Rozdział dziesiąty ,,Keep calm and say it"

Cześć. :3 Jak się macie? Z dniem dzisiejszym powracam do Was z nowym, dziesiątym już rozdziałem SH. Wiem, że wiele osób na niego czekało, dlatego przepraszam za tak długą przerwę. Chociaż cieszą mnie niektóre wiadomości, przynajmniej wiem, że ktoś czyta te moje wypociny. xD Chciałabym od razu prosić o wybaczenie autorki, których blogów przez wieki nie odwiedzałam *pada na kolana* Tysiąckrotnie przepraszam. TTTTTTTT Szkoła całkiem zawładnęła moim życiem i nie mam czasu na nic, nawet wchodzenie na twittera. Q.Q Ostatnio nawet prawie zapomniałam, jak wygląda laptop. ;___; Wybaczcie mi, proszę. Nadrobię Wasze ficki, naprawdę. Mana przysięga na HunHana. 

Dedykuję ten rozdział: Hikari, Julce, Uszati, Izzy, Yuri, Yuki, Ava, Kei, Sehunałkę, Villi, Berenice, Midori i wszystkim, którzy czytają SH. Kocham Was wszystkich bardzo mocno, nawet anonimków, którzy tutaj zaglądają. <3 Bez Was by mnie tu nie było. 

MIŁEJ LEKTURY! 

Odkąd pamiętam, mój humor nigdy nie był uzależniony od pogody. Nieważne, czy na zewnątrz panował trzydziestostopniowy upał, czy temperatura spadała zdecydowanie poniżej zera, mój nastrój był taki sam. Czyli właściwie żaden. Nie byłem ani nadmiernie szczęśliwy ani wyjątkowo przygnębiony. Tak naprawdę moje nastawienie do świata było niebywale obojętne.

Natomiast ostatnimi czasy miałem wrażenie, jakby to Matka Natura wyznaczała tok mojego rozumowania, ton moich uczuć i humor, jaki powinienem posiadać. Od kilku dni pogoda tkwiła w tym samym szarym i zamglonym zabarwieniu. Deszcz był nieodłączną częścią dnia, czasami zdarzały się burze i pioruny. Gdy spoglądałem za okno widziałem jedynie zamazane kontury budynków, głównie w ciemnych kolorach. Zdawało się, jakby nagle ktoś jednym ruchem odebrał miastu wszystkie kolory, zebrał je w puszce i schował do najbardziej ukrytego i najciemniejszego lochu. Również niebo w żaden sposób nie zmieniało swojej barwy - ciągle sprawiało wrażenie jednej, granatowej, bezkształtnej masy, która lada moment spadnie wszystkim na głowę. Nawet słońce bało się wychylić zza puszystych, deszczowych chmur, ciągle tkwiło schowane, jedynie co jakiś czas ukazując nieśmiało fragment swojej brudnożółtej głowy. Widocznie nawet jemu udzielił się parszywy nastrój wywołany przez niezbyt ładną pogodę.

Na zewnątrz nie widziałem ani jednej żywej duszy. Mokre chodniki z ogromnymi kałużami były przerażająco puste, nie licząc może dwóch osób, które pod czarnymi parasolkami próbowały przedrzeć się do sklepu. A może na ulicy znajdowało się mnóstwo ludzi, ale tak jak pogoda stali się szarzy i nijacy? Tak jak ja i moja zbłąkana dusza?

Nie chciałem nawet otwierać okna, aby zimny i odrażający deszcz nie wdarł się do mojego i tak zabałaganionego pokoju. Poza tym wiatr docierał do moich uszu nawet przy zamkniętych drzwiach i oknach, nie chciałem, żeby huczał jeszcze bardziej. Miałem dość wszelkich dziwnych niezidentyfikowanych dźwięków i odgłosów. Chociaż, powiedzmy sobie szczerze - czego ja ostatnio nie miałem dość? Chyba tylko użalania się nad sobą. To było na porządku dziennym.

Ostatnimi czasy dochodzę do wniosku, że Matka Natura jest bardzo zabawową i rozrywkową osobą. Uwielbia bawić się pogodą na świecie i humorami wybranych jego mieszkańców, a co najśmieszniejsze, lubi te dwa elementy ze sobą porównywać, aby były kompatybilne. Jakimś dziwnym cudem, każdą z części składających się na panującą za oknem pogodę potrafiłem odnieść do jednej z cząstek stanowiących moją duszę.

Deszcz symbolizował łzy. Wstyd przyznać, ale ostatnimi czasy dużo płakałem. Po kilku przeryczanych godzinach miałem wrażenie, że w moim ciele nie pozostało już ani kropli wody. To niebywałe, że nieczuły Oh Sehun płacze. Że w ogóle wie, jak to jest - płakać. Prawdę powiedziawszy, wydaje mi się, że bardzo dawno przestałem być tym ,,twardym i niewrażliwym" Sehunem. Za dużo razy pozwoliłem łzom zawładnąć moją duszą.

Przewijające się przez deszczowe dni burze i pioruny to złość, która również jest częstym elementem mojej egzystencji. Czasami tak nagle potrafię się zdenerwować, nawet z jakiegoś głupiego i bezsensownego powodu. Umiem nawet się wściekać przez łzy. Potem tego żałuję, ale nie jestem w stanie tego zmienić. Matka Natura rządzi moim humorem, poruszając za sznurki jak marionetką. Tak właśnie się czułem. Jak lalka, której narzuca się, co ma robić i ,,czuć". Chociaż... czy w ogóle jeszcze coś czułem? 

Brak kolorów na zewnątrz też w jakiś sposób oddziaływał na moje samopoczucie. Na siłę próbowałem upodobnić się do wizerunku świata, zacząłem ubierać ciemne ubrania, byłem ciągle przygnębiony i zmartwiony. Mój mroczny image psuły trochę tęczowe włosy, których nadal nie zafarbowałem na jakiś normalny kolor, ale nie miałem zamiaru tego robić. Kolorowa fryzura była jedynym elementem, który w minimalny sposób dawał mi nadzieję na powrót do normalnego stanu.

Zachmurzone niebo przyrównywałem do smutku, który ciągle mi towarzyszył. A słońce było mną, który, tak jak ono, nie mógł wydostać się z czeluści przygnębienia.

Może trochę przesadzałem i za bardzo wyolbrzymiałem fakt mojego depresyjnego nastroju, ale w żaden sposób nie potrafiłem się go pozbyć. Za długo już wmawiałem sobie, że nie umiem robić nic innego jak się załamywać i jeszcze bardziej przygnębiać. A to, że ostatnio nikt się do mnie nie odzywał, jeszcze bardziej potęgowało moją parszywą sytuację. Z premedytacją wszystko ignorowałem.

Zegar z kukułką wiszący w centralnym miejscu naszego salonu tuż obok wejścia właśnie wybił godzinę 12.00. Co prawda znajdowałem się we własnym pokoju, jednak nawet tutaj słyszałem irytujący dźwięk wydobywający się z wnętrza przedmiotu. Zegar zajmował miejsce na ścianie w salonie już od jakiegoś czasu, jednak ja nadal nie mogłem się do niego przyzwyczaić i za każdym razem, kiedy tylko rozpoczynało się kukanie, zatykałem uszy. Nic nie dały szczere prośby zanoszone przeze mnie do mamy o usunięcie zegara. Kobieta była nieugięta i za każdym razem powtarzała, że pieniądze włożone w jego zakup to była jedna z lepszych inwestycji jakie wykonała w życiu.

Natomiast ja miałem serdecznie dość wkurzającego dźwięku obwieszczającego godzinę, gdy słońce znajdowało się w zenicie. Z pewnych źródeł wiedziałem, że również ojcu się to nie podobało. Aczkolwiek ani ja ani on nie mieliśmy wpływu na decyzję mamy. Jeśli chodzi o wystrój domu, to ona zdecydowanie miała ostatnie słowo.

Założyłem słuchawki na uszy, aby po raz kolejny zatopić się we własnym świecie i nie zwracać uwagi na to, co dzieje się dookoła. Od kilku dni nie robiłem nic innego, jedynie siedziałem u siebie w pokoju i robiłem wszystko, co było możliwe do zrobienia w małym pomieszczeniu z szafą, regałem, biurkiem, łóżkiem i oknem. Ponownie odciąłem się od świata, z premedytacją nie wchodząc na żadne portale społecznościowe, rezygnując z używania komunikatorów i wyłączając telefon. Jednak tym razem w mojej głowie nie tłukły się myśli samobójcze, jak wcześniej. Może dlatego, że tym razem nie byłem przytłoczony tak wieloma problemami?

Przygłosiłem muzykę, starając się jak najbardziej odpłynąć, ale mimo wysokiej głośności i tak zdołałem usłyszeć gwałtowne pukanie. Niechętnie ściągnąłem słuchawki i podszedłem do trzęsących się od mocnych uderzeń orzechowych drzwi. Po przyciśnięciu klamki, nie zdążyłem nawet uchylić lekko drzwi, kiedy do mojego ciała docisnęło się w mocnym uścisku drugie, chude ręce objęły moją szyję, przez co prawie straciłem oddech, a po pokoju rozszedł się charakterystyczny zapach cynamonowego szamponu. Zanim uświadomiłem sobie, kto tak naprawdę przed momentem prawie mnie zgniótł i pobił, drobne ciało oderwało się ode mnie, a na policzku poczułem bolesne uderzenie.

- Sehun, ty durniu! - wrzasnęła Sulli i zrobiła tak mściwą minę, że miałem ochotę się roześmiać. Dziewczyna jednak zauważyła to i krzywiąc się z wściekłości, grzmotnęła mnie pięścią w czubek głowy. - Co się głupio śmiejesz, frajerze? Powinieneś pławić się przede mną i błagać o wybaczenie, a nie jeszcze szczerzyć się jak murzyn do gwoździa! Odbiło ci już całkowicie?! Te twoje dziwne humorki całkiem padły ci na mózg? Jak śmiesz w ogóle tyle się nie odzywać i przyprawiać mnie o taką obawę? Nie wstyd ci?! Już myślałam, że coś ci się stało, nie wiem, Jongin cię pobił i leżysz teraz nieżywy w rowie albo Luhan przygniótł cię nadmiarem swojej miłości i spłaszczonego powiesił na ścianie! A ty sobie siedzisz w domu i opierniczasz się jak ostatni debil! Ogarnij te swoje dzikie instynkty, dobra? Bo za niedługo rozum stracę przez ciebie - powiedziała, po czym skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na mnie z wyższością.

- Czekam. Masz mi coś do powiedzenia? - spytała, nadal utrzymując srogi wyraz twarzy. Wiedziałem, że to tylko gra, Sulli nie była takim typem osoby. Nie była mną.             

W tej sytuacji pozostało mi tylko jedno.

Nie zważając na obrażoną postawę dziewczyny, przybliżyłem się do niej i przytulając ja mocno, wyszeptałem:

- Fajnie cię widzieć, Sulli.

Dziewczyna początkowo się opierała, jednak po chwili rozluźniła się i również mnie obejmując, powiedziała:

- Ciebie też, Hunnie. Nawet nie wiesz jak bardzo.

- Nie rób mi więcej czegoś takiego, okej? – zapytała z nieśmiałym uśmiechem, kiedy oderwaliśmy się od siebie. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo się martwiłam.. Znowu – dodała, już nieco bardziej szorstkim tonem, jednak nie tak ostro, jak wcześniej.

- Jak w ogóle tu trafiłaś? – zapytałem, wspaniałomyślnie zmieniając temat, na co dziewczyna wyprężyła się z dumą i uśmiechając się szeroko i triumfalnie, odparła:

- Myślisz, że jesteś w stanie przede mną uciec? Wyobraź sobie, że twoja ciotka wie, gdzie mieszkasz, Hunnie. Wszystko mi wytłumaczyła, podała numery autobusów, nawet drogę do twojego domu z przystanku mi narysowała – „kochana ciotka” pomyślałem. – Ach, i kazała cię pozdrowić – dodała niedbale, robiąc celowo obojętną minę. – A tak w ogóle nie zmieniaj tematu! Rozmawialiśmy o tym, jak bardzo mnie wkurzyłeś – powiedziała, po czym rozsiadła się wygodnie na łóżku i pociągnąwszy mnie, abym usiadł obok niej, spojrzała na mnie badawczo.

- Co znowu się stało, hm? Pewnie coś z Kaiem i Luhanem, zgadza się? – zapytała. Z rezygnacją pokiwałem twierdząco głową. Nie chciałem już nic przed nią ukrywać.

- W takim razie, co się stało? Sehun, powiedz mi, wiesz przecież, że możesz mi zaufać – odparła, uśmiechając się ciepło, aby zachęcić mnie do zwierzeń.               

Nienawidziłem się żalić. Czułem się wtedy jak na spowiedzi, wyjawiając wszystko, co mnie spotkało, jakie emocje mną targały i co robiłem. Poza tym nie chciałem zwalać wszystkich moich, często całkiem absurdalnych problemów na innych. Szczególnie na Sulli, o której wiedziałem, że również swoje posiada.

- No, słucham. Mów albo znowu dostaniesz w głowę, ale tym razem czymś mocniejszym – zagroziła, na co przewróciłem oczami, ale, aby mieć to już za sobą, rozpocząłem swój wywód.

- Sehun, kochanie, zabierz koleżankę i chodźcie na obiad! – krzyknęła zza drzwi mama, pukając lekko kilka razy w drewno. Sulli, która powoli wybudzała się z szoku pomieszanego z radością, pokiwała głową, po czym wstała i ruszyła w stronę kuchni, a ja zaraz za nią.

Byłem wdzięczny Jinri, że w miarę dobrze przyjęła fakt, iż jej seulski przyjaciel w ciągu jednego dnia przespał się z dwoma chłopakami – własnym przyjacielem i swoistego rodzaju wrogiem. Kiedy opowiadałem jej o nocy spędzonej z Luhanem, ucieszyła się. Prawdę powiedziawszy to właśnie Sulli bardziej zdawała sobie sprawę z mojej miłości do czerwonowłosego niż ja sam. Natomiast kiedy mówiłem jej o seksie z Jonginem… Sprawiała wrażenie nieco zszokowanej i zdziwionej. Chociaż miałem dziwne przeczucie, że zaraz mi wpierdzieli.

- Siadajcie, siadajcie – Mama z uśmiechem zaprosiła nas do nakrytego stołu i sama zajęła jedno z miejsc.

- Smacznego! – zawołała Jinri, na co mama uśmiechnęła się jeszcze promienniej. Wiedziałem, że polubi Sulli, w końcu była idealnie w jej typie – wesoła, radosna, energiczna, miła i pomocna. Podejrzewałem, że gdy tylko dziewczyna wróci do Osan, mama zacznie namawiać mnie do związania się z nią. Szkoda tylko, że nie wiedziała, iż jej syn woli chłopców i jej jeszcze nieświadome marzenie raczej się nie spełni.

- Sulli, opowiadaj, jak tam u rodziców? Jak życie w Osan, jak w szkole? Sehun dużo mi o tobie opowiadał i czuję się, jakbym znała cię jak własną córkę – odparła mama, na co Jinri zarumieniła się, ale grzecznie i bez zająknięcia odpowiedziała.

- W Osan wszystko dobrze. Co prawda ostatnio mama zachorowała, przez co mnie i tacie doszło więcej pracy, ale nie narzekam, przynajmniej mogę coś zrobić i pomóc. Nie potrafię siedzieć bezczynnie – uśmiechnęła się. – Pani Kang czeka, aż pani ją odwiedzi – dodała.

Mama westchnęła.

- Tak, wiem, Narae już dawno nas do siebie zapraszała, ale jakoś nie ma czasu, żeby wyrwać się z domu – odpowiedziała ze smutkiem. Sulli pokiwała ze zrozumieniem głową, natomiast ja spojrzałem na mamę sceptycznie. Wiedziałem, że to nie był jedyny powód, dla którego rodzice tak długo nie przyjeżdżali do ciotki Kang – po prostu tata nie miał na to ochoty.

- Może jak wezmę sobie urlop pod koniec wakacji to uda mi się zawitać do Osan – powiedziała. – Wygospodaruję sobie kilka dni, które przeznaczę na pobyt tam. Tak, tak właśnie zrobię – dodała, jednak bardziej mówiąc do siebie niż do nas, po czym wstała, zabrała do zlewu talerze i już zatopiona we własnym świecie, poszła do salonu. Natomiast ja i Sulli wróciliśmy do mojego pokoju, jednak miałem cichą nadzieję, że nie będziemy musieli kontynuować jeszcze niezakończonej rozmowy. Jinri chyba to wyczuła, bo gdy przekroczyliśmy próg pokoju, dorwała się do laptopa i klepiąc miejsce obok siebie, powiedziała:

- Twoja ciocia kupiła ostatnio nowe gatunki kwiatów, chodź, pokażę ci, jakie.

Gdy już usiadłem, dziewczyna rozpoczęła swój monolog na temat, który dla mnie był istną czarną magią, ale Sulli wiedziała o nim wszystko. Mimo że ogrodnictwo nie interesowało mnie w żadnym aspekcie, z uwagą słuchałem słów dziewczyny, czasami dopytując się o różne rzeczy. Uznałem, że skoro brunetka w skupieniu wysłuchiwała moich zażaleń, powinienem się zrewanżować i tym razem to jej oddać głos. A poza tym, beztroskie słowa Jinri stanowiły pewnego rodzaju ukojenie dla mojego wyczerpanego i zamęczonego przez kłopoty umysłu.

Drugiego dnia pobytu Sulli w moim domu odwiedził nas niespodziewany dla niej, a oczekiwany przeze mnie gość.

- Cześć, jestem Luhan – czerwonowłosy wyciągnął do Jinri dłoń, którą nieco zszokowana dziewczyna lekko uścisnęła. Nie miałem pojęcia, skąd wynikało jej nieuzasadnione zdumienie. Jak się potem dowiedziałem – wprawił ją w osłupienie fakt, że tak szybko udało jej się poznać ukochanego jej najlepszego przyjaciela.

- J-Jinri, ale mów mi Sulli – przedstawiła się, na co Xiao uśmiechnął się ciepło, chociaż odebrałem bardzo nieprzyjemne wrażenie, że jego promienny uśmiech był zbyt wymuszony i… wypełniony niechęcią.

- Miło mi cię poznać, Sulli – powiedział Luhan i na moment jego wzrok powędrował w moją stronę. Mimo że jego spojrzenie spoczywało na mnie przez pół sekundy, wyczytałem w nim ogromną wrogość, pretensję i zazdrość. W moim mniemaniu – całkowicie nieuzasadnioną.

- Nie chciałbym wam przeszkadzać – zaczął Luhan, cedząc ostatnie słowo – ale mam coś do powiedzenia Sehunowi – zwrócił się w moją stronę, aczkolwiek nie ruszył się z miejsca. – Chyba nikt cię o tym nie poinformował, ale dzisiaj o 16.00 jest próba. Absolutnie obowiązkowa, w końcu nasza kariera rośnie – odparł, uśmiechając się z ledwo zauważalnym szyderstwem. – Masz się na niej zjawić, Sehun i nie chcę słyszeć słowa sprzeciwu, bo Kai znowu się wkurwi. Możesz zabrać przyjaciółkę – dodał, kładąc nacisk na wyraz ,,przyjaciółka”. Jego głos był przepełniony jadem i zawiścią. Nie odezwałem się, co czerwonowłosy uznał za odpowiedź twierdzącą.

- Świetnie. W takim razie już wam nie wadzę. Miłej zabawy i do zobaczenia później – pożegnał nas, uśmiechnął się niewinnie i szybko wyszedł z mieszkania.

- Czy on zawsze jest taki… antypatyczny? – spytała Sulli, patrząc na mnie smutno. Czyli jednak nie tylko ja odniosłem wrażenie, że coś jest nie w porządku. Pokręciłem głową, nadal milcząc, chociaż wewnątrz mnie wszystko krzyczało.

- Hunnie, wszystko dobrze? – zapytała z troską w głosie dziewczyna, a gdy nie zareagowałem, podeszła do mnie i objęła mnie od tyłu, przytulając się do moich pleców, jednak nie odezwała się.

W tym momencie doceniłem dwie rzeczy: pierwszą – że mam kogoś takiego jak Sulli, kto zawsze będzie przy mnie, wysłucha mojego biadolenia i skutecznie pomoże, nawet milcząc; drugą – że mam Luhana, którego całym sobą kocham i za cholerę nie chcę go stracić.

Ktoś zapukał do drzwi, przez co momentalnie Jinri odskoczyła ode mnie jak oparzona.

- Hunnie – Mama wsunęła głowę do pokoju. – Stało się coś? Luhan wyszedł na zewnątrz jakby go coś goniło i nawet nie chciał spróbować szarlotki, a przecież zawsze ją tak chwali… - powiedziała smutno.

- Nie, nic się nie stało, po prostu… spieszył się – odpowiedziałem, wymyślając na poczekaniu jakiś powód. Kobieta pokiwała głową.

- Uch, no dobrze. Bo już się bałam, że się pokłóciliście albo zerwaliście ze sobą – odetchnęła z ulgą, po czym wyszła, zostawiając na mojej i Sulli twarzy wyraz monstrualnego zdziwienia.

- Zerwaliście….? – powtórzyła dziewczyna, nadal z szeroko otwartą buzią. Spojrzała na mnie wielkimi jak spodki czarnymi oczami.

- Wierz mi, jestem tak samo wstrząśnięty jak ty – wymamrotałem. W tamtej chwili zdziwiłem się w takim stopniu, co najmniej jakby Jongin oznajmił mi, że jest ze mną w ciąży.

- Czy twoja mama… - zaczęła Sulli, drapiąc się po policzku.

- Nie mam pojęcia. Zielonego – odpowiedziałem, po czym potrząsnąłem gwałtownie głową, aby wyrwać się z szoku. Czy moja mama właśnie zasugerowała, że zna moje gejowskie upodobania? I że są one skierowane w stronę Luhana? A do tego wyraziła dla nich akceptację?

Teraz naprawdę sam nie wiedziałem, czego się spodziewać.

                O godzinie 15.30 razem z Sulli wyszliśmy z domu i zwróciliśmy się w stronę mieszkania Luhana, gdzie zwykle odbywały się nasze próby. Wbrew niewytłumaczalnej niechęci Xiao, postanowiłem jednak zabrać ze sobą brunetkę – trochę, aby zrobić mu na złość i trochę z prośby Jinri. Już od jakiegoś czasu  męczyła mnie, że jeśli tylko będzie miała okazję, chce poznać całą naszą grupkę.

                Mimo że byliśmy sporo przed czasem, w piwnicy Luhana zebrał się cały nasz zespół razem z dwiema dodatkowymi osobami – Tao i Krisem.

                -Sehuuuuuuuuuun!!!!!!! - zawołał Chanyeol, po czym poczułem jak moje ciało jest powoli zgniatane w żelaznym uścisku czarnowłosego. – Nareszcie! Z tobą to jest normalnie jak z babą w ciąży, Hunnie. Masz cholerne humorki i nawet nie wiadomo, kiedy się ich spodziewać - odparł z nutą pretensji w głosie, jednak uśmiech nie znikał z jego twarzy. – Ty jesteś ta sławna Sulli, prawda? – spytał, zwracając się tym razem do stojącej obok mnie niepozornej dziewczyny. Jinri zwykle była otwarta na nowe znajomości, ale podejrzewałem, że jej wyjątkową nieśmiałość w tamtym momencie wywoływało badawcze i nieco krwiożercze spojrzenie Luhana.

                - Jaka tam sławna… - wymamrotała dziewczyna, nadal z nieco zawstydzoną miną. Jednak pod wpływem intensywnego wzroku i rozpromienionego uśmiechu Parka, na jej twarzy również wstąpił delikatny uśmieszek.

                - Jestem Chanyeol – Chłopak przedstawił się i tak jak się tego spodziewałem, zamiast jak cywilizowany człowiek uścisnąć jej tylko rękę, Yeol ścisnął całe jej ciało w niedźwiedzim uścisku.

                - Chodź, musisz poznać resztę naszej bandy – powiedział i pociągnął Sulli do pozostałych, którzy zajmowali się rozkładaniem sprzętu. Natomiast ja ruszyłem w stronę Luhana, który siedział na kanapie i dla odmiany wpatrywał się nieobecnym wzrokiem w okno.

                Usiadłem obok niego i ku mojemu niezadowoleniu, Xiao odsunął się nieco ode mnie.

                - Jak się masz? – zapytałem, woląc nie ryzykować i nie zaczynać żadnego drażliwego tematu.

                - Wspaniale – odparł oschle, nie odwracając się. – A ty? Jak się bawisz ze swoją dziewczyną? – spytał i tym razem spojrzał na mnie, mentalnie wbijając we mnie miliardy kłujących igieł.

                - Sulli nie jest moją dziewczyną, tylko przyjaciółką – zaprotestowałem, jednak zdawałem sobie sprawę, jak żałośnie to brzmiało. Jednak co miałem powiedzieć? Luhan nie posiadał ani jednego dowodu na mój rzekomy związek z Jinri. Nie miałem pojęcia, dlaczego się tak wkurzał.

                Czerwonowłosy zaśmiał się.

                - Aaa, tak się teraz na to mówi. Okej, wybacz, zapamiętam – powiedział. Widziałem, że z trudem przychodziło mu zachowanie spokoju.

                - Luhan, o co ci chodzi? – spytałem bez owijania w bawełnę. Starałem się mówić cicho, aby nie wzbudzić powszechnego zainteresowania. Xiao chyba również tego nie chciał, dlatego nachylił się do mnie i wyszeptał:

                - Kochanie, wydawało mi się, że jesteś mniej głupi niż wyglądasz. Pomyśl, najpierw zapraszasz mnie do siebie i pieprzysz się ze mną, po czym po kilku dniach przychodzę do ciebie, a tu niespodzianka – jest u ciebie twoja „bardzo dobra i zaufana przyjaciółka”. To nie wyglądało dobrze, skarbie – dodał, po czym uśmiechnął się szyderczo i nie czekając na moją odpowiedź, wstał.

                - Luhan, proszę cię… - zacząłem, chcąc jakoś uratować sytuację, ten jednak już przestał zwracać na mnie uwagę, kierując się w stronę Jongina i splatając palce swojej dłoni z jego. Sulli spojrzała na mnie smutno.

                Westchnąłem w duchu, próbując opanować gotujące się we mnie emocje i ignorując złośliwe spojrzenie Kaia (któremu tak przy okazji miałem ochotę przypierdzielić prosto w tę jego idealną twarz), podszedłem do Baekhyuna. Ten uśmiechnął się do mnie radośnie i ruchem głowy wskazał, abym wskakiwał na scenę, na której miejsca zajęli już Xiumin, Chanyeol oraz Tao, co było niesamowicie dziwne, ale nie protestowałem.

                - Dobra, słuchajcie – zaczął Minseok, kiedy wszyscy członkowie zespołu ustawili się już na podeście, a Jinri z Krisem, siedząc na kanapie, udawali publiczność. – Najpierw poćwiczymy stare piosenki, a zaraz potem zaśpiewamy nowe. Mówiąc „nowe” mam na myśli te, które już na naszych piwnicznych próbach śpiewaliśmy, ale nikt inny poza nami ich nie słyszał – dodał. - Okej, zaczynamy od „Angel”.

                Baekhyun zaintonował piosenkę, po czym każdy już bez problemu wczuł się w śpiew. Sulli patrzyła na nas jak zaczarowana – zdawała się wchłaniać każde zaśpiewane przez nas słowo, każdą sylabę i głoskę. Na jej twarzy malowało się bezgraniczne skupienie i wydawało się, jakby znieruchomiała. Siedzący obok niej Kris nie był tak zafascynowany naszym występem, co więcej sprawiał wrażenie jakby go co najmniej nudził. Co jakiś czas spoglądał na tkwiącą w bezruchu dziewczynę, a na jego twarzy malował się wyraz rozbawienia, jednak nie przeszkadzał jej w kontemplowaniu naszego występu.

                Każdy z członków zespołu zawsze angażował się całym sercem w to, co robił. Nawet na próbach cechowało ich skupienie, koncentracja i włożenie jak najwięcej wkładu w wykonywaną czynność. Także teraz, gdzie nie spojrzałem, wszyscy zdawali się pogrążeni w jakimś transie, śpiewając po kolei swoją kwestię. Jedynie tylko jedna osoba za cholerę nie mogła skupić się na śpiewaniu. Ja.

                Co prawda nie miałem zbyt dużo, więc bardzo nie musiałem się koncentrować, aczkolwiek odbębniłem swoją kwestię tak niedbale, że nawet Baek, który zazwyczaj tolerował moje wybryki, spojrzał na mnie złowrogo. Jednak nawet gdybym chciał, nie byłem w stanie skupić się na śpiewaniu. Głowę zaprzątało mi coś całkowicie innego, a mianowicie – szorstkie zachowanie Luhana wobec mnie. Po pierwsze, Xiao rzadko zachowywał się tak oschle i chamsko w stosunku do kogokolwiek. Był idealnym synem, chłopakiem, przyjacielem, nie przeklinał, nie używał wulgaryzmów. Natomiast podczas naszych dwóch rozmów w dniu dzisiejszym doświadczyłem od niego wszystkiego, czego zwykle nie robił. Może Luhan chciał, abym chociaż raz poczuł się tak jak on, kiedy to ja zachowywałem się jak ostatni debil?

                W tamtym momencie nie zabolało mnie to, że Xiao odniósł się do mnie w sposób tak bardzo grubiański. Także nie to, iż zaraz potem poszedł okazywać swoją miłość Jonginowi. Wtedy zacząłem się bać, że powtórzy się sytuacja sprzed kilkunastu dni i historia zatoczy koło. A ja znów zostanę sam, opętany przez przygnębienie, depresję i załamanie. Jednak tym razem mogło się to skończyć o wiele gorzej.

                - Dobra, koniec – rzucił Xiumin, na co wszyscy równocześnie odetchnęli i zeskoczyli ze sceny, kierując się w stronę Sulli, która entuzjastycznie biła każdemu brawo.

                - Sehun, co się dzieje? – spytał Minseok, kiedy my również zeszliśmy z podestu i jakimś cudem znaleźliśmy się poza zasięgiem słuchu pozostałych.

                - Nic, naprawdę. Chyba mam jakiś zły dzień dzisiaj i tyle – odpowiedziałem, próbując nie pokazać, jak bardzo zdziwiła mnie niewytłumaczalna troska wypisana na twarzy chłopaka.

                - Na pewno? Od jakiegoś czasu zachowujesz się… inaczej niż zazwyczaj. Wszystko gra? – zapytał i uśmiechnął się lekko.

                - Tak, nie przejmuj się mną – odparłem, na co Xiu pokiwał głową ze zrozumieniem. Na moment zapanowała między nami niezręczna cisza.

                - Sehun… - odezwał się Baozi, błądząc rozkojarzonym wzrokiem po pomieszczeniu. – Hm… Nie chcę stracić takiego przyjaciela jak ty – dodał szybko i przygryzł dolną wargę. Momentalnie poczułem, że za chwilę się rozbeczę. – Przepraszam za te moje dziwne humory – powiedział i tym samym wyciągnął do mnie rękę w geście pojednania. – Między nami zgoda? – spytał i przybrał na twarz nieśmiały uśmiech. Pokiwałem szybko głową, aczkolwiek nie uścisnąłem wyciągniętej ku mnie ręki, ale spontanicznie przytuliłem się do Xiumina.

                - Jasne, że zgoda – potwierdziłem, na co chłopak znowu pokiwał głową i odsunął mnie od siebie, jednak mimo dziwnego gestu chłopaka, poczułem ogromną radość.

                Wróciliśmy do pozostałych, którzy zdążyli już rozwalić na podłodze jedzenie i napoje, przez co w pokoju zrobił się niesamowity bajzel. Wszyscy wyglądali na zadowolonych z siebie, byli promiennie uśmiechnięci i mówili jeden przez drugiego. W radosnym gronie brakowało mi tylko jednej osoby – Luhana, który gdzieś się ulotnił. Co dziwne, bez Jongina. Sam Kai natomiast siedział na kanapie obok Sulli i zaciekle o czymś z nią dyskutował, a jego prawa ręka powoli i niebezpiecznie przybliżała się do kolana dziewczyny.

                Czyżby perfekcyjny Jongin przystawiał się do Jinri?

                Postanowiłem nie interweniować. Sulli była twarda, dlatego miałem nadzieję, że w odpowiednim momencie zareaguje, jednak czekałem na rozwój akcji ze strony Kima. Chociaż i tak jego i dziewczynę dzieliła minimalna odległość, Kai nadal coraz bardziej się do niej przybliżał. Nie przeszkadzała mu nawet obecność pozostałych przyjaciół, którzy przecież wiedzieli o jego związku z Luhanem.

                Z dnia na dzień Kim Jongin staje się coraz mniej idealny.

                Ukradkiem, pomiędzy głową Chanyeola i Baekhyuna , obserwowałem sytuację między Jinri a Kaiem. Sulli z biegiem czasu robiła się jeszcze bardziej zniecierpliwiona i zniesmaczona, czarnowłosy nie zwracał jednak na to uwagi i co jakiś czas niby przypadkiem dotykał kolana Jinri. Stan rzeczy jednak gwałtownie się zmienił, kiedy w piwnicy ponownie zjawił się Luhan. Z rozbawieniem patrzyłem, jak Jongin błyskawicznie odskoczył od Sulli i z prędkością światła zajął wolne miejsce obok mnie, zostawiając uśmiechającą się złośliwie dziewczynę samą. Gdy zobaczyła, że na nią spoglądam, mrugnęła do mnie, po czym usiadła między Tao a Yeolem, zabierając do ręki orzechowe ciastko.

                Reszta spotkania minęła w wyjątkowo spokojnej i miłej atmosferze. Ze zdziwieniem stwierdziłem, że nawet sam dobrze się bawiłem, nawet mimo widoku upojnych całusów, którymi raz po raz Xiao obdarzał Jongina.

                Kolejnego dnia z samego rana, Sulli wywaliła mnie kopniakiem z mojego własnego domu, rzucając mi na odchodne dumne spojrzenie. Po wczorajszym spotkaniu targały nią różnorakie emocje – zachwyt, smutek, fascynacja, żal, radość, wyrzuty sumienia, rozbawienie. Jedno tylko było stabilne – determinacja, którą na siłę chciała we mnie przelać, abym poszedł do Luhana i raz na zawsze zakończył tę niewygodną sprawę.

                Z rezygnacją wlokłem się w stronę domu Xiao, modląc się, aby nie było u niego przypadkiem Jongina, gdyż moje (albo raczej Sulli) ambitne plany ległyby w gruzach. Z żałością spojrzałem na budynek mieszkalny zajmowany przez czerwonowłosego i jego rodzinę – tak nagle w moich oczach stał się on monstrualnie duży.

                Z zajebiście mocno bijącym sercem zapukałem do drzwi. Ku mojemu niezadowoleniu i radości jednocześnie, otworzył mi je Luhan. Z rozczochranymi włosami, rozszerzonymi źrenicami i w za dużym na niego podkoszulku wyglądał tak seksownie, że automatycznie poczułem przemożną ochotę, aby się na niego rzucić i nie puszczać przez kolejne kilka dni. Musiałem jednak opanować swoje zwierzęce instynkty i trochę poczekać.

                - Czego chcesz? – spytał Xiao, a jego głos, podobnie jak wcześniej, wypełniony był tylko i wyłącznie jadem.

                - Chciałem się z tobą zobaczyć – odpowiedziałem, na co chłopak uśmiechnął się szyderczo. Widać Jongin nauczył go kilku swoich firmowych min.

                - Zobaczyć się ze mną… - powtórzył, kiwając głową. – Zostawiłeś swoją dziewczynę całkiem samą, żeby się ze mną spotkać, niesamowite – odparł, przeciągając ostatnie słowo. Poczułem wtedy bezgraniczną wściekłość, jednak powstrzymałem się przed jej okazaniem. Nie mogłem w takiej chwili dać się wyprowadzić z równowagi.

                - W takim razie, skoro się zgadzamy, mogę wejść? Dosłownie na kilka minut – poprosiłem, na co Luhan teatralnie westchnął, przewracając oczami, ale wpuścił mnie do środka.

                - Co masz mi do powiedzenia? – spytał, kiedy już znaleźliśmy się w holu domu czerwonowłosego.

                Postanowiłem nie owijać w bawełnę.

                - Sulli nie jest moją dziewczyną – powiedziałem, akcentując wyraźnie każde słowo, aby dotarło ono do wrażliwych uszu Luhana.

                - Jasne, to już słyszałem. Coś jeszcze?

                - Tak – odpowiedziałem szybko, rozglądając się po korytarzu.

                Ostatnimi czasy toczyłem sam ze sobą zażartą walkę. Bitwa odbywała się na wielu płaszczyznach – rodzinnej, przyjacielskiej, egzystencjalnej, miłosnej. Momentami miałem wrażenie, że przegrywam, staczam się w dół, a z cierpienia może wyzwolić mnie tylko jedno. Przez ten czas dużo myślałem – o sobie, mamie, Sulli, zespole, Luhanie. To było do mnie niepodobne, w końcu zwykle starałem się poważne sprawy od siebie odrzucić. Tym razem jednak nie zrobiłem tego i mimo że czułem się jak skończony cienias, uświadomiłem sobie jedno. Że miłość, kurwa, nie wybiera i ja nie miałem na to żadnego cholernego wpływu.

                Nie zwracając uwagi na dosyć odpychającą postawę Xiao, zbliżyłem się do niego i przytuliłem mocno jego bezwładne ciało.

          - Luhan… Co byś zrobił, gdybym ci coś powiedział? – spytałem, starając się opanować zdenerwowanie i drżenie głosu.

                - Zależy, co – odparł Xiao oschle, nadal nie zmieniając swojej pozycji, stojąc ze skrzyżowanymi na piersi rękami. Ignorując natarczywy głosik w mojej głowie powtarzający raz po raz „on ma chłopaka, on ma chłopaka, on ma chłopaka”, ścisnąłem czerwonowłosego mocniej i wypowiedziałem słowa, które już dawno powinny wydobyć się z mojego gardła, ale z premedytacją i tchórzliwie ciągle je przełykałem.

                - Że chciałbym się tobą opiekować i być przy tobie. 

P.S Wybaczcie błędy, nie chciało mi się tego po raz setny czytać. Jeśli jakieś zauważycie, to mówcie od razu. ;p Poza tym... hm... ja mam swoje odczucia co do rozdziału, ale nic nie mówię, bo znowu mnie zjecie. xD