Rozdział dziewiąty ,,Keep calm and think"

Witajcie! <3 Czas mojej blogowej rehabilitacji jeszcze trwa i tym razem dodaję rozdział po półtorej tygodnia. ^^' Powiem Wam, że całkiem dobrze mi się go pisało i dość szybko mi to poszło, ale ZABIJECIE MNIE ZA TEN ROZDZIAŁ. *^* Cóż, chyba nie mam już nic więcej do powiedzenia, nie będę jak zwykle przynudzać, więc życzę Wam MIŁEJ LEKTURY. :D

Czy chciałem usłyszeć jeszcze te dwa dodatkowe słowa: ,,jak brata" po wyznaniu mi miłości przez Luhana? Nie wiem. Jednak wiem na pewno, że jak tylko diabelski młyn się zatrzymał, a my znaleźliśmy się blisko ziemi, wyskoczyłem z budki jak oparzony.

Przez chwilę tak naprawdę nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Zostać z Luhanem i mu odpowiedzieć? Zostać i nie odpowiadać? Czy jak ostatni tchórz uciec i udawać, że nic się nie wydarzyło? Że nie było żadnej gry u Jongina, żadnego wypadu do lunaparku i żadnego wypowiedzenia przez Luhana słów ,,kocham cię". W mojej głowie i duszy przez te kilkanaście sekund rozgrywała się chyba najbardziej zacięta walka, jaka kiedykolwiek miała w moim wnętrzu miejsce.

Co wtedy czułem? Na pewno byłem zmieszany. Bardzo. Niecodziennym jest w końcu usłyszenie od własnego przyjaciela, który przy okazji ma chłopaka, wyznania miłości. Czułem także, jakby coś ugodziło w moją dumę i wrzynało się w nią jeszcze bardziej i głębiej. Chłopak powiedział, że mnie kocha. Chłopak. Osoba tej samej płci co ja... Jakie emocje jeszcze mną targały? Bezbrzeżna radość. Radość wręcz nie do opisania. Radość spowodowana świadomością, że osoba, za którą oddałbym życie i na widok której moje serce bije szybciej, również mnie kocha.

Co wygrywało? Nienawiść do samego siebie, że jestem tak słaby.

- Sehun, wracamy? - Moją głowę  zaprzątało tak wiele myśli, że całkowicie zapomniałem o obecności Luhana, którego dźwięk głosu tuż za mną sprawił, iż lekko podskoczyłem zaskoczony. Odwróciłem się do niego i gdy zauważyłem jego rozpromienioną twarz, znienawidziłem się jeszcze bardziej.

- Tak, chodźmy. Która jest godzina? - spytałem. Luhan szybko zerknął na wyświetlacz komórki.

- Dochodzi 21 - odpowiedział. Pokiwałem głową.

- W porządku. To może wpadniesz do mnie? Moich rodziców pewnie jeszcze nie ma, a skoro jest tak wcześnie, to możemy jeszcze u mnie posiedzieć - zaproponowałem, całkowicie nieświadomy tego, co robię. Jednak, gdy zdałem sobie sprawę z wagi wysuniętej propozycji, było już za późno.

- Pewnie, z wielką chęcią! - Luhan zgodził się i zanim zdążyłem odsunąć się od niego na bezpieczną odległość, chwycił mnie za rękę.

Czułem się, jakbym stracił kontrolę nad własnym ciałem. Mój rozum chciał, abym puścił Xiao, nie odzywał się do niego, nawet na niego nie patrzył. Jednak moje ciało spragnione było jakiegokolwiek z nim kontaktu, choćby muśnięcia ręki. Dlatego moja dłoń uparcie ściskała dłoń czerwonowłosego, wbrew temu, co podpowiadał mi irytujący głos w mojej głowie.

Jak na lato, o tej godzinie wokół było niesamowicie ciemno. Nawet latarnie stojące przy drodze dawały jakby przytłumione bardziej niż zazwyczaj światło, zapewne przez mgłę, która nagle rozpostarła się przed naszymi oczami. Jakby tego było mało, z nieba zaczęły spadać ogromne krople deszczu, przez które już po kilku minutach byliśmy cali mokrzy. Niebo sprawiało wrażenie tak mrocznego, że pomiędzy kłębiącymi się na nim puszystymi i czarnymi chmurami, w ogóle nie można było dostrzec choćby małego fragmentu księżyca. A może wcale go nie było? Jedynie gdzieniegdzie widoczna była jakaś mała, praktycznie niezauważalna gwiazdka. Miałem cichą nadzieję, że któraś z nich zaraz spadnie i spełni jedno z moich chorych życzeń. Doszedłem do wniosku, że tylko spadająca gwiazda byłaby w stanie złożyć do kupy moje rozwalone serce.

Jak paranoik, raz po raz obracałem głową, rozglądajac się dookoła. Czy podejrzewałem jakiś atak, napad, cokolwiek? Nie wiem. Może po prostu bałem się, że coś się stanie Luhanowi?

Mimo ciemności panującej wokół nas i pożerającej wszystko, co mijaliśmy, byłem w stanie zauważyć dwie osoby, znajdujące się kilka, a moze kilkanaście metrów od nas. Przy ścianie prawie rozlatującego się budynku, pod niewielkim dachem stał Jongin. Jego zazwyczaj ułożone włosy teraz były w całkowitym nieładzie, chociaż nie zmieniało to faktu, że jak zwykle wyglądał perfekcyjnie. Ubrany w cienki podkoszulek i spodnie, wydawał się nie zwracać uwagi na panujące zimno. Podobnie jak towarzysząca mu osoba. Dziewczyna, która stała w odległości niebezpiecznie bliskiej Kaiowi, miała na sobie krótką sukienkę i buty na wysokim obcasie. Jej rozpuszczone ciemne włosy, często dotykane były przez Jonginowe ręce, a zapewne wymalowane na krwistoczerwony kolor usta,  z wytęsknieniem wpijały się w usta Kaia.

- Na co tak patrzysz, Sehun? - zapytał Luhan, ale zanim zdążył podążyć za moim wzrokiem, zasłoniłem mu pole widzenia. Czerwonowłosy  próbował wyswobodzić się z mojego uścisku. Wiedziałem, że jeśli tylko wychyli głowę chociaż trochę, zobaczy Jongina obmacującego się z jakąś lafiryndą, co na pewno nie będzie dla niego przyjemne. Chciałem oszczędzić mu tego widoku, ale do głowy przyszedł mi tylko jeden na to sposób.

- Sehun, puuść. Dlaczego nie mogę zobaczyć, co tam jest? - spytał.

Mimowolnie położyłem dłonie na mokrych od deszczu policzkach Luhana. Chłopak przez chwilę przestał się wiercić i uspokoiwszy się, objął mnie rękoma w pasie. Nie zwlekając, nachyliłem się i mając świadomość, że pogrążam się tym jeszcze bardziej, złączyłem swoje wargi z ustami Luhana. Zamknąłem oczy, próbując jak najbardziej skupić się na tym, co aktualnie się działo i zapamiętać z danej chwili jak najwięcej. Poczułem, jak Luhan obejmuje mnie mocniej i przyciąga moje ciało jeszcze bliżej niego. Usta czerwonowłosego były lodowato zimne, jednak nie przeszkadzało mi to. Wręcz przeciwnie, sprawiało, że jeszcze trudniej było mi się od nich oderwać.

Momentalnie do mojej głowy napłynęła myśl - dlaczego w ogóle to zrobiłem? Dlaczego nie pozwoliłem Luhanowi zobaczyć jego chłopaka liżącego się z jakąś lasią, równocześnie w pewnym sensie ochraniając tego delikwenta? Przecież mogłem go wydać. Pokazać Xiao, co robi Jongin. Luhan przekonałby się wtedy, jaki jego kochaś jest naprawdę i tym samym... mógłby zacząć być ze mną. Przecież tego chciałem, tak?

Może po prostu nie byłem jeszcze gotowy na prawdziwy związek z Luhanem? Ludzie, gardziłem gejami, do cholery! A teraz stałem się jednym z nich. Poza tym nie chciałem, aby Xiao cierpiał. Wiedziałem, że czerwonowłosy nadal kocha Jongina. Mimo że wyznał miłość mi, miałem świadomość, że uczucia Luhana do Kaia całkiem nie wygasły. A może nawet się nie zmniejszyły? Co prawda, nie wyjawił mi tego bezpośrednio, jednak czułem, że tak jest.

- Chodźmy juz, bo zaraz zaleje nas ten deszcz - powiedział Luhan z uśmiechem, po czym nadal obejmując mnie w pasie, ruszył przed siebie, a ja tuż obok niego.

Gdy weszliśmy do mojego domu, Luhan, nawet nie zdejmując kurtki, jedynie zrzucając szybko z nóg buty, wbiegł jak oparzony do kuchni i postawił wodę na herbatę. Natomiast ja, doprowadziwszy się do porządku we własnym pokoju, musiałem znaleźć jakieś ubrania dla Xiao, gdyż był całkowicie przemoczony. Wyszukawszy jakiś suchy podkoszulek, gdyż żadne moje spodnie raczej nie pasowałyby na Luhana, wróciłem do kuchni, gdzie czerwonowłosy zdążył zrobić już gwałtowną rewolucję. Nigdzie nie paliło się pełne światło, jedynie przytłumione dobywało się z zapachowych świeczek, które Luhan jakimś cudem wynalazł w czeluściach naszej kuchni. Na stole stały już kubki z parującą herbatą, natomiast sam Xiao w samych spodniach paradował po salonie, zapewne szukając pilota do telewizora.

Automatycznie się odwróciłem.

Sehun, czy widok półnagiego Luhana to dla ciebie za wiele?

- Luhan, weź się ubierz - wymamrotałem, nadal odwrócony do niego plecami pod pretekstem, że szukam czegoś na półce, która od bardzo długiego czasu jest praktycznie nieużywana, ale w tamtym momencie była moją jedyną deską ratunku.

W pewnym momencie poczułem, jak chude ręce Luhana mocno obejmują mnie w pasie.

W duchu dziękowałem sobie, że miałem na sobie podkoszulek, bo dotyk nagiego torsu czerwonowłosego mógłby skończyć się dla mnie tragicznie.

Sehun, dopadają cię perwersyjne myśli?

- Trzymaj i zakładaj to, ja zaraz wracam - Szybko wyrwałem się z uścisku chłopaka i zostawiając go z nieco rozczarowaną miną, wszedłem do łazienki. Gdy zobaczyłem w lustro, po raz kolejny pożałowałem sam siebie. Miałem tak czerwone policzki, że jeszcze chwila, a mógłbym wybuchnąć.

Cholera, od kiedy zawstydzają mnie takie rzeczy?

Kiedy wróciłem do kuchni, już ubrany Luhan siedział na kanapie przed telewizorem i zajadał się prażynkami. Czy on znał lepiej mój dom niż ja?

- Siadaj, Hunnie - Czerwonowłosy poklepał miejsce obok siebie, uśmiechając się zachęcająco, nie dając poznać po sobie, że moje wcześniejsze wyjście do łazienki go uraziło.

Aby się zrehabilitować, zająłem kawałek kanapy obok niego i objąłem go. Luhan przytulił się do mnie, kładąc głowę na moim ramieniu. Momentalnie moje serce zaczęło szybciej bić, jednak jednocześnie poczułem się bardzo niezręcznie.

Telewizor był włączony na jakimś dennym filmie akcji, ale czerwonowłosy wpatrywał się w ekran z wielkim zafascynowaniem. Nie ukrywam, że film niesamowicie mnie nudził, jednak, aby nie zrobić Luhanowi przykrości, nie wypowiadałem żadnych negatywnych opinii. W sumie nie odzywałem się w ogóle, a z każdą kolejną minutą filmu, czułem się coraz bardziej senny.

- Ej, Hunnie, nie śpij - Xiao szturchnął mnie lekko w ramię. Spojrzałem na niego spod półprzymkniętych powiek, co wywołało u Luhana nieuzasadnioną wesołość. Nie zdążyłem zapytać, o co mu chodzi, gdyż zadzwonił telefon.

- Tak?

- Hunnie?

- Tak, mamo, co się dzieje?

- Jesteś w domu?

Przytaknąłem.

- Zamknij drzwi na klucz i nie otwieraj nikomu - powiedziała mama z troską w głosie.

- Stało się coś?

- Nie, ale dzisiaj nie dam rady wrócić do domu, bo ta wiedźma Choi nie przyszła i muszę ją zastąpić, więc zostaniesz sam - odpowiedziała, na co słyszący wszystko Luhan prawie wybuchnął śmiechem.

- W porządku, dam sobie radę - odparłem.

- Ja powinnam być z powrotem około 10 - poinformowała, a gdy ponownie zapewniłem ją, że sobie ze wszystkim poradzę, rozłączyła się.

Odłożyłem komórkę i zerknąłem na Luhana, który, przygryzając lekko dolną wargę, wpatrywał się we mnie intensywnie. W jego oczach tańczyły wesołe iskierki, które jednak miały w sobie coś tajemniczego i podejrzanego.

- O popatrz, film się skończył - przerwałem niezręczną ciszę między nami, chwytając się najbardziej dennego pretekstu, gdy zauważyłem, że na ekranie telewizora pojawiły się napisy końcowe. Wyłączywszy telewizor, rzuciłem pilot na stół. Nagle, całkowicie niespodziewanie złapał mnie gwałtowny ból brzucha. Podejrzewałem, co mogło go wywołać. Nerwy. Te jednak były całkiem nieuzasadnione.

Podniosłem się lekko z kanapy, w zamiarze pójścia do kuchni i oszczędzenia sobie kolejnych nerwów spowodowanych zbytnią bliskością Luhana, ten jednak tym razem nie pozwolił mi się wymknąć, chwytając mnie mocno za rękę i pociągając z powrotem na kanapę.

Siedziałem jak sparaliżowany, kiedy Luhan podniósł się i usiadł okrakiem na moich kolanach. Uśmiechnął się tajemniczo i zbliżył się tak bardzo, że odległość między naszymi twarzami zrobiła się minimalna. Xiao jednak nie wykonał tego, czego oczekiwałem i zamiast pocałować mnie w usta, nachylił się i złożył pocałunek na mojej szyi. Jak zwykle moje ciało przeszedł gwałtowny dreszcz i Luhan chyba to dostrzegł, gdyż zaśmiał się cicho, jednak dalej jego usta jeździły niby od niechcenia po mojej szyi. Ponownie coś we mnie pękło.

Cały dzisiejszy dzień targały mną niespodziewane zmiany nastrojów. Był moment, kiedy naprawdę szczerze potrafiłem sie uśmiechnąć, jednak zaraz potem przeradzał się on w całkowitą niechęć wobec wszystkiego dookoła. Błyskawicznie zmieniało się też moje nastawienie do Luhana. Najpierw czułem do niego bezgraniczną miłość i mógłbym całować go przy każdej nadarzającej się okazji. A potem tak nagle chciałem od niego uciec i bałem się doświadczenia z nim jakiegokolwiek kontaktu cielesnego.

Wraz z tak drastycznym i nagłym zbliżeniem się do mnie Luhana, poczułem, jak stopniowo się rozluźniam. Moje ręce powędrowały na biodra Luhana i automatycznie pojawiło się we mnie nowe uczucie - pożądanie. Wolałem jednak tego nie okazywać i przejęcie inicjatywy pozostawić Luhanowi.

Czerwonowłosy nadal obłapiał moją szyję, z biegiem czasu schodził jednak niżej i niżej. Gdy doszedł do obojczyka, podniósł się i tym razem spełnił moją niemą prośbę - jego malinowe usta dotknęły moich. Najpierw delikatnie, potem  coraz uporczywiej, a kiedy tempo poruszania się naszych ust było identyczne, Luhan wsunął język pomiędzy moje wargi. Następnie na plecach poczułem dotyk jego zimnych dłoni, gdy włożył je pod mój podkoszulek. Nie chciałem być gorszy i zrobiłem to samo co on, jednak za bardzo się zapędziłem, gdyż po kilku sekundach jego koszulka leżała już na podłodze. Potem dołączyły do niej moje spodnie, później pozostałe części mojej i Luhana garderoby i ostatecznie leżeliśmy na kanapie w salonie w samych bokserkach.

Kiedy się obudziłem około godziny 11, Luhana już nie było. Obok mnie leżał jedynie skopany koc i podkoszulek, który pożyczyłem czerwonowłosemu. Przeciągnąwszy się, zwlokłem się z kanapy i pierwszym, co zobaczyłem była znajdująca się na stole kolorowa kartka. Zostawił ją oczywiście Xiao, informując na niej, że wstał o 8 i poszedł sobie do domu w obawie, że nagle do mieszkania wróci moja mama i zastanie śpiących na kanapie w salonie dwóch praktycznie nagich chłopaków, przy czym jeden jest jej synem, a drugi jego przyjacielem. Pod spodem nieco mniejszymi literami Luhan dziękował za mile spędzony czas i prosił, abym do niego zadzwonił, gdy tylko się obudzę.

Zmiąłem kartkę w dłoni i wrzuciłem tam, gdzie powinno być jej miejsce, czyli do kosza. W drodze do pokoju, skarciłem Luhana w duchu. Po pierwsze, nie musiał tak wcześnie się ulatniać, w końcu mama powiedziała, że będzie dopiero koło 10, a jest 11 i jeszcze jej nie ma. Po drugie, nawet jeśli mama wróciłaby według założenia Luhana wcześniej, mogłaby zobaczyć na stole tę oczojebną kartkę i domyślić się, co się tutaj wydarzyło. W końcu nietrudno połączyć fakty.

Ubrawszy się, poszedłem do łazienki, żeby ocenić, jak bardzo okropnie wyglądam po nocy spędzonej z Luhanem. Patrząc w lustro, doszedłem do wniosku, że nie najgorzej, chociaż usta piekły mnie niemiłosiernie, włosy jak zwykle znajdowały sie w artystycznym nieładzie, a na szyi zauważyłem kilka malinek.

Ciekawiło mnie jedynie, jak bardzo zmaltretowany był Luhan.

Posprzątawszy bałagan w salonie, ponownie ruszyłem do swojego pokoju. Nie miałem ochoty z nikim rozmawiać, więc z premedytacją zignorowałem prośbę Xiao. Nawet perspektywa pogadania z Sulli mnie nie cieszyła. Jedyne, czego pragnąłem w tamtym momencie to spokój, cisza i samotność.

Rzuciłem się z rezygnacją na łóżko i chowając twarz w poduszkę, zacząłem wspominać minione kilkanaście godzin, podczas których tak bardzo zbliżyłem się do Luhana.

Zbliżyłem się? Kurwa, przecież ja pieprzyłem się z Luhanem! W ciągu 24 godzin zdążyłem go pierwszy raz pocałować, poobściskiwać się z nim, usłyszeć od niego wyznanie miłości i się z nim przespać. Jak jakaś pierwsza lepsza zdzira. Jednak znałem się z nim od cholernie długiego czasu. Czasami miałem nawet wrażenie, że wie o mnie więcej niż ja sam. Co innego, gdybym poznał go tego samego dnia. Wtedy mógłbym czuć się trochę nie w porządku. W takiej sytuacji, jak ta obecna mogę się tylko cieszyć. Ta noc była znakiem oficjalnego rozpoczęcia związku Sehuna i Luhana.

Czy nie?

Prawdę powiedziawszy, podobało mi się. Nawet najmniejszy dotyk Xiao wywołuje u mnie intensywne dreszcze, a podczas kochania się z nim, ciarki towarzyszyły mi cały czas. Czułem wtedy nieuzasadnioną euforię. W tamtym momencie byłem szczęśliwy jak nigdy i pragnąłem, aby ta chwila trwała wiecznie. Chciałem ciągle czuć dotyk Luhana, jego obecność i mieć świadomość tego, że jest przy mnie cały czas i mam go tylko dla siebie. Nadal było mi mało całowania jego miękkich ust, przytulania jego drobnego ciała i oglądania jego delikatnej twarzy. Wtedy wiedziałem, że nie liczy się dla mnie nic innego, tylko on. W tamtym momencie czułem, że naprawdę go kocham i kochałem go od samego początku, tylko skrzętnie to ukrywałem i nie dopuszczałem do siebie tej myśli. Nie chciałem uświadomić sobie, że jestem w stanie kochać chłopaka.

Chłopaka. Osobę tej samej płci co ja.

Jakie to śmieszne. Całowałem się z chłopakiem. Przespałem się z chłopakiem. Zakochałem się w chłopaku. Czy to znaczy, że jestem gejem? Od początku nim byłem? Tak bardzo gardziłem homoseksualistami. Nienawidziłem ich. Widok liżących się dwóch chłopaków był dla mnie odrażający. Nie rozumiałem, jak w ogóle ludzie tej samej płci mogli ze sobą być.

A teraz ja sam jestem z chłopakiem.

Ja pierdolę, jestem gejem.

To znaczy, że mam więcej przywilejów niż heteroseksualna osoba. Mogę równie dobrze całować się z dziewczyna, jak z chłopakiem. W obu przypadkach odczuwałbym taką samą przyjemność. Czy nie? Skoro jestem gejem, dziewczyny mnie nie interesują. Nie pociągały mnie takie babki pokroju tej miziającej się z Jonginem. Ani żadna inna. Co prawda, uważałem, że niektóre są ładne, jak np. Sulli, ale prawda jest taka, że nie czułem do niej nic więcej niż przyjacielską sympatię.

O wiele bardziej interesowali mnie faceci. Oczywistym jest, że za najbardziej atrakcyjnego uważałem Luhana. W końcu to jego uroda i charakter wywołały moją pedalską miłość do niego. Prawda jest taka, że każdy chłopak z mojego otoczenia, a szczególnie z zespołu miał w sobie coś pociągającego. Chanyeol, Baekhyun, Xiumin, Tao.. To głupie, ale za niczego sobie postrzegałem również Jongina. W końcu zakochał się w nim Luhan, a Xiao umiał dobierać sobie ładne osoby. Gdyby nie to, że z całego serca nie znosiłem Kaia, może między mną a nim też wywiązałoby się coś więcej?

A może warto spróbować? I tak czułem się jak męska dziwka, więc już nic mi nie zaszkodzi.

Mama wróciła do domu około godziny 13, natomiast tata zaraz po niej. Ojciec nie odezwał się do mnie ani słowem, natomiast mama trajkotała za nich oboje. Opowiadała, co robiła w pracy, jak bardzo jest zmęczona, jak duża jest jej nienawiść do pani Choi i wypytywała, co robiłem w czasie, kiedy jej nie było. Potem pochwaliła moją samodzielność i wyraziła przekonanie, że była pewna, iż sobie poradzę - w końcu w przyszłym roku będę miał 19 lat.

Słowa mamy wlatywały jednym uchem, a drugim wylatywały. Zawsze słuchałem mamy z uwagą, w końcu byłem praktycznie jedyną osobą, której mogła się wygadać (tata zazwyczaj ją zbywał), jednak tym razem myślami byłem gdzie indziej. Nie miałem ochoty na wysłuchiwanie żalów mamy, chciałem jak najszybciej wydostać się z domu.

Na zewnątrz pogoda była identyczna jak poprzedniego dnia - mokro, brzydko i zimno. W ten sposób już koło godziny 17 robiło się ciemniej - niebo z każdą chwilą stawało się coraz bardziej zachmurzone.

Wyszedłem z domu, tak samo jak wcześniej nie ubierając czapki ani szalika, mimo że gwałtowny wiatr mógł wywołać nieprzyjemną chorobę i skierowałem się w miejsce, gdzie wczoraj widziałem Jongina. Właściwie to nie wiedziałem, czego od niego chciałem. Po co w ogóle szedłem się z nim spotkać? Tak naprawdę nie potrafiłem odpowiedzieć sobie na to pytanie. Wiedziałem jednak, że jedyne czego w tamtym momencie pragnąłem to jego obecności.

Tak jak podejrzewałem, w miejscu, do którego doszedłem, Kaia nie było. Mogłem wtedy zawrócić. Mogłem iść do Luhana i rozpocząć beztroskie życie u jego boku, bez wszelkich wahań, rozdarć i wątpliwości. Mogłem iść do domu i uporać się w samotności z nachalnymi myślami albo pogadać z Sulli, która na pewno przemówiłaby mi do rozsądku. Mogłem błąkać się po mieście bez celu, czując jak wielkie krople deszczu spadają mi na głowę i próbując doprowadzić do porządku moje skołatane nerwy i skłębione myśli. Jednak nie zrobiłem ani jednej z wymienionych rzeczy. Zamiast tego zwróciłem się w kierunku, który w tamtym momencie był przeze mnie najbardziej pożądany, lecz tym samym najgorszy dla mojej rozdartej, niespokojnej, roztrzęsionej i niezdecydowanej duszy. W stronę domu Jongina.

Miałem wrażenie, jakby od jakiegoś czasu ktoś pociągał za sznurki przymocowane do mojego ciała i bawił się mną jak marionetką. Ten ktoś nie miał władzy tylko nad moim ciałem, również nad umysłem. Nie byłem sobą. Nie wiedziałem, co robię.

A to wszystko dlatego, że tak bardzo wyolbrzymiałem tak błahą sprawę, jaką było zakochanie się w Luhanie.

Stanąłem przed drzwiami domu Kima i zanim zdążyłem pomyśleć, co robię, zapukałem lekko w dębowe drewno. Miałem nadzieję, że Kaia nie ma w domu, ale tym samym modliłem się, aby otworzył mi drzwi z tym swoim zwyczajnym szyderczym uśmieszkiem.

Moje modły zostały wysłuchane, gdyż po kilkunastu sekundach usłyszałem kroki, a po chwili przede mną stanął Jongin, najpierw zszokowany, a potem rozbawiony moją wizytą u niego.

- Co cię do mnie sprowadza, Hunnie? - spytał i otworzył szerzej drzwi, zapraszając mnie do środka.

- Właściwie nic konkretnego - odparłem nieco zachrypniętym głosem, ściagając kurtkę i buty. Mimo że moja odpowiedź praktycznie niczego nie wyjaśniała, Kai pokiwał głową i wskazał, abym poszedł do salonu, sam natomiast ruszył do kuchni, z której po chwili wrócił, trzymając w rękach dwie szklanki i sok.

- Wybacz, że nie przyniosłem alkoholu, ale od wczoraj mam tak cholernego kaca, że chyba przez następny tydzień nie wypiję niczego, co ma w sobie procenty - odparł z uśmiechem, nalewając soku do naczyń. Jego uśmiech był tak beztroski i szczery, że pomyślalem sobie, iż nawet Jongin może mieć w sobie coś ludzkiego.

Milcząc, siedzieliśmy na kanapie, wpatrujac się tępo w telewizor. Przez chwilę poczułem się jak za dawnych czasów. Kiedyś też tak bez powodu przychodziłem do Kaia i razem oglądaliśmy telewizję, popijając sok. Wtedy jeszcze nie miałem pojęcia, że Kim jest gejem i w przyszłości będzie chodził z moim najlepszym przyjacielem, a co za tym idzie - pomiędzy mną a nim zapanuje taka nienawiść.

Swego czasu, siedząc na tej samej sofie, rozmawialiśmy sobie o różnych rzeczach, nawet takich, których nigdy w życiu nie powiedzielibyśmy nikomu innemu. Trudno w to uwierzyć, biorąc pod uwagę nasze teraźniejsze relacje, ale kiedyś ja i Jongin byliśmy bardzo dobrymi przyjaciółmi. Czasami chciałbym wrócić do tamtego okresu, ale mam świadomość, że to kompletnie niemożliwe.

- Jak ci się podobał pocałunek z Luhanem, co? Bo nawet nie zapytałem - Kai odezwał się po chwili, przerywając ciszę. W jego głosie nie słyszałem nawet cienia szyderstwa czy ironii, czego tak naprawdę najbardziej się spodziewałem. Od Jongina biła całkowita obojętność.

- Nie było tak źle jak myślałem - odparłem, wybierając, w moim mniemaniu, najbezpieczniejszą odpowiedź z możliwych.

- Serio? - tym razem na twarzy Kima pojawił się złośliwy uśmieszek. - Sehunkowi spodobało się całowanie z chłopakiem, o proszę - dodał, na powrót stając się ironicznym i cynicznym Jonginem.

- Przeszkadza ci to w czymś? - spytałem, na co  ciemnowłosy szybko pokręcił przecząco głową.

- Oczywiście, że nie. Po prostu dziwi mnie, że taki homofob jak ty mógł znaleźć jakąś przyjemność w mizianiu się z Luhanem - odpowiedział, wbijając spojrzenie ciemnych oczu w moją twarz.

- Po co to zrobiłeś? - zapytałem, jednak  Kai w żaden sposób się nie zmieszał czy zawstydził. - Czemu kazałeś mi pocałować Luhana? Przecież jest twoim chłopakiem... - Ostatnie słowa ledwo przeszły mi przez gardło, ale chciałem poznać odpowiedź.

- Tak po prostu - powiedział Jongin i wzruszył ramionami. - Uznałem, że wobec innych byłoby to nie w porządku, a skoro ty i Xiao jesteście tak perfekcyjnymi przyjaciółmi, to jeden całus nie zaszkodzi, a może nawet pomoże - dodał pewnie, jednak wyraz jego twarzy był tak nieodgadniony, że wydawało mi się, iż wymyślił tę odpowiedź na poczekaniu, a prawda jest całkiem inna.

- Niech będzie, że ci wierzę - odparłem. Jongin ponownie szyderczo się uśmiechnął.

- Luhan dobrze całuje, nie? - spytał, na co mimowolnie pokiwałem głową. Po co miałem zaprzeczać? - Chyba najlepiej ze wszystkich osób, z którymi miałem okazję to robić - dodał.

- Sorry, nie umiem ocenić. Nie całowałem się z tak wieloma osobami jak ty - odpowiedziałem ironicznie.

- W takim razie trzeba to zmienić - wymruczał i po tych słowach , zanim zdążyłem zrobić cokolwiek innego, Jongin wpił się swoimi ustami w moje.

Nie protestowałem. Właściwie spodobał mi się dotyk jego miękkich i ciepłych warg. Prawdę powiedziawszy, po kilkunastu sekundach mogłem stwierdzić, że Kai całuje równie dobrze jak Luhan.

Nie zaprotestowałem nawet wtedy, kiedy ciemnowłosy zdarł ze mnie podkoszulek, a potem spodnie. W moim mniemaniu to wszystko było brutalne. Nie tak jak z Luhanem. Z Xiao wszystko działo się powoli, stopniowo, natomiast Jongin każdy ruch wykonywał szybko i praktycznie na siłę.

Kanapa, na której razem z Kaiem leżeliśmy, była niesamowicie niewygodna, ale równie szybko udało mi się pozbawić chłopaka ubrania, jak on zrobił to w moim przypadku.

Podobnie jak Luhan wcześniej, Jongin również rozpoczął od mojej szyi. Zdziwiłem się, że nie zwrócił uwagi na malinki. Jednak to, jak robił to Kai, nie było tak przyjemne jak wtedy, gdy całował mnie czerwonowłosy. Potęgował to fakt, że leżący na mnie chłopak był nieco cięższy od Xiao.

Podobało mi się jak ręce Jongina jeździły po moim torsie. Były lodowato zimne i w odróżnieniu od dłoni Luhana, nie tak delikatne, ale pod wpływem ich dotyku również przebiegały mnie dreszcze.

Gwałtowny dreszcz wstrząsnął mną także wtedy, gdy chłopak ściągnął ze mnie bokserki i z szyderczym uśmiechem zagłębił się we mnie.

Momentalnie pomyślałem o Luhanie. Co by zrobił, gdyby się dowiedział, że jego najlepszy przyjaciel, kilkanaście godzin po usłyszeniu od niego wyznania miłości, teraz pieprzy się z jego chłopakiem?

To było nie w porządku. Bardzo nie w porządku.

Zresztą, Xiao nigdy nie dowie się, co się tutaj wydarzyło. A nawet jeśli, to co? Wybaczyłby mi. W końcu uświadomiłem sobie, że jestem gejem. A jako gej chyba mam prawo do takich rzeczy, prawda? Skoro Jongin może zdradzać Luhana, liżąc się z pierwszą lepszą ladacznicą, ja również mogę robić coś podobnego.

Dlatego, nie ociągając się, postanowiłem z Jonginem współpracować.

Wracając wieczorem do domu, czułem się jak ostatnia zdzira.

Najpierw Luhan, teraz Jongin. Mój najlepszy przyjaciel i jego chłopak znienawidzony przeze mnie.

Wpakowałeś się w niezłe bagno, Sehun. Jak się teraz z niego wygrzebiesz?

Miałem ochotę krzyczeć. Wrzeszczeć. Bić się po twarzy. Nie zrobiłem nic, tylko nadal z uczuciem śmiecia i spuszczoną głową, myśląc o Luhanie, szedłem do domu.

PS. Wybaczcie. Jestem cholernym trollem (czy powoli zamieniam się w Chena? O.o). Nie jestem pewna, czy wszyscy zrozumieli skomplikowany tok myślenia Sehuna i to, o co tak naprawdę mi chodziło, ukazując te wszystkie wydarzenia i refleksje Hunnie'go. W mojej głowie wyglądało to trochę inaczej i nie udało mi się opisać wszystkiego tak jak chciałam, ale mam nadzieję, że coś ogarniacie. ^^' W sumie to myślałam nad tym, aby Wam to tutaj wytłumaczyć, ale... Ciekawa jestem Waszych domysłów, więc tego nie zrobię. xD Nie krzyczcie na mnie bardzo, okej? ;3
PS. 2 Ostatnio założyłam sobie aska, więc jakby ktoś chciał mnie o coś zapytać, to zapraszam. ^^ ASK MANY