź mnie tylko do sklepów - dodała już lekko zniecierpliwiona, chociaż wiedziałem, że i tak nie ma zamiaru odpuścić.

Nie musiała, bo po głębokim i dość teatralnym westchnięciu wstałem i odparłem:

- Nie musiałaś mnie tak przekonywać, i tak bym z tobą poszedł.

Nigdy nie zapomnę morderczego spojrzenia, które po moich słowach posłała mi Sulli, ale warto było trochę się z nią posprzeczać.

- Dobra, to chodźmy najpierw do galerii. Tam jest w cholerę sklepów, wiec powinnaś znaleźć coś dla siebie - rzekłem, kiedy po półgodzinnym nakładaniu tapety i ubieraniu się, Sulli w końcu raczyła wyjść z łazienki.

- Zdajesz sobie sprawę, że ja jestem wybredna i nie zadowoli mnie pierwsza lepsza sukienka? - spytała dziewczyna, uśmiechając się nieco cynicznie.

- W takim razie w odpowiednim momencie zostawię cię samą i na własną rękę będziesz wracała do domu - odpowiedziałem, na co brunetka prychnęła lekceważąco, a w geście buntu wyprzedziła mnie o kilka kroków tak, że znajdowaliśmy się w odległości jakichś dwóch metrów od siebie. Uwielbiałem Sulli, bo z reguły była bardzo wesołą i optymistyczną osobą, ale za bardzo lubiła się w udawaniu obrażonej na cały świat pindy. Miałem jednak nadzieję, ze z biegiem czasu jej to przejdzie.

- Wstąpimy najpierw na bubble tea? - dziewczyna odwróciła się do mnie, tym razem obdarzając mnie szerokim uśmiechem.

- Sądzę, że lepiej będzie iść do herbaciarni po kupieniu sukienki, przynajmniej nie będziemy musieli się przejmować, że nie możemy wejść z piciem do jakiegoś sklepu - odparłem, na co Sulli pokiwała ze zrozumieniem głową.

- Też prawda - zgodziła się i spojrzała na mnie sceptycznie. - Sehun, od kiedy zacząłeś myśleć tak racjonalnie? To do ciebie niepodobne - dodała, lecz zanim zdążyłem jakoś jej odburknąć, dziewczyna gwałtownie skręciła, wchodząc do pierwszego napotkanego przez nas sklepu.

Tym oto sposobem rozpoczęliśmy dwugodzinne łażenie po galerii. Na szczęście Sulli nie była aż tak niezdecydowana jak to zapowiadała i w dziewiątym sklepie z kolei udało jej się kupić letnią sukienkę w kwiatki. Gdy dziewczyna za wszystkie czasy pozachwycała się innymi rzeczami, mogliśmy w końcu wybrać się na upragnione bubble tea.

Zanim jednak przeszliśmy połowę drogi do herbaciarni, zostaliśmy świadkami dość nieprzyjemnej sytuacji.

- Ej, Sehun - Sulli nagle złapała mnie za podkoszulek, a na jej twarzy widniało coś w stylu przerażenia, zdenerwowania, rozbawienia i zniesmaczenia zarazem. - Nie odwracaj się, dopóki ci nie pozwolę. Czy ten chłopak w niebieskiej koszulce tam przy fontannie to przypadkiem nie Kai? - spytała, na co momentalnie zwróciłem wzrok w tamtym kierunku, ignorując wcześniejszy zakaz dziewczyny.

Jinri jednak miała rację. Na jednej z ławek stojących dookoła dużej, marmurowej fontanny siedział Jongin, a na nim okrakiem rozsiadła się długonoga blondynka ubrana w strój, który bez wątpienia nadawałby się do burdelu. Jej pożądliwy wzrok wlepiony był w wykrzywione przez szyderczy uśmiech usta Kaia, a dłonie, obecnie znajdujące się na torsie chłopaka, schodziły coraz niżej i niżej.

- Co za skurwiel... - wyszeptałem, automatycznie przypominając sobie sytuację sprzed kilku dni, gdy razem z Luhanem poszliśmy do wesołego miasteczka. Wtedy też widziałem Jongina liżącego się z jakąś lasią i to bynajmniej nie była ta sama, która teraz najwidoczniej miała chęć na dobranie się do krocza chłopaka. Już nawet nie zaskoczyło mnie, że Kai się na to godził. Bardziej dziwiło mnie, dlaczego robił to w miejscu, gdzie każdy mógł go zobaczyć, również sam Luhan. Czyżby uważał, że nie robi nic na tyle złego, aby musieć to ukryć? Albo specjalnie wybrał takie miejsce, z nadzieją, że Xiao go przyłapie , a w konsekwencji - zerwie z nim? Czy w takim razie Jongin nie chciał już chodzić z Luhanem?

Myśli, które w tamtym momencie tłukły mi się w głowie były całkowicie pozbawione sensu. Zanim jednak mój mózg postanowił podsunąć mi więcej dziwnych i nierealnych podejrzeń, (które swoją drogą dla mnie były bardzo kuszące), Sulli obróciła się do mnie z twarzą wykrzywioną nieopisaną wściekłością i zdecydowaniem i zarządziła:

- Trzeba o tym powiedzieć Luhanowi.

- NIE! - krzyknąłem, właściwie całkowicie wbrew sobie, co spotkało się z ogromnym niedowierzaniem Jinri.

- Dlaczego nie? Ja na twoim miejscu od razu bym do niego poleciała. Nie sądzisz, że to nie fair wobec Xiao, nie mówiąc mu o tym, że jego chłopak go zdradza, i to jeszcze z jakąś roznegliżowaną flądrą? - spytała, wzdrygając się.

- Jakby nie patrzeć to Luhan też zdradza Kaia ze mną.. - mruknąłem. Tym razem zasłużyłem sobie na kopniaka w kostkę.

- Ale on ma prawo do czegoś takiego, w końcu Jongin wyrządził mu tyle złego, że mógł związać się z kimś bardziej wartościowym - odparła.

- Nawet jeśli, nie chcę donosić o tym Luhanowi - odpowiedziałem z uporem, na co Jinri ponownie spojrzała na mnie zaskoczona.

- Nie rozumiem cię, Sehun. Zamiast powiedzieć Xiao o tym, co widziałeś, co byłoby równoznaczne z zakończeniem lukaiowego związku, ty wolisz milczeć jak grób i dalej ukrywać się z twoimi uczuciami. To nie trzyma się kupy.

- Z uczuciami i tak będę musiał się ukrywać, a poza tym nie jestem jakimś pieprzonym donosicielem, który skarży o wszystkim, co zobaczy - oznajmiłem. Sam nie wiedziałem, dlaczego tak bardzo uparłem się, aby nie wydać Jongina. Jednak żadnymi sposobami nie byłem w stanie przestawić swego toku myślenia na inny tor.

- Jak sobie chcesz - Ku mojemu zdziwieniu Sulli wzruszyła ramionami i zwróciła na mnie obojętny wzrok. - Ja Luhanowi nic nie powiem, w końcu to nie moja sprawa. Jednak wiedz, że przez takie coś możecie potem obaj cierpieć

Przez całą drogę z herbaciarni, a potem do domu Sulli nie odezwała się do mnie. Pewnie miała mi za złe, że tak bardzo tkwiłem w swoim uporze i nie zgadzałem się na powiedzenie Luhanowi o tym, co zobaczyliśmy. Nie miałem pojęcia, dlaczego tak bardzo chciałem to ukryć. Cokolwiek przychodziło mi do głowy nie było tym odpowiednim powodem. Może po prostu uznałem, że tak będzie w porządku. Skoro Jongin nie powiedział Xiao o moim niedawnym odwiedzeniu go i wyprawianiu rzeczy, za które teraz było mi głupio, może ja nie powinienem kablować Kaia, skoro chce sobie nieco urozmaicić życie? W mojej głowie brzmiało to tak absurdalnie i groteskowo, że nawet sam przed sobą nie chciałem się do tego przyznawać.

Około godziny 22 zadzwonił do mnie Luhan, co wywołało u mnie ogromną radość.

- Cześć, Hunnie - przywitał mnie, wypowiadając te słowa tak radośnie, że automatycznie miałem ochotę pobiec do niego i go przytulić. - Masz jakieś plany na wieczór?

- Wieczór? Już jest prawie noc, Lu - zauważyłem, na co chłopak tylko prychnął lekceważąco.

- Nieważne no. Trochę mi się nudzi, a na zewnątrz jest tak ciepło, że nie mogę zasnąć, więc tak sobie pomyślałem, czy nie wyszedłbyś gdzieś ze mną? - zapytał. Niemalże byłem w stanie wyobrazić sobie jego błagalny wzrok i szczenięcą minę.

- Nie przeszkadza Ci to, że jest właściwie już całkiem ciemno?

- Nie, tak jest nawet lepiej - odparł. Wiedziałem, że ostatkami siły woli powstrzymuje się, aby nie dopowiedzieć jeszcze: ,,romantyczniej".

- W takim razie zgoda - powiedziałem, na co po drugiej stronie Luhan krzyknął z radością.

- Więc będę u ciebie za jakieś 10 minut.

Po 10 minutach czekania Xiao wreszcie przyszedł i razem wyszliśmy na zewnątrz. Jak na dość późną porę było bardzo ciepło, chociaż też cholernie ciemno. Uliczne latarnie dawały jakieś nikłe światło, ale i tak pewniej czułbym się, widząc przed sobą wszystko, co powinienem, a nie jedynie własne nogi, Luhana i przestrzeń w odległości 5 metrów ode mnie. Czerwonowłosemu jednak zdawało się to nie przeszkadzać, gdyż uradowany przybliżył się i chwycił mnie mocno za rękę. Automatycznie i mi ciemność wokół przestała zawadzać. Przynajmniej było mniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś zobaczy nasze splecione dłonie.

- Zaprowadzę cię gdzieś, okej? - zapytał chłopak, uśmiechając się tajemniczo, a ja bezwiednie przytaknąłem. Prawda była taka, że z Luhanem mogłem chodzić wszędzie, nawet po najobskurniejszych zaułkach.

Xiao, ściskając mocno moją rękę, a co za tym idzie - ciągnąc mnie jak dziecko za sobą, pruł przed siebie, nie zatrzymując się ani na chwilę. Pomiędzy nami panowała niemal grobowa cisza, jednak ja nie czułem się skrępowany, sądzę, że Luhan też nie. Chłopak prowadził mnie, jak zdołałem zauważyć, w stronę rzeki Han, ale nie w te miejsca, w których zwykle bywałem. Te odwiedzane przez niego były ładniejsze, jaśniejsze i przyjemniejsze.

                Miejsce, do którego doprowadził mnie Luhan zaparło mi dech w piersiach. Od dawna wiedziałem, że Seul, szczególnie nocą jest niesamowity, ale teraz dopiero uświadomiłem sobie jak bardzo. Może wpłynęła też na to obecność Xiao, w końcu w jego towarzystwie wszystko wydawało się lepsze.

                Weszliśmy na betonowy, zdobiony most, łączący jeden brzeg rzeki z drugim. Most ten był z każdej możliwej strony oświetlony niezbyt wysokimi latarniami, które tworzyły niemalże magiczny klimat. Woda była niemal całkowicie czarna, prawie tak ciemna jak nocne niebo nad nami, jedynie księżyc w pełni dawał bardzo jasne światło, które także odbijało się w tafli wody. Na niebie widniało również mnóstwo migoczących nieśmiało gwiazd. To było właściwie nie do pomyślenia, że po tak okropnej pogodzie kilka dni temu niebo może być tak piękne. Całą scenerię dopełniała jeszcze panorama Seulu, złożona z wielu kolorowych świateł i imponujących budynków. Gdyby nie to, że Luhan cały czas podczas mojego podziwiania krajobrazu mocno ściskał mnie za rękę, mógłbym pomyśleć, że znajduję się w jakiejś baśniowej krainie. Chociaż prawda jest taka, że z trzymającym moją dłoń chłopakiem czułbym się tam jeszcze magiczniej.

                Luhan, odrywając mnie od bezmyślnego gapienia się w co popadnie, pociągnął mnie lekko za sobą w stronę stojącej nieopodal drewnianej ławki. Usiedliśmy na niej, po czym czerwonowłosy momentalnie wtulił się we mnie. Objąłem go mocno ramieniem.

                - Jongin nie lubi tu przychodzić – odezwał się głosem, w którym wyczułem nutkę żalu. – On ogólnie nie lubi chodzić w miejsca, które są odludne, klimatyczne i nie ma w nich alkoholu – dodał, oplatając rękoma moją talię.

                - To gdzie się spotykaliście we dwójkę? – spytałem, na co Luhan westchnął ciężko.

                - Zwykle u niego w domu. Ewentualnie w jakimś klubie, ale tego nie można nazwać spotkaniem we dwójkę.

                Byłem nawet w stanie wyobrazić sobie ,,prywatne” spotkania Kaia i Xiao. Jeśli odbywały się w domu Kima, zapewne większość czasu spędzali na ściąganiu sobie nawzajem ubrań. Natomiast jeśli widzieli się w klubie, było to raczej spotkanie Jongina z alkoholem, a Luhan był tylko dodatkiem do macania.

                - Sehun, mogę powiedzieć ci coś o Xiuminie? – zapytał czerwonowłosy, a ja powoli przytaknąłem.

                - Powinienem się bać? – spytałem z uśmiechem, na co Luhan zaśmiał się, ale pokręcił przecząco głową.

                - Raczej nie, chociaż pewnie cię to zdziwi – odparł i zagryzł dolną wargę. – Jongin kazał mi, aby ci tego nie mówił, ale skoro między Minseokiem a tobą już jest w porządku, to chyba nie zrobi to mu większej różnicy – dodał, a po krótkiej przerwie kontynuował:

                - Pamiętasz, jak wróciłeś z Osan i Chanyeol powiedział ci, że Xiu jest na ciebie śmiertelnie obrażony? Wtedy oficjalnym powodem było to, że podobno za plecami Xiumina najeżdżałeś na niego do Kaia. I wszyscy, o dziwo, w to uwierzyli, mimo że biorąc pod uwagę twoją relację z Jonginem, raczej mało prawdopodobnym było, żebyś hejtował Baoziego, swojego bardzo dobrego przyjaciela, do niemal twojego wroga. A ty jakoś nie próbowałeś tego negować, przynajmniej nie publicznie.

                - Próbowałem gadać z Xiuminem, ale on nie chciał mnie słuchać.

                - Pewnie wysłuchałby cię, gdyby to była prawdziwa przyczyna jego złości. Tak naprawdę to wszystko było udawane, wiesz?

                W tym momencie poczułem się, jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody.

                - Nie wiem, co to Jonginowi dało, bo tego już nie raczył mi wyjaśnić. W każdym razie chodzi o to, że Minseok tak naprawdę nie był na ciebie zły. O nic. Kojarzysz pewnie te wszystkie podejrzane znajomości Kaia? Jongin, podczas twojego pobytu w Osan… szantażował Xiumina… Powiedział mu, że ma w każdy możliwy sposób być na ciebie wkurwiony i na każdym kroku to okazywać, bo w przeciwnym razie ci jego koledzy pobiją Minseoka.. A co za tym idzie – ciebie.

                Byłem w stanie jedynie wpatrywać się tępym wzrokiem w latarnię naprzeciwko.

                - Wtedy nie zdawałem sobie sprawy, że to wszystko tak bardzo ci zaszkodzi.. Chyba nawet nie powinienem się usprawiedliwiać, bo wszystko, co powiem, będzie po prostu żałosne… Ale nawet gdybym próbował odwieść Kaia od tego pomysłu, on i tak by nie odpuścił.. – Luhan przerwał i spojrzał na mnie po raz pierwszy od początku swojego monologu. Jego oczy wyrażały żal, smutek i skruchę. – Nie mam pojęcia, po co Jongin to wszystko zrobił, ale na szczęście Xiumin miał na tyle odwagi, aby mu się przeciwstawić. I jak na razie nie odczuł żadnych konsekwencji.

             Moje milczenie i celowe unikanie jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego musiało zaniepokoić Luhana, bo puścił mnie, usiadł prosto i chwyciwszy mnie za podbródek, zmusił mnie do popatrzenia mu w oczy.

                - Wybacz mi, Sehun. Odkąd zacząłem chodzić z Jonginem, między nami popsuło się w cholerę rzeczy, ale naprawimy to, rozumiesz? – zapytał, wpatrując się we mnie z determinacją i pewnością. – A przynajmniej ja naprawię, bo cię kocham. Jak szalony.

                Poczułem w brzuchu przyjemny skurcz, ale na usta cisnęło mi się jeszcze jedno nieuniknione pytanie.

                      - A co z Kaiem?

                Luhan uśmiechnął się lekko, po czym ponownie przybliżył się do mnie, ale tym razem to ja wtuliłem się w niego, po raz pierwszy czując się tym młodszym.

                      - Jakoś to załatwię, nie przejmuj się.

                Po tych słowach Luhan pocałował mnie w czoło i oparł podbródek na mojej głowie. Księżyc nadal świecił bardzo jasno, skutecznie odpychając od siebie deszczowe chmury, które nieubłaganie pojawiały się nad Seulem. Był to znak nie tylko potężnej ulewy, której Seulczycy mogli się spodziewać. Czarne chmury zbierające się nad miastem symbolizowały ponowne, ale nieuchronne zrujnowanie mi życia.

                   PS Wybaczcie ewentualne błędy, pisanie na tablecie, a potem poprawianie tego jest męką. xD I za nierówne akapity (jeśli takowe są, a znając blogspota pewnie są) też przepraszam, blogger mnie nie lubi. ;c