Rozdział ósmy ,,Keep calm and hug"

(już rozdział ósmy, a dopiero pierwszy pisałam T__T)

Cześć, cześć! :3 Jak Wam mijają święta? Mam nadzieję, że w przyjemnej i rodzinnej atmosferze. :D 

Jak widzicie, spięłam się i dodaję rozdział po trzech tygodniach. ^^' Uznajmy to za rehabilitację po moim ostatnim wybryku (za który tak btw. nadal się wstydzę ;;;). Taka pełna rehabilitacja byłaby, gdybym opublikowała rozdział po tygodniu, ale niestety, nie potrafię tak. Q.Q Ósmy rozdział jest niesamowicie fluffowy, więc mam nadzieję, że chociaż trochę Wam umili ten świąteczny czas. ^^ Co nie zmienia faktu, że jest też nudny, ale liczę na to, że mi to wybaczycie. *.* W każdym razie pozostaje mi jedynie życzyć Wam Szczęśliwego Nowego Roku i niezapomnianego sylwestra z jak największą ilością k-popów w tle. ;D

행복한 새해 되세요 ! <3

Uchylenie powiek po co najmniej 9 - godzinnym śnie zajęło mi około 10 minut. Pewnie poszłoby mi szybciej, gdyby nie to, że moje powieki sprawiały wrażenie niebywale ciężkich, uparcie zasłaniając mi pole widzenia, nie chcąc się podnieść. W końcu po ogromnym wysiłku, udało mi się otworzyć oczy, a widok, który się przed nimi ukazał, wprawił mnie w lekkie zakłopotanie, osłupienie i zadowolenie zarazem.

Jeśli podczas snu w ogóle nie byłem świadom tego, że jeszcze przebywam w domu Jongina po całonocnej imprezie, teraz spadło to na mnie z o wiele większą siłą. Wszyscy spaliśmy na podłodze, nawet nie zważając na walające się wokół nas butelki, szklanki, papierki i wszelkie inne śmieci. W pokoju, w którym się znajdowaliśmy, unosił się zapach alkoholu, który przyprawił mnie o mdłości. Trochę dziwiłem się, że go czułem, w końcu sam pewnie śmierdziałem podobnie, zważając na to ile wypiłem. Paradoksalnie, byłem nawet całkiem trzeźwy, chociaż nie mogłem zignorować pulsującego bólu głowy, który w tamtym momencie dokuczał mi w największym stopniu.

Rozejrzałem się po pomieszczeniu, aby sprawdzić czy ktokolwiek jeszcze się obudził, ale wszyscy spali, niektórzy nawet w dość specyficznych pozycjach, jak na przykład Chanyeol, który, leżąc na brzuchu, nogi trzymał na klatce piersiowej Baekhyuna, ręce miał rozłożone szeroko na boki, a głowę schowaną w pudełku po ciastkach. Baekhyun i Xiumin spali w całkiem normalnych pozach. Minseok jako jedyny z poduszką pod głową, którą właściwie ukradł Kaiowi. Sam Jongin leżał przytulony do pleców Luhana, z jedną ręką przerzuconą przez tułów czerwonowłosego, której dłoń dotykała dłoni Xiao. Poczułem lekkie ukłucie zazdrości, które jednak szybko zniknęło, kiedy uprzytomniłem sobie, że palce mojej dłoni przez całą noc, także teraz, splecione były z palcami dłoni Luhana.

Mimowolnie uśmiechnąłem się szeroko.

Niechętnie puściwszy rękę Luhana, skierowałem się do łazienki. Patrząc w lustro, powstrzymywałem się, aby nie wybuchnąć głośnym śmiechem, chociaż jednocześnie poczułem dla siebie ogromne pożałowanie. Nie do końca jeszcze rozbudzony, widziałem wszystko jak przez mgłę, jednakże jak na złość, każdy defekt mojego wyglądu jawił mi się wyraźnie przed oczami. Już nieco wyblakłe, kolorowe włosy znajdowały się w nieładzie, w taki sposób, że część z nich sterczała do góry jak kolce. Napuchnięte wargi ułożone były w grymas niezadowolenia, a czerwone policzki tylko uwydatniały niedoskonałości mojej skóry, których znowu nie było tak dużo. Chociaż ta wielka krostka na nosie mnie wnerwiała. Może powinienem zacząć się pudrować?

Kurwa, Sehun, ogarnij się i nie zachowuj się jak pedał.

Pedał?

A może nim byłem? W końcu podczas tej debilnej gry, pocałowałem Luhana. W usta. I co dziwne - znalazłem w tym jakąś przyjemność. A potem całą noc trzymałem go za rękę. I gdyby nie to, że Jongin kleił się do niego jak porąbany, pewnie sam jeszcze bardziej bym się do niego zbliżył.

Był taki jeden moment, kiedy przyznałem sam przed sobą, że kocham Luhana. Nie żadną braterską, przyjacielską ani nawet ojcowską miłością. Uznałem, ze kocham go tak jak powinno się kochać najbliższą osobę, z którą chce się spędzić resztę życia. Tak jak mąż kocha swoją żonę, a dziewczyna swojego chłopaka. Tak jak Kai kocha Luhana.

Dopadła mnie gejowska miłość.

Ta myśl tak bardzo mnie rozbawiła, że musiałem szybko wyjść z łazienki, a co za tym idzie - skierować się w stronę wyjścia na zewnątrz, bo gdybym tak nagle wybuchnął śmiechem, mógłbym obudzić pozostałych, a rozmowa z nimi była ostatnią rzeczą, na jaką miałem ochotę. Otwarłszy drzwi, wypadłem na podwórko, gdzie automatycznie przeszedł mnie gwałtowny dreszcz. Niebo było zachmurzone, jedynie gdzieniegdzie przedzierały się pojedyncze promienie słońca. Dookoła znajdowało się mnóstwo kałuż, z czego wywnioskowałem, że w nocy musiało nieźle padać. Trawa zroszona rosą migotała lekko, przez co przed oczami pojawiło mi się mnóstwo błyszczących iskierek, szybko jednak zniknęły, kiedy zawiał wiatr. Mocny podmuch sprawił, że zrobiło się jeszcze zimniej, co bynajmniej nie było przyjemne, zważając na to, że temperatura i tak wynosiła około dziesięciu stopni. Jednak nawet wbrew temu, że ubrany w cienki podkoszulek i spodnie trząsłem się z zimna, nie miałem zamiaru wracać do chłopaków. Tak nagle straciłem ochotę na jakikolwiek z nimi kontakt.

Skierowałem się w stronę własnego domu, marząc jedynie o tym, aby wziąć prysznic, zjeść porządne śniadanie, wskoczyć do łóżka i pogadać z Sulli. Miałem jej tyle do powiedzenia.

Przy Jinri całkowicie zapominałem o tym, że kiedyś nikomu nie mówiłem o swoich problemach. Zawsze wszystko trzymałem w sobie i nikt nie mógł niczego ze mnie wydobyć. Byłem dosyć zamknięty w sobie, a to, co działo się w mojej głowie znał tylko Luhan. Teraz jego miejsce zajęła Sulli. Ta dziewczyna miała w sobie coś takiego, co sprawiało, że w jej towarzystwie rozwiązywał mi się język, a z moich ust płynął potok słów. Sam siebie zadziwiałem, ale nie potrafiłem tego przerwać.

Jakby nie patrzeć, Sulli była idealną dziewczyną. Ładna, zgrabna, miła, uśmiechnięta. Wszystkich dookoła zarażała radością i każdemu umiała pomóc w trudnych chwilach. Mama i ciotka mają wobec mnie i jej duże nadzieje. Jednak prawda jest taka, że nie czułem do Jinri nic więcej jak przyjacielską sympatię. Wiedziałem też, że ona sama postrzega mnie jedynie jako przyjaciela. Czy możliwym jest, żeby Sulli bardziej zdawała sobie sprawę z mojej miłości do Luhana niż ja sam?

W domu nie było nikogo, jednak mama na szczęście pomyślała o swoim biednym synu i zostawiła klucze pod wycieraczką. Po wejściu do mieszkania, tęsknie skierowałem się w stronę łazienki, z której po kilkudziesięciu minutach wyszedłem, po czym włączyłem laptopa i zacząłem przygotowywać sobie śniadanie. Mama zadbała o moje żywienie, gdyż lodówka była w pełni wyposażona w to, czego najbardziej w tamtej chwili potrzebowałem. Jedyne, czego mi brakowało, to osoby, która pomogłaby mi się tego wszystkiego pozbyć.

Sehun, od kiedy potrzebujesz towarzysza niedoli? Nigdy samotność ci nie przeszkadzała.

Chyba powoli tracę zmysły.

Nie zdążyłem przekroczyć progu mojego pokoju, kiedy usłyszałem wydobywający się z wnętrza laptopa dźwięk informujący o próbie nawiązania kontaktu przez skype.

- Sehunnie! - zawołała Sulli, uśmiechając się do mnie szeroko z ekranu. Miałem taką ochotę ją przytulić, ale hamowała mnie oddzielająca nas szyba.

- Cześć, Sulli - przywitałem ją, również przybierając na twarz minę zadowolonego z życia.

- Jak tam po koncercie? Wydarzyło się coś? Opowiadaj! - Dziewczyna, nie owijając w bawełnę, od razu przeszła do sedna sprawy, a mi nie pozostało nic innego, jak wszystko jej powiedzieć.

Przez całą moją opowieść, Sulli wpatrywała się we mnie szeroko otwartymi z zaciekawienia oczami, co jakiś czas uśmiechając się i kiwając głową. Miałem wrażenie, że była wszystkim bardziej podekscytowana niż ja. Zważając na to, że ja podekscytowany w ogóle nie byłem. Nawet mnie nic nie cieszyło. Jedynie, kiedy opowiadałem Jinri o moim pocałunku z Luhanem, coś ścisnęło mnie w żołądku.

- Sehun, to wspaniale! - krzyknęła dziewczyna, kiedy skończyłem mój jakże ciekawy wywód. - Nie dość, że pogodziłeś się z Luhanem, to jeszcze się pocałowaliście! Mówiłam, że miałam przeczucie, iż coś się wydarzy, mówiłam! To teraz chyba zostaniecie parą, co? - spytała. Gdybym miał coś teraz w ustach, zapewne bym się tym zakrztusił. Tego nie wziąłem pod uwagę. Nawet nie marzyłem o czymś takim.

- Ja... nie wiem... - odparłem, na co Sulli spojrzała na mnie sceptycznie. - Luhan jest z Jonginem... Raczej wątpię, żeby zostawił swojego idealnego chłopaka dla takiej cioty jak ja - dodałem i spuściłem głowę, przytłoczony intensywnością spojrzenia Jinri.

- Myślę, że jesteś wart o wiele więcej niż Kai - odpowiedziała. - Poza tym, zauważ, że to właśnie ten idealny chłopak Luhana kazał ci w formie kary pocałować Xiao, a znając jego parszywy charakter, coś musi w tym być, prawda?- spytała, a ja dla świętego spokoju pokiwałem głową, chociaż w ogóle nie miałem ochoty zgadzać się z Sulli. Niby to, co mówiła miało sens, jednak nie potrafiłem dopuścić do siebie myśli, że Luhan mógłby zerwać z Jonginem. Dla mnie. I że Jongin kazał mi pocałować czerwonowłosego w jakimś celu. Przecież tak się zarzekał, że go kocha... A może po prostu to ja popadam w paranoję?

- Hunnie, wybacz, ale mama mnie woła. Będziesz wieczorem? - zapytała, na co skinąłem głową. Jinri uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie, pomachała i rozłączyła się.

Padłem wyczerpany na łóżko, dopiero teraz odczuwając efekty kilkugodzinnego koncertu, a potem nocki u Jongina. Byłem cholernie obolały, głowę rozsadzało mi gwałtowne pulsowanie, a kilka niezagojonych ran po bójce z Kaiem piekło mnie niemiłosiernie.

Zerknąłem na zegarek. Widniała na nim godzina 15. 30, a moja mama jeszcze nie dzwoniła. Zdziwiony, wyciągnąłem komórkę z kieszeni spodni. Telefon był wyłączony, gdyż padła mi bateria. Karcąc się w duchu, podpiąłem go do ładowarki, oczekując kilkunastu nieodebranych połączeń.

Nie pomyliłem się. Na ekranie komórki znajdowała się informacja o piętnastu nieodebranych połączeniach od mamy, siedmiu od Luhana, czterech od Chanyeola i kilkudziesięciu wiadomościach od nieznanych numerów. Zanim zabrałem się za oddzwanianie do tak stęsknionych za mną ludzi, postanowiłem przeczytać smsy. Większość z nich stanowiły wyznania miłości od napalonych fanek, które podczas koncertu wręcz ,,nie mogły oderwać ode mnie wzroku" i które ,,zauroczył mój nieziemski głos i cudowny śpiew". Zaśmiałem się w duchu. Śmieszyły mnie takie rzeczy, zważając na to, że te dziewczyny nawet mnie nie znały, ale co dziwne, rozumiałem to. Coś czułem, że w najbliższym czasie się od tego nie uwolnię, ale nie powiem - schlebiało mi to. Zastanawiałem się jedynie, kto rozdawał na prawo i lewo numer mojej komórki, a mój wewnętrzny głos podpowiadał mi, że był to Jongin. Albo to ja po prostu byłem już tak wyczulony na jego punkcie, że wszystko, co złe w moim życiu przypisywałem jemu? Chyba po prostu chciałem w swoich oczach jak najbardziej go oczernić, żeby przekonać się, iż Sulli miała rację - że jestem od niego więcej wart.

Ponownie padłem na łóżko, jak najbardziej odwlekając moment skontaktowania się z mamą i Luhanem. Z Chanyeolem nie musiałem, on zapewne zadzwonił do mnie z rozkazu Xiao, kiedy ten nie był w stanie się do mnie dodzwonić.

Mój dobry humor, który przez jakiś czas utrzymywał się u Jongina, teraz prysnął niczym bańka mydlana. Nie wiedziałem, od czego to zależało. Może powoli uświadamiałem sobie, że jestem kimś całkowicie innym niż cały czas myślałem, że jestem?

Zanim zdążyłem zamknąć oczy w zamiarze krótkiej drzemki, po pokoju rozległ się dźwięk dzwoniącej komórki.

- Słucham?

- Sehun! Dlaczego nie odbierasz?! Chcesz, żebym się zamartwiła na śmierć?! - Mama krzyczała do telefonu tak głośno, że musiałem oddalić słuchawkę od ucha, bo w przeciwnym razie straciłbym słuch.

- Mamo, spokojnie, ze mną wszystko w porządku, telefon mi się rozładował - odparłem, kobieta jednak wpadła już w taki obłęd, że wszystko, co mówiła, zapewne słyszeli nasi sąsiedzi.

- Spokojnie?! Sehun, jak mam być spokojna, skoro dzwonię do ciebie mnóstwo razy, a ty nie odbierasz?! Dzwoniłam również do Luhana, który powiedział mi, że u Kaia już cię nie ma! Ty mnie do jakiegoś szaleństwa doprowadzisz chyba... - powiedziała i westchnęła. Milczałem.

- Jesteś w domu, prawda? - spytała. Ton jej głosu był już całkowicie spokojny i opanowany. Podziwiałem mamę, że tak szybko potrafiła ochłonąć.

Przytaknąłem.

- Ja będę dopiero wieczorem, więc jesteś zdany sam na siebie. Jeśli będziesz chciał gdzieś wyjść, zostaw klucze pod wycieraczką. Tylko ubierz się ciepło, bo dzisiaj jest wyjątkowo zimna pogoda - dodała.

- Mamo, wiem, nie jestem przecież małym dzieckiem - odpowiedziałem.

- Dla mnie na zawsze pozostaniesz moim malutkim Hunnie'm - oznajmiła, a ja przewróciłem oczami. - Muszę kończyć, synku. Trzymaj się tam.

- Na razie, mamo - pożegnałem się, po czym mama odłożyła słuchawkę.

Kilkanaście minut po mojej rozmowie z mamą, ktoś zapukał do drzwi.

Luhan.

- Sehun, idioto! - Luhan rzucił mi się z krzykiem na szyję i objąwszy mnie mocno, zaczął wyrzucać z siebie z prędkością karabinu maszynowego wszystkie wyzwiska i obelgi, jakie tylko nasunęły mu się na język. - Co ty sobie wyobrażasz, debilu?! Myślisz, ze jak tak sobie wyjdziesz wcześniej z imprezy to będziesz fajny?! Prawie umarłem z nerwów przez ciebie! Nienawidzę cię, jak mogłeś w ogóle zrobić coś takiego?! Ty, ty... - Nie usłyszałem już jaki ja, gdyż czerwonowłosy postanowił poznęcać się nade mną jeszcze bardziej i zaczął okładać mnie pięściami po rękach. Stałem nieruchomo z rozbawionym wyrazem twarzy, modląc się w duchu, aby Luhanowi nie przyszło na myśl bicie mnie po twarzy. Już i tak byłem nieźle poturbowany.

- Co tak stoisz jak kołek, powiedz coś! - krzyknął i zrobił tak oburzoną minę, że automatycznie z mojego gardła wydobył się głośny śmiech.

- Sehun, nie wypiłeś za dużo? Chyba nie do końca wytrzeźwiałeś... - odparł, kładąc lodowatą dłoń na moim czole.

- Ze mną wszystko w porządku, nie wiem, o co ci chodzi - odpowiedziałem, z powrotem przyjmując obojętną minę. Tak też się poczułem. Obojętny na wszystko. Targały mną dzisiejszego dnia zbyt duże wahania nastrojów.

- Niech będzie - Luhan pokręcił głową z dezaprobatą i wymijając mnie, ruszył w stronę kuchenki. - Jeśli nie masz nic przeciwko, zrobię sobie herbatę. Też chcesz? - zapytał i posłał w moją stronę niewinny uśmiech. Pokiwałem głową, po czym zamknąwszy drzwi wejściowe na klucz, wszedłem do kuchni i usiadłem przy stole, obserwując krzątającego się przy kredensie czerwonowłosego.

Poczułem się trochę jak za starych czasów. Był taki okres, kiedy Luhan przychodził do mnie i zachowywał się w moim domu jak w swoim własnym. Włączał sobie na luzie telewizor, laptop, przygotowywał sobie jedzenie, raz nawet odkurzył sypialnię rodziców, bo przeszkadzały mu miotające się wszędzie pióra wylatujące z poduszki mamy. Potem Xiao został chłopakiem Jongina i beztroskie czasy zostały przerwane.

- O czym tak rozmyślasz, Hunnie, co? - zapytał Luhan, kładąc przede mną kubek z parującą herbatą.

- O niczym - odparłem, na co chłopak spojrzał na mnie sceptycznie, jednak nie drążył tematu. Milcząc, usiadł naprzeciwko mnie i trzymając gorące naczynia w dłoniach, patrzył na mnie z uśmiechem.

Zmarszczyłem brwi.

- Luhan... chcesz czegoś? Że się tak podejrzanie uśmiechasz? - spytałem, Xiao jednak nie zmienił wyrazu twarzy. W sumie w tamtym momencie wyglądał trochę jak psychol.

- Nie, oczywiście, że nic nie chcę. To już nie mogę się normalnie uśmiechać do mojego... przyjaciela, bo od razu ten myśli, że czegoś chcę? - zapytał Luhan z pewnością w głosie, jednak zdołałem usłyszeć lekkie zawahanie po słowie "mojego".

- Nie, nie, jasne, że możesz - odparłem, na co Luhan uniósł z dumą podbródek. Przez chwilę panowała między nami niezręczna cisza.

- Hunnie.. - odezwał się po chwili Xiao. - Tak sobie myślałem... Bo do jutra jest u nas wesołe miasteczko... Może byśmy się wybrali na nie razem, co?

Wiedziałem.

- W taka pogodę? - spytałem, Luhan jednak machnął lekceważąco ręka.

Moje milczenie Luhan uznał za odpowiedź negatywną, gdyż uśmiechnął się jeszcze szerzej i zabrawszy głęboki wdech, rozpoczął wyliczanie jak największej ilości zalet, jakie posiada lunapark.

- Sehun, zgódź się, proszę! Będzie fajnie! Powiedz szczerze - kiedy ostatnio byłeś w takim miejscu? Wieki temu, co? No weź! Zabawisz się trochę, rozluźnisz, w końcu ostatnio przechodziłeś ciężki okres. Zapomnisz o problemach, rozerwiesz się, a przynajmniej nadrobimy stracony czas. Nie pamiętasz już, jak uwielbiałeś chodzić na karuzelę? Zgódź się no! Nie pożałujesz, serio! A drugiej takiej szansy nie będzie - powiedział i spojrzał na mnie z wyczekiwaniem. Poczułem się trochę, jakbym oglądał jakąś badziewną reklamę. Z całym szacunkiem dla Luhana i jego umiejętności krasomówczych.

- Nie musiałeś się tak wysilać, zgodziłbym się nawet bez twojego ambitnego wywodu - odparłem ironicznie, Luhan jednak nie zwrócił uwagi na mój nieprzyjemny ton głosu i z radością włożył opróżnione kubki do zlewu.

- W takim razie będę się zbierał. Wpadnę po ciebie koło 19, okej? - spytał. Pokręciłem przecząco głową.

- Ja wpadnę po ciebie. Nie ma sensu, żebyś się wracał, skoro ten lunapark jest kilkaset metrów od twojego domu, prawda?

Czerwonowłosy pokiwał lekko głową i wzruszywszy ramionami, zawołał do mnie ,,do zobaczenia", po czym wyszedł z mieszkania, zostawiając mnie z nieco poprawionym nastrojem.

Ubrany w jesienną kurtkę, powstrzymując się przed założeniem czapki i szalika, wyszedłem na zewnątrz, gdzie momentalnie moją twarz owionął zimny wiatr. Od rana nic praktycznie się nie zmieniło, oprócz tego, że niebo było jeszcze ciemniejsze niż kilka godzin wcześniej. Rzeczywistość wokół mnie była szara i ponura. Zdawało się, jakby padający w nocy deszcz zmył ze świata wszystkie kolory, pozostawiając jedynie te najsmutniejsze i przyprawiające o melancholię. Na ulicy nie było żywej duszy, jedynie co jakiś czas przed moimi oczami przewijała się jakaś zbłąkana istota. Mimo przejmującego zimna, panująca pogoda nie przeszkadzała mi. Stanowiła trochę odzwierciedlenie stanu mojej duszy - ona też przepełniona była smutkiem i szarością.

Z rękami w kieszeniach i spuszczoną głową zwróciłem się w stronę domu Luhana. Szczerze powiedziawszy, w ogóle nie miałem ochoty iść do tego wesołego miasteczka. Xiao czasami zachowywał się jak dziecko, a ja przez przyjacielską solidarność musiałem spełniać większość jego zachcianek - teraz jeszcze bardziej, bo nie chciałem znowu się z nim pokłócić.

Czerwonowłosy czekał już przed drzwiami. Kiedy zobaczyłem go, trzęsącego się z zimna jak galareta i z miną, jakby zaraz miał się rozpłakać, w moim sercu coś stopniało i poczułem przemożną ochotę, aby go przytulić. Duma jednak mi na to nie pozwoliła.

- Mogłeś się trochę cieplej ubrać, wyglądasz jak siedem nieszczęść - przywitałem go w dość nietypowy sposób, na co chłopak rzucił mi tylko oburzone spojrzenie i bez słowa ruszył w kierunku lunaparku. Wzruszyłem ramionami i poszedłem jego śladem. Przez całą drogę nie odezwaliśmy się do siebie, gdyż Luhan udawał wielce obrażonego. Jego gra aktorska skończyła się jednak z chwilą, gdy przekroczyliśmy bramę i znaleźliśmy się na terenie tak bardzo wyczekiwanego przez Xiao miejsca.

Mimo beznadziejnej pogody, lunapark tętnił życiem i kolorami. Z ogromnych głośników wydobywała się radosna muzyka, do której gdzieniegdzie podrygiwały małe dzieci. Do wszelkiego rodzaju karuzel, huśtawek i innych atrakcji zdzierających z ludzi pieniądze stały kilometrowe kolejki złożone z osób w różnym wieku - od całkiem małych brzdąców aż do staruszków.

Patrząc na te wszystkie migające światła, kolory i uśmiechających się ludzi, momentalnie ogarnęło mnie uczucie, aby wziąć nogi za pas i zaszyć się w spokojnym i szarym pokoju. Jednak, gdy zobaczyłem zafascynowanie i bezbrzeżną radość malujące się na twarzy Luhana, odrzuciłem ten pomysł. Postanowiłem, że raz zrobię mu tę przyjemność i poddam się jego dziecięcej naturze.

- Sehun, to gdzie chcesz iść najpierw? - Xiao spojrzał na mnie, z trudem zachowując spokój.

- Możesz wybrać - odparłem i była to najgorsza odpowiedź z możliwych, ponieważ Luhan pociągnął mnie za rękę i ustawiając mnie w kolejce do największej karuzeli, sam poszedł kupić bilety. Gdy wrócił, stałem na drugim miejscu, co znaczyło, ze w następnej turze my wchodzimy.

Luhan miał rację - uwielbiałem karuzele. Dlatego ten ścisk w żołądku, który nagle odebrał mi ochotę do życia nie był spowodowany strachem. Po prostu nie lubiłem tych gwałtownych zawrotów głowy, które następowały zaraz po zejściu na stabilny grunt.

Karuzela zatrzymała się. Z szerokim uśmiechem na twarzy, Luhan pokazał kontrolerowi bilety, po czym zajął miejsce w jednej z kilkunastu łódek. Funkcjonowanie karuzeli polegało na tej zasadzie, że każda z nich kręciła się wokół własnej osi, a oprócz tego grunt, do którego przyczepione były owe łódki, również nie stał w miejscu, ale obracał się jak szalony, w którą stronę popadło.

Usiadłem obok Luhana, który, nie zwracając uwagi na znajdujące się wokół nas osoby, chwycił mnie za rękę. Ścisnąłem mocno jego dłoń i w tym samym momencie karuzela została włączona.

Gdy, podczas jazdy, widziałem przerażone twarze siedzących obok mnie ludzi, miałem ochotę wybuchnąć głośnym śmiechem. Chyba miałem trudność ze zrozumieniem, że nie wszyscy czerpią z obracania się na karuzeli taką radość jak Luhan.

Kiedy wszystko się skończyło i nareszcie mogłem spokojnie odetchnąć i poczekać na atakujące moją biedną głowę zawroty, Xiao tym razem pociągnął mnie w stronę diabelskiego młyna.

Spojrzałem na niego z niedowierzaniem.

- Luhan, chyba nie mówisz poważnie. Przecież ty masz lęk wysokości - powiedziałem, na co chłopak pokręcił tylko głową i zanim zdążyłem zaprotestować, umościł się szybko w jednej z budek. Usiadłem obok niego i nie minęło nawet 10 minut, kiedy poczułem, jak powoli unosimy się do góry.

Początkowo Luhan z fascynacją wpatrywał się w krajobraz wokół nas. Podążyłem za jego wzrokiem i nie zobaczyłem nic innego jak nadal zachmurzone niebo. Jedynie w niewielu miejscach znajdowały się kolorowe prześwity sygnalizujące o zachodzie słońca. Spojrzałem w dół. Ludzie z tej wysokości wydawali się tacy malutcy, jak mrówki. Byli praktycznie niczym w porównaniu do wielkości otaczającego ich świata.

Gdy znaleźliśmy się już w takiej odległości od ziemi, że Luhan nie mógł już patrzeć w dół, oparł się wygodnie o siedzenie i zwrócił spojrzenie swoich ciemnych oczu w moją stronę.

- O czym myślisz, Sehun? - spytał po raz drugi tego dnia, uśmiechając się do mnie ciepło.

O tobie, Luhan.

- O niczym - odparłem, jednak chłopak tym razem nie odpuścił.

- Musisz o czymś myśleć, nikt nie potrafi myśleć o niczym - odpowiedział, patrząc na mnie z miną wielkiego mędrca.

- Ja umiem - powiedziałem, na co Xiao spojrzał na mnie z dezaprobatą.

- Dlaczego nie chcesz mi wyznać, co ci chodzi po głowie? Mnie nie musisz się wstydzić, możesz mi wszystko powiedzieć, jestem przecież twoim przyjacielem - Luhan uśmiechnął się do mnie zachęcająco.

- A co byś zrobił.. - zacząłem, próbując przełknąć wielką gulę w gardle i po raz pierwszy przełamać barierę, która od dłuższego czasu zamykała dostęp do mojego serca. – Jakbyś zareagował, gdybym powiedział, że myślałem o tobie? – spytałem, czerwonowłosy jednak nie zmienił swego wyrazu twarzy, co więcej – po wypowiedzianym przeze mnie zdaniu wydawał się być jeszcze weselszy.

- Ucieszyłbym się – odpowiedział, delikatnie się do mnie przybliżając. - Przynajmniej wiedziałbym, że osoba, o której ja ciągle myślę, myśli również o mnie – dodał. Po moim ciele rozeszło się przyjemne ciepło.

- Nie myślisz o Jonginie? – zapytałem, na co Luhan nieco posmutniał, ale nadal w jego oczach tańczyły radosne iskierki.

- Sądzę, że przez te kilka miesięcy namyślałem się o nim dostatecznie dużo – odpowiedział. Automatycznie poczułem nieuzasadnioną satysfakcję.

- Bardzo go nienawidzisz? – odezwał się po chwili Luhan, jednak nie patrzył na mnie, ale gdzieś w dal.

- Kaia? – spytałem. Chłopak pokiwał głową. – Nie. Nie nienawidzę go. Po prostu… Mam wrażenie, jakby wszystko, co robił, skierowane było przeciwko mnie – odpowiedziałem, zdziwiony własną śmiałością. Dlaczego żaliłem się z czegoś takiego osobie, która chodziła z człowiekiem, o którym mówiłem?

- Nie lubisz go? – naciskał nadal Luhan.

- Nie chodzi o to, czy go lubię, czy nie, po prostu skoro on ma mnie za rywala i przeszkodę w jego uporządkowanym życiu, to ja też będę go jako takiego postrzegał, tyle – odparłem z irytacją, której po chwili pożałowałem, jednak nie potrafiłem jej zatrzymać.

Luhan chyba zauważył, że jestem rozdrażniony, gdyż położył swoją, tym razem wyjątkowo ciepłą dłoń na moim kolanie.

- W porządku. Rozumiem – przytaknął, po czym znowu zapanowała między nami grobowa cisza.

- Sehun.. Będziesz bardzo zły, jeśli coś ci powiem? – Xiao ponownie przerwał milczenie. Pokręciłem głową.

- To wszystko… To moje zachowanie wobec ciebie… Picie, palenie… - wzdrygnął się. – Ja… tak naprawdę tego nie chciałem, Sehun.. – odparł. Spojrzałem na niego.

- To po co to robiłeś? – zapytałem, chociaż miałem wrażenie, że znałem odpowiedź i to bardzo dobrze.

- Jongin… To Jongin chciał uprzykrzyć ci życie… - wyszeptał i spuścił głowę. – Wkurzało go to, że tak bardzo nim… i mną… gardzisz…

- Ciebie też to wkurzało?

- Trochę. Przeszkadzało mi, że jesteś tak nietolerancyjny i nie możesz znieść tego, że twój najlepszy przyjaciel, za którego się uważałem, może być gejem.. Dlatego, gdy Kai wysunął pomysł o mojej rzekomej zmianie, zgodziłem się. Miałem nadzieję, że się opamiętasz. Nie miałem pojęcia, że wyniknie z tego coś takiego… - Luhan mówił, a z każdym wypowiadanym przez niego słowem, jego głos robił się coraz cichszy.

Zabolało.

- Nie pomyśl sobie czegoś o mnie, Sehun, proszę.. – wyjęczał Luhan. Głos trząsł mu się tak bardzo, że myślałem, iż zaraz się rozpłacze. – Bardzo tego żałuję. Gdybym wiedział, że przez moje i Kaia wybryki doprowadzimy cię do takiego stanu, nigdy bym się na coś takiego nie zgodził.. Jestem pierdolonym skurwielem, Sehun – powiedział i odwrócił wzrok.

Mimo że czułem się, jakby wszystko w jednej chwili zwróciło się przeciwko mnie i przy okazji rzucało we mnie zatrutymi strzałkami, doceniłem to, że Luhan wszystko mi wytłumaczył. Miałem wrażenie, że nie powiedział całej prawdy. Może po prostu jej nie znał? Jongin był zbyt cwany, aby za pretekst spierdolenia mi życia podać moją pogardę wobec niego. Czułem, że ta sytuacja ma jakieś drugie dno.

Jakby odgadując ponury humor mój i Luhana, z zachmurzonego już od dawna nieba zaczął padać deszcz. Nasze głowy były chronione przez wątły, plastikowy dach, woda spływała jednak z niego prosto na nasze buty.

Czerwonowłosy nie odwracał się, a ja miałem dość napięcia między nami, dlatego objąłem go, przytulając się mocno do jego pleców. Luhan z zaskoczenia lekko podskoczył, jednak odwzajemnił uścisk. Chwilę tak siedzieliśmy, przytuleni do siebie – ja, tęczowowłosy, w którego wnętrzu ciągle toczy się walka między miłością a godnością i on, czerwonowłosy, rozdarty pomiędzy mną a Jonginem.

- Wiesz co, Sehun? – Luhan po raz trzeci przerwał ciszę między nami, odsuwając się ode mnie i patrząc mi w oczy.

- Co? – spytałem, na co chłopak zaśmiał się i po raz setny dzisiaj pokręcił z dezaprobatą głową.

Przyglądałem mu się z wyczekiwaniem, natomiast on, przybierając na twarz szeroki uśmiech, przybliżył się do mnie i wyszeptał mi bardzo wyraźnie do ucha dwa słowa.

- Kocham cię. 

               P.S Wszelkie błędy wybaczcie. T.T I to, że rozdział jest taki krótki. Miał być dłuższy, ale uznałam, że stanie na tym, żeby pozostał tak fluffowy jak teraz. xD
               P.S 2 Dla niewtajemniczonych - to, co zapisałam u góry w hangulu to ''Haengbokhan saehae doeseyo" czyli Szczęśliwego Nowego Roku ! ^^