Rozdział szósty ,,Keep calm and agree"

Cześć! W sumie to miałam dodać rozdział w niedzielę, ale jednak dodaję go dziś. W sumie to nie mam dużo do powiedzenia, w post scriptum sobie pewnie poczytacie, chciałam Was jedynie poinformować, że wszystkie rozdziały/shoty u Was, których jeszcze nie przeczytałam albo nie skomentowałam w najbliższym czasie postaram się nadrobić. <3 Bo jak nie to zżarłyby mnie wyrzuty sumienia, a poza tym zżarłabym się sama z ciekawości. xD No nic, nie ględzę już, MIŁEJ LEKTURY! <3 

- Wszystkiego najlepszego, babciu.

- Dziękuję, kochanie. Bardzo się cieszę, że pamiętałeś.

- Babciu, jak ja mógłbym zapomnieć o twoich urodzinach?

- No tak, głupie pytanie. Przecież wiem, że mój ukochany wnuczek nie pozwoliłby sobie na przegapienie tak ważnego dnia.

- Babciu, czy ja w twoim głosie słyszę sarkazm?

- Ależ nie, Hunnie, ja nigdy nie posługuję się sarkazmem.

- Pani Lee, czy mogę porozmawiać z Sehunem?

- Oczywiście, skarbie. Hunnie, daję ci Sulli do telefonu

- Dobrze. Trzymaj się tam babciu i sto lat!

- Oh Sehun!

- Cześć, Sulli.

- Co słychać?

- Właściwie nic ciekawego. Jak zwykle nuda i beznadzieja.

- Nie mów nawet. Jak tam z Luhanem? Pogodziliście się?

- Przecież to pewne, że nie. Minęły dopiero cztery dni od mojego powrotu, nawet nie miałem okazji.

- Z pewnością miałeś okazję, ale jak zwykle jej nie wykorzystałeś.

- Dzięki, Sulli, ty wiesz, jak mi pomóc.

- Przepraszam cię, Sehun, ale taka prawda. Gdybyś chciał to już pierwszego dnia bylibyście pogodzeni, ale ty od tego uciekasz.

- Skąd mam wiedzieć, że on chce się ze mną pogodzić?

- Jestem pewna, że chce. Nie wierzę, że mogłoby być inaczej. Z tego, co wiem, nie byłby Luhanem, gdyby pozwolił na to, żebyście zostali wrogami.

- Sam już nie wiem, Sulli. To wszystko jest do dupy.

- Nie jest, po prostu ty sobie to wmawiasz. Sehun, ja idę, powodzenia i do usłyszenia!

- Na razie.

Rozłączyłem się, mając po rozmowie z dziewczyną totalny mętlik w głowie. Sulli chciała, abym pogodził się z Luhanem. Prawie w każdym mailu, smsie i rozmowie telefonicznej drążyła ten temat i zachęcała mnie do podjęcia jakichś odpowiednich działań w tym kierunku. Ona była przekonana, że Xiao chce się ze mną pojednać. Utrzymywała jednak, że czerwonowłosy boi się to zrobić, gdyż powstrzymują go przed tym dwie przeszkody. Pierwsza - jego wrodzona nieśmiałość, a druga - Kai. Według dziewczyny, Lulu znajduje się pod dużym wpływem Jongina i dlatego ostatnimi czasy dzieje się z nim coś dziwnego.

Nic nowego. Od początku wiedziałem, że Xiao w związku z Kimem pełni rolę pachołka. Przecież to wyraźnie widać i nie trzeba nawet się z nimi przyjaźnić, żeby to dostrzec. Miałem jednak wrażenie, że czerwonowłosemu nie do końca się to podoba i wewnątrz siebie próbuje jakoś się przeciwstawiać. Był chyba w Jonginie za bardzo zakochany, żeby wprowadzić to w życie.

Dlatego coraz częściej myśląc o Luhanie i Kaiu jako parze, czuję, jak ogarnia mnie bezbrzeżna zazdrość, która sprawia, że nie potrafię obiektywnie myśleć i dojść do jakiegokolwiek porozumienia z samym sobą.

Sulli nie ma racji. Nic o mnie nie wie. Nie zakochałem się w Luhanie. Nie jestem gejem, kurwa! Nie mogę nim być. Jak mogę być czymś, czym tak bardzo gardzę i czego najbardziej na świecie nienawidzę?

Z drugiej strony jednak, gdy pomyślę o czymś, co dotyczy Xiao, ogarnia mnie dziwne uczucie. Nie mam pojęcia, co to jest, nigdy wcześniej niczego takiego nie doświadczyłem. Nie wiem nawet, kogo mam się poradzić. Sulli uważa, że to miłość. Prosto z mostu powiedziała mi, że moja i Luhana przyjaźń od samego początku nie była tylko przyjaźnią, bo to, że byłem mu tak bardzo oddany nie jest dowodem tylko przyjacielskiej relacji. Według niej kochałem Luhana. Nie jak brata czy przyjaciela. Inaczej.

Że niby kocham go tą popierdoloną pedalską miłością.

NIE. NIE. NIE.

A nawet jeśli, nie wiedziałem jak to zweryfikować. Byliśmy pokłóceni, zachowywaliśmy się właściwie jak najwięksi wrogowie. Ja mógłbym się z nim pogodzić. Czułem nieodpartą potrzebę doświadczenia jakiegokolwiek pozytywnego kontaktu z Luhanem. Jednak biorąc pod uwagę jego niechęć do mojej osoby i to, że prawdopodobnie nigdy mi nie wybaczy, coraz bardziej mi to utrudniało. A ja łapałem się na tym, że bałem się, iż Xiao mówił prawdę.

Czy to możliwe, że uczucia do jednej osoby mogą się w tak krótkim czasie diametralnie zmienić?

Przecież odrzuciłem Luhana. To ja zerwałem z nim przyjaźń, bo wkurwiał mnie jego związek z Kaiem i to, że poświęcał mi zbyt mało czasu. A teraz chcę to naprawić, bo nagle poczułem, że Lulu jest dla mnie w jakiś sposób ważny i nie czuję już do niego żadnego żalu, tylko coś całkowicie odwrotnego. Teraz moim największym priorytetem jest pogodzenie się z nim.

Co się ze mną dzieje?

- Synu, czy możesz podać mi sól?

- Tak, tato, proszę.

- Dziękuję.

Siedziałem z rodzicami przy stole w kuchni i jak na prawdziwą rodzinę przystało, jedliśmy niedzielny obiad razem. Zaskoczyło mnie, że ojciec w ogóle pojawił się w domu. Podejrzewałem, że jak zwykle zostanie w pracy, przez co my z mamą kolejny raz zjemy sami, ewentualnie kobieta wyśle mnie do jakiegoś baru, bo nie będzie jej się chciało robić posiłku na dwie osoby.

Od naszej ostatniej, dłuższej rozmowy z tatą półtorej tygodnia temu, nasze stosunki znacznie się pogorszyły. Chociaż nie. Wcześniej między nami nie było żadnej relacji, jedynym elementem, który nas łączył, w pewnym sensie zespajał, była mama. Teraz natomiast jesteśmy na poziomie niższym niż zerowy. Co prawda odzywamy się do siebie, jednakże są to wypowiedzi konieczne i jeśli już następują, to mają bardzo chłodny i szorstki charakter. Zwłaszcza u ojca. Stał się dla mnie niebywale oschły, a w jego zachowaniu nie dostrzegam żadnych oznak tego, jakoby był moim tatą. Czasami zastanawiam się, czy mogę jeszcze go tak tytułować. Chyba powinienem zacząć zwracać się do niego per pan Oh, a nie „tato”. Dziwię się, że jeszcze mi tego nie wytknął.

- Kochani, mam propozycję - odparła mama wesołym tonem, gdy ze stołu zniknęły wszystkie naczynia, a my nie zdążyliśmy jeszcze od niego odejść. - Może byśmy tak wyszli gdzieś razem? Na jakiś spacer, czy coś... Co myślicie? Tak dawno nie spędzaliśmy razem czasu, a skoro zdarza się okazja, to może ją wykorzystamy, co? Porozmawiamy, pośmiejemy się, a Hunnie potem będzie mógł spotkać się z przyjaciółmi. Więc jak? - spytała i spojrzała na nas wyczekująco. Ojciec, z poważnym wyrazem twarzy założył na nos okulary i podniósłszy się z krzesła, odpowiedział:

- Mam dużo pracy.

Po czym mijając zasmuconą mamę, ruszył w stronę swojego gabinetu. Kobieta spojrzała na mnie błagalnie.

- Hunnie, chociaż ty... - szepnęła, jednak pokręciłem przecząco głową.

- Przepraszam, mamo, ale nie mam ochoty - odparłem, starając się zignorować jej rozżalony wzrok. - A tak właściwie, raczej nie wyobrażam sobie taty śmiejącego się, przynajmniej nie w moim towarzystwie - dodałem, a następnie zabrawszy z szafki butelkę z wodą, zaszyłem się jak zwykle w pokoju, zamykając drzwi na klucz. Może Baekhyun miał rację. Może i robiłem z siebie ofiarę. Ale zważając na to, co ostatnio dzieje się z moim życiem, nie potrafiłem zachowywać się inaczej. Wszystko sypie mi się na głowę. A moją największą wadą jest to, że nie umiem sobie z tym poradzić. Bo mimo że z zewnątrz próbuję być twardzielem, w środku jestem słaby. I mam wrażenie, że nawet jedno potknięcie zniszczy mnie całkowicie.

Około godziny 18:00 po pomieszczeniu rozległ sie głośny dźwięk dzwoniącego telefonu. Zerknąłem na wyświetlacz, a moim oczom ukazała się uśmiechnięta twarz Chanyeola. Odebrałem.

- Tak?

- Sehun! To ty? - spytał chłopak. Jego zdyszany głos wyrażał zdenerwowanie i zniecierpliwienie w jednym.

- Tak, ja, a niby kto? Stało się coś? - zapytałem, czekając na wieści typu: „Baek się upił” albo „Poznałem kogoś” ewentualnie „Kai i Luhan zerwali”, chociaż na to ostatnie nie miałem co liczyć.

- Luhan jest w szpitalu - odpowiedział.

Zamarłem. Może i spodziewałem się czegoś dotyczącego Luhana, ale na pewno nie tego. Po moich plecach niespodziewanie przepłynął zimny pot, a serce zaczęło bić jak oszalałe. Zatrzęsła mi się ręka, tak, że niemal wypuściłem komórkę, jednakże w porę się opanowałem i ścisnąwszy przedmiot mocniej, spytałem:

- Co się stało?

- Dokładnie to nie wiem, bo Kai do mnie zadzwonił, ale tak bełkotał, że zdołałem jedynie zrozumieć, iż Lulu leży na piętrze czwartym, sala numer osiemnaście - odparł, a w mojej głowie od razu zakodowało się: piętro czwarte, sala osiemnaście. W tym momencie jedyne, czego pragnąłem najbardziej na świecie, to jechać do tego szpitala i być przy Luhanie. Kierowała mną jakaś wewnętrzna siła, która owładnęła mną tak, że nie byłem w stanie sam podjąć decyzji, tylko ona robiła to za mnie. Tak jakbym stracił kontrolę nad własnym ciałem i czynami. Tak jakbym... zaczął się martwić.

- Dzięki, Chanyeol. Na razie - odpowiedziałem, chcąc jak najszybciej się rozłączyć, ubrać i pobiec do szpitala, do Luhana.

- Czekaj, Sehun, jeszcze coś! Muszę ci jeszcze powiedzieć, że... - nie dokończył, bo nacisnąłem czerwoną słuchawkę, ucinając wypowiedź czarnowłosego i nie słysząc już jego niemego „Kai tam jest”, które może usłyszane przeze mnie oszczędziłoby mi kolejnych nieprzyjemności.

Do szpitala dotarłem w niecałe piętnaście minut. Wszedłszy do budynku, poczułem od razu, jak z każdej strony atakuje mnie przytłaczająca biel, a do nozdrzy wpada nieprzyjemny zapach antybiotyków zmieszany ze smrodem środków dezynfekujących. Nienawidziłem szpitali. Mimo że nigdy osobiście nie leżałem na szpitalnym łóżku, miejsce to zawsze kojarzyło mi się z czymś złym i odpychającym, oraz wywołującym cierpienie. Następowała tutaj pewna sprzeczność - z natury szpitale powinny wiązać się z nadzieją, ozdrowieniem czy ratunkiem, przecież każdy chciałby, aby dana osoba, przyjeżdżając do tego miejsca, wróciła z niego o wiele lepsza i zdrowsza. Natomiast większość ludzi nie lubi tych instytucji, gdyż za bardzo przypominają im o marności i krótkości ich życia. Należałem do tej grupy.

Skierowałem się w stronę recepcji w celu zapytania o umiejscowienie w budynku pokoju numer osiemnaście. Chciałem jak najszybciej znaleźć się w tamtym pomieszczeniu i zobaczyć Luhana. Byłem nawet gotów, aby się z nim pogodzić, przeprosić go za wszystko i prosić o wybaczenie. Nie było to podobne do zwyczajnego Sehuna, jednak ostatnio sam siebie zaskakiwałem i robiłem rzeczy, które normalnie nie przyszłyby mi nawet do głowy. Powoli zmieniałem się. I za cholerę nie wiedziałem, jak ten proces zatrzymać.

Zbliżywszy się do tak oczekiwanego przeze mnie pokoju, spotkałem pielęgniarkę.

- Przepraszam - zatrzymałem ją, czym zasłużyłem sobie na jej pełne zniecierpliwienia i pogardy spojrzenie. Jako że mój wyraz twarzy zazwyczaj był podobny, nie zraziła mnie jej chłodna reakcja, więc kontynuowałem - czy może mi pani powiedzieć, co się stało czerwonowłosemu chłopakowi spod osiemnastki? - spytałem, na co kobieta zaczęła przerzucać szybko kolorowe strony w notatniku.

- Chłopiec ten spadł ze schodów i stracił przytomność, podejrzewano wstrząśnienie mózgu, jednakże skończyło się jedynie na małym guzie i nadwerężonym nadgarstku - wyrecytowała mechanicznym głosem, nadal obrzucając mnie pogardliwym spojrzeniem. Podziękowałem jej i jeszcze szybszym tempem ruszyłem do pokoju numer osiemnaście.

Spadł ze schodów? Podejrzenie wstrząśnienia mózgu? Mały guz?

Z jednej strony ogarnęła mnie niezrozumiała radość, że Luhanowi nie stało się nic poważnego i jego wrodzona niezdarność nie sprawiła u niego żadnych trwalszych urazów. Z drugiej jednak strony chciałem jak najszybciej znaleźć się przy nim i osobiście sprawdzić, czy nic mu nie jest i jak się czuje. Sucha relacja pielęgniarki nie była dla mnie wystarczająca. Miałem nadzieje, ze już nie będę musiał nawiązywać żadnego kontaktu z tą kobietą, gdyż tacy beznamiętni i pozbawieni jakiejkolwiek empatii ludzie wzbudzali we mnie obrzydzenie.

Kto by pomyślał, że kiedyś też taki byłem...

Z każdym krokiem zbliżającym mnie do pomieszczenia, gdzie znajdował się Luhan, czułem, jak serce coraz mocniej tłucze się w mojej klatce piersiowej.

Drzwi do pokoju były otwarte i gdy już miałem wyłonić się zza ściany i przekroczyć próg, usłyszałem tak bardzo znienawidzony przeze mnie głos. Zerknąłem do pomieszczenia i zauważyłem leżącego na łóżku szpitalnym, ubranego w biała koszulę nocną i uśmiechającego się promiennie Luhana, a zaraz przed nim, na krześle, trzymając czerwonowłosego za rękę, siedział Jongin. Cofnąłem się, w zamiarze szybkiego oddalenia się i opuszczenia budynku, przeklinając w myślach Chanyeola i to, że nie powiedział mi, iż u Xiao jest Kai. Chociaż podejrzewałem, że była to właśnie informacja, którą czarnowłosy chciał mi przekazać, zanim brutalnie się rozłączyłem, kończąc rozmowę.

Moja reakcja była jednak zbyt wolna, bo zza ściany dobiegł mnie przytłumiony głos Luhana wypowiadający moje imię, a zaraz potem stanąłem twarzą w twarz z Jonginem, który wyłonił się zza kolumny, prawdopodobnie w celu sprawdzenia autentyczności wypowiedzianego przed momentem przez Luhana słowa. Spojrzałem na niego z pogardą, wewnątrz jednak ogarnęło mnie niedowierzanie. Przez podbródek Kaia biegła krótka, różowa blizna - pamiątka po moim decydującym i ostatecznym ciosie podczas naszej bójki półtorej tygodnia temu.

- Czego tu chcesz? - warknął. Dłonie zacisnął w pięści i podejrzewałem, ze jedyną rzeczą, której teraz najbardziej pragnął, było obicie mojej gojącej się buzi.

- Przyszedłem odwiedzić Luhana - odpowiedziałem, nie zwracając uwagi na pełny niechęci wyraz twarzy chłopaka.

- Luhan nie chce twoich odwiedzin - odparł.

- Nie jesteś nim. Nie wiesz, czego chce - odbiłem pałeczkę.

- Po tym co ostatnio zrobiłeś, a raczej co spierdoliłeś, nawet tak tolerancyjna osoba jak ja nie miałaby ochoty na oglądanie twojej parszywej twarzy - powiedział, uśmiechając sie szyderczo. Zaśmiałem się cicho, śmiech ten jednak pozbawiony był jakiejkolwiek wesołości.

Tylko spokojnie, Sehun, nie chcesz przecież bijatyki w szpitalu, broń resztek twojej godności.

- Wolałbym usłyszeć to od niego niż kogoś takiego jak ty - stwierdziłem, jednak złośliwy grymas nadal nie schodził z twarzy Jongina.

- Myślisz, że on w ogóle chce z tobą rozmawiać, po tym co zrobiłeś? - spytał sarkastycznie. - Przejrzyj na oczy, Sehun, i uświadom sobie wreszcie, że Luhan nie chce się już zadawać z takim skurwielem jak ty. Podobnie jak Xiumin, ale o tym chyba już wiesz, co? - dodał, puszczając do mnie oko. Nie zdążyłem mu odpowiedzieć, gdyż Jongin spojrzał na mnie triumfalnie i powróciwszy do osiemnastki, zamknął drzwi. Westchnąwszy, ruszyłem do wyjścia ze szpitala, ignorując pogardliwy wzrok pielęgniarki, która cały ten czas z uwagą przysłuchiwała się mojej rozmowie z Kaiem.

Skarciłem się w duchu, że zrezygnowałem tak szybko. Powinienem kłócić się z Jonginem i za wszelką cenę dostać się do Luhana. Słowa, które ciemnowłosy do mnie wypowiedział były mi całkowicie obojętne. Wiedziałem, że Kai to hipokryta i oszust, dlatego miałem gdzieś to, co mówił. Zacząłbym się przejmować dopiero wtedy, gdybym usłyszał to bezpośrednio od Luhana. Jego słowa, czy tego chciałem czy nie, przenikały do mojego umysłu, zagnieżdżając się tam i dobijając mnie przy każdej lepszej okazji. Dlatego tak cholernie bałem się, że to, iż nigdy mi nie wybaczy, to była pieprzona prawda.

Zaczynało dochodzić do mnie, że odrzucenie przyjaźni Luhana było ogromnym błędem. Co jak co, ale był częścią mojego życia. Dlatego czułem taką nieodgadnioną pustkę - bo straciłem najważniejszą dla mnie osobę.

W domu czekała na mnie rozświergotana mama, krzątająca się po kuchni i podśpiewująca po nosem jakąś wesołą acz bezsensowną piosenkę. Ruchem ręki przywołała mnie do siebie i wskazawszy miejsce przy stole postawiła przede mną duży talerz z parującą potrawą. Pierwszy raz dźwięku ocierających się o siebie sztućców i połykania pożywienia nie przerywała stała gadanina mamy. Pomimo jej nadzwyczaj dobrego humoru, nie odzywała się, natomiast ja cały ten czas próbowałem się nie rozbeczeć i przybrać na twarz nikły uśmiech. Nie chciałem psuć mamie jej radosnego nastroju, co ostatnimi czasy niestety robiłem zbyt często.

- Hunnie, co powiesz na to, żebyśmy razem obejrzeli jakiś film? - zaproponowała, gdy tylko skończyliśmy jeść. - Możesz wybrać - dodała i uśmiechnęła się tak szczerze i ciepło, że automatycznie pokiwałem twierdząco głową. Może nie byłem zbyt chętny do siedzenia przed telewizorem i wpatrywania się w szklany ekran, jednak chociaż raz mogłem sprawić mamie przyjemność i się zgodzić.

Ojciec od czasu obiadu nadal siedział w swoim gabinecie, aczkolwiek w żaden sposób mi to nie przeszkadzało. Wręcz cieszyłem się, że nie będę musiał oglądać jego wykrzywionej szyderczym grymasem twarzy.

Wybrawszy jakiś horror, wsunąłem płytę do odtwarzacza i usiadłem obok podekscytowanej mamy. Zachowywała się trochę jak dziecko, ale cieszyło mnie to. Mama może była czasami nieco niezdecydowana, sama nie wiedziała, czego tak naprawdę chce, ale podziwiałem w niej to, że zawsze starała się mieć uśmiech na twarzy.

Poczuwszy przemożną potrzebę doświadczenia jakiegokolwiek czułego gestu, przytuliłem sie do mamy. Kobieta objąwszy mnie, pocałowała mnie w czoło. Przez cały film nie wypowiedzieliśmy do siebie ani jednego słowa, mama tylko ciągle głaskała mnie po włosach, sprawiając, że na chwilę zapomniałem o problemach, które miotały mną jak szmacianą lalką.

Dwa dni po mojej nieudanej i niezbyt przyjemnej wizycie w szpitalu dowiedziałem się, że Luhan wrócił już do domu. Ostatnimi czasy moje myśli krążyły stale wokół jego osoby, nie pozwalając skupić się na niczym innym. Sam nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić, byłem rozkojarzony i roztrzepany. Nawet mama zauważyła, że coś jest ze mną nie tak, bo nagle przestała prosić mnie o jakąkolwiek przysługę, zezwalając mi na zajęcie się własną osobą. Rozmowy z Sulli w żaden sposób mi nie pomagały, sprawiały tylko, że byłem jeszcze bardziej zagubiony i rozdarty. Z każdą chwilą czułem, jakby czegoś mi brakowało i jakbym powoli tracił jakąś część siebie. Mój umysł od jakiegoś czasu był całkowicie zamknięty i odizolowany, bo przesyłał mi myśli, których nie chciałem. W końcu alienacja przerzuciła się z mojego rozumu na mnie - jedynymi osobami, z którymi rozmawiałem, była mama i Sulli. Nawet Chanyeol nie zaszczycał mnie swoją radosną obecnością, ani Baekhyun, któremu chyba po ostatnim incydencie zrobiło się głupio. Stawałem się powoli samotnikiem. I pomimo mojej wrodzonej pogardy dla świata, nie chciałem tego. Może i byłem nastawiony do otoczenia dosyć negatywnie i na każdym kroku to okazywałem, jednak przerażała mnie perspektywa osamotnienia. Nie potrzebowałem sympatii od wszystkich naokoło - chciałem choć jednej osoby, która będzie przy mnie bez względu na okoliczności.

Wyszedłem około godziny czternastej z domu, kierując się do miejsca którego tak intensywnie starałem się unikać. Dom Luhana od jakiegoś czasu wzbudzał we mnie tylko i wyłącznie niechęć, bo kojarzył mi się z wszystkimi nieprzyjemnościami, jakich tutaj doświadczyłem. Tym razem chciałem jednak oczyścić swój umysł z niepotrzebnych myśli i skoncentrować się na tej jednej, która od kilku dni nie daje mi spokoju.

Biorąc głęboki wdech i starając się nie wymyślać w głowie niestworzonych scenariuszy, zapukałem do drzwi domu państwa Xiao.

- Sehun, witaj! - zawołała mama czerwonowłosego, otworzywszy mi drzwi i niemal siłą wpychając mnie do mieszkania. - Cieszę się, ze przyszedłeś, Luhan bardzo potrzebuje teraz towarzystwa. Jest u siebie - uśmiechnęła się ciepło, po czym zniknęła w czeluściach zadymionej i zamglonej kuchni. Zmarszczyłem brwi. Czyżby pani Xiao nie wiedziała o tym, że ja i jej syn aktualnie jesteśmy w niezbyt dobrych stosunkach? Luhan nic jej nie powiedział? Nawet moja mama, która zazwyczaj nie mieszała się w prywatne i przyjacielskie sprawy jej syna, zauważyła, że z Lulu nie łączy mnie już tak bliska relacja jak wcześniej.

Z walącym jak oszalałe sercem, zbliżyłem się ku wejściu do pokoju czerwonowłosego. Nie fatygując się z pukaniem, uchyliłem delikatnie drzwi.

W tamtym momencie czułem się, jakbym znajdował się co najmniej w jakiejś sali konferencyjnej i miał wygłosić przemowę, która wpłynie na przyszłe losy całego świata. W rzeczywistości miałem zrobić o wiele łatwiejszą i błahszą, z perspektywy ogółu, rzecz. Jednak z mojej perspektywy rezultaty moich starań odbiją się na moim samopoczuciu, psychice i całym życiu.

Luhan leżał na łóżku ze słuchawkami na uszach i zamkniętymi oczami, a jego zabandażowany nadgarstek zwisał bezwładnie z krawędzi mebla. Wpatrywałem się przez chwile w jego szczupłą sylwetkę i spokojny wyraz twarzy, myśląc tylko o tym, że chciałbym mieć już wszystko za sobą i tak jak dawniej siedzieć z czerwonowłosym w tym pokoju, mając świadomość, ze między nami jest wszystko w porządku. Nagle Luhan otworzył oczy i widząc moja kolorową głowę w drzwiach do jego królestwa, ściągnął słuchawki i z oburzeniem zapytał:

- Co ty tu robisz?

Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Jak sparaliżowany stałem w progu i patrzyłem na chłopaka przede mną, przy którym zamierałem i zapominałem, jak oddychać.

- Sehun! Halo! Po co tu przylazłeś? - spytał znowu, wyrywając mnie z dziwnego transu, w który przed momentem wpadłem.

- Ja... - wyjąkałem, robiąc krok w stronę czerwonowlosego. Luhan momentalnie cofnął się. Zabolało. - Przyszedłem, żeby cię przeprosić... - wyszeptałem, po chwili jednak usłyszałem pogardliwy śmiech Luhana.

- Przeprosić? - powtórzył, wbijając we mnie wzrok swoich ciemnych oczu. - Myślisz, że twoje przeprosiny mi wystarczą? Że zapomnę o tym wszystkim, co zrobiłeś? Że potraktowałeś mnie jak śmiecia, kiedy chciałem ci pomóc i naprawić relacje miedzy nami? –spytał, a jego głos przepełniony był goryczą. - Bo naprawdę zależało mi na tym, żeby wszystko było w porządku. Jak dawniej. Ty wolałeś jednak chronić swoją własną, pierdoloną dumę i zostawić mnie z wyrzutami sumienia. Wiesz, że nawet rozważałem zerwanie z Kaiem? Męczyło mnie to, że przez nasz związek mój najlepszy przyjaciel cierpi. Widocznie dobrze zrobiłem odrzucając ten pomysł, bo ten mój rzekomy najlepszy przyjaciel po kilku dniach zachował się jak chuj i pokazał, że ma gdzieś moje uczucia i starania. A teraz chcesz mnie przepraszać?

Pokiwałem głową.

- Za późno, Sehun - wycedził, wyrzucając z ust moje imię, jakby wypowiedzenie go było co najmniej trujące. - Kiedyś może bym ci jeszcze wybaczył i przymknął oko na twoje wybryki. Ale już za późno. Za późno było już wtedy, kiedy uderzyłeś mnie pod „Heaven” - powiedział. Przez jego twarz przebiegł cień smutku, szybko jednak zmienił się on w grymas niezadowolenia i wściekłości.

- Co mam zrobić, żebyś mi wybaczył? - zapytałem błagalnie, czując jak w kącikach oczu zbierają mi się malutkie łzy. Natychmiast je przetarłem. Byłem słaby, ale nie chciałem tego pokazywać. Nie chciałem narażać się na kpiny Luhana. Nie teraz, kiedy każde jego słowo sprawiało mi ból. A sprawiało mi go, bo wiedziałem, że to prawda. Szczerość boli najbardziej i już nieraz się o tym przekonałem.

Luhan milczał. Nagle odwrócił się do mnie plecami i powrócił na swoje poprzednie miejsce na łóżku. Gdy już miał zakładać słuchawki, spojrzał na mnie i odparł:

- Przeproś najpierw Kaia. To jemu bardziej się te przeprosiny należą niż mnie.

po czym machnął na mnie lekceważąco ręką, zbywając jak niepotrzebną przeszkodę, która swoją destrukcyjną obecnością kradnie mu cenne minuty jego szczęśliwego i nieskazitelnego życia.

Zamknąwszy drzwi i wyszedłszy z pokoju, zawołałem „do widzenia”, jednak nie doczekawszy się odpowiedzi, opuściłem budynek, trzęsąc się jak galareta. Emocje robiły swoje, a we mnie aż od nich buzowało.

Jak robot, skierowałem się do miejsca, które podczas swojego życia odwiedziłem może dwa razy - dom Kaia. Jednak gdy nikogo w nim nie zastałem, postanowiłem udać się tam, gdzie normalny i dbający o swoje życie człowiek nigdy by się nie zapuścił.

Wchodząc w te mroczniejsze i ciemniejsze okolice Seulu, czułem jak z każdym krokiem dawny Sehun wracał. Nie bałem się, wręcz śmieszyło mnie to, co za chwilę się wydarzy. Sprawiałem wrażenie schizofrenika - przy każdej osobie zachowywałem się inaczej. Tak jakby w jednym ciele znajdowały się dwie dusze, stale bijące się o najwyższe miejsce na podium, które zapewni im całkowitą kontrolę nad ubezwłasnowolnionym organizmem.

Jedynym, co odczuwałem, zbliżając się do ulubionego punktu potajemnych schadzek Jongina, była niechęć i obrzydzenie. Wokół walały się zgniecione puszki po piwie, rozbite butelki, wypalone skręty i szlugi. W powietrzu unosił się odór zgnitego jedzenia, a ze ścian stojących tam budynków schodziła płatami pleśń. Mimo wczesnej pory w miejscu tym było ciemno, jedynie pojedyncze promyki słońca przebijały się między natłokiem dachów, dając nikłe światło i oświetlając teren, który w świetle wydawał się jeszcze bardziej odrażający. Powstrzymując odruch wymiotny, który wstrząsnął moim ciałem, usłyszałem niedaleko głośny śmiech.

Nareszcie.

- Kogo my tu mamy? - zaświergotał Jongin, kiedy wyłoniłem się zza rogu. Z jego twarzy nie schodził szyderczy uśmiech, uwypuklając jeszcze bardziej znajdujące się na jego podbródku znamię.

Rozejrzałem się. W otoczeniu ciemnowłosego znajdowało się kilka osób - ludzi, którzy stoczyli się już tak bardzo, że jedynym miejscem, gdzie ich chciano, były takie zapuszczone i obrzydliwe meliny. Kai oczywiście nie był takim człowiekiem - miał za bardzo nadzianą rodzinę, aby ot tak zrezygnować z kasy. Po prostu od niepamiętnych czasów miał skłonność do kolegowania się z osobnikami niższej sfery społecznej. Lubił się tym dowartościowywać - wiedział, że wyróżnia się spośród nich. A oni mieli tą satysfakcję, że ktoś taki jak Kim Jongin był łaskaw się z nimi zadawać.

Skąd to wszystko wiedziałem? Swego czasu przyjaźniłem się z Kaiem w tak wysokim stopniu, że wszystko mi powiedział. Ja nie byłem jednak tak naiwny, aby wyjawić mu moje tajemnice.

- Możemy pogadać? - spytałem, ignorując wcześniejsze gruchania chłopaka. Wspomniany wstał i obrzucając pozostałych znaczącym spojrzeniem, podszedł do mnie.

- Czego chcesz? - zapytał, kładąc dłonie na biodrach.

- Przyszedłem, żeby powiedzieć ci, że jest mi niezmiernie przykro za to, co zdarzyło się wcześniej miedzy nami i ... - przerwałem, czując jak w moim gardle pojawia się wielka gula. - Sorry - dodałem szybko i odwróciłem się w zamiarze szybkiego odejścia, Kai jednak w ostatniej chwili złapał mnie za podkoszulek i z powrotem obracając mnie ku sobie, spytał:

- Luhan cię przysłał, co?

Skrzyżowałem ręce na piersi.

- Nawet jeśli to co? - odpowiedziałem pytaniem. Chciałem jak najszybciej się stamtąd wydostać i nie musieć już znosić tego nieprzyjemnego napięcia miedzy nami.

- Nic - odparł, w jego oczach dostrzegłem jednak cos na kształt ulgi. Zmarszczyłem brwi.

- Luhan wie, że tu jesteś? - zapytałem, na co Jongin pokręcił powoli głową.

- Popierdoliło cię? Nie ma pojęcia - powiedział i przygryzł dolną wargę. - Nie może się o tym dowiedzieć - dodał. Pierwszy raz od dłuższego czasu widziałem Kaia tak bezbronnego i nieszkodliwego, bez pogardliwego uśmiechu błąkającego mu się na ustach. Kai wstydził się tego, że zadawał się z takimi osobami. Nie pasował do nich i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Luhan nie miał pojęcia, że Jongin po kryjomu spotyka się z seulskimi menelami. Owszem, miał świadomość, że jego chłopak lubi sobie czasami popalić w odpowiednim i chętnym do tego towarzystwie, nie wiedział jednak, że to miało o wiele głębsze dno. A Kai robił wszystko, aby Xiao nadal miał o nim jak najbardziej wyidealizowany pogląd. W końcu gołym okiem widać, że ci dwaj są jak ogień i woda - całkowicie od siebie różni. Dlatego Jongin wszelkimi sposobami starał się choć trochę upodobnić do swego perfekcyjnego w każdym calu ukochanego.

Wiedziałem jednak, że widok bezbronnego i niewinnego Jongina nie może trwać długo, gdyż chłopak otrząsnął się, zacisnął dłonie w pięści, a jego twarz ponownie wykrzywił złośliwy grymas.

- Cos jeszcze? - ponaglił mnie, dając mi do zrozumienia, że rozmowa ze mną tylko i wyłącznie go nudzi. - Nie mogę kazać im aż tyle na mnie czekać - dopowiedział, a kiedy pokręciłem głową, pomachał mi i wrócił do swoich „przyjaciół”.

Czując, że spełniłem swoją powinność, postanowiłem ponownie odwiedzić dom Luhana. Jednak po kilku minutach bezczynnego stania przed drzwiami i gapienia się w klamkę, zorientowałem się, że nikt mi nie otworzy. Byłem pewien, że dom nie był pusty - chwile wcześniej w oknie widziałem czerwoną czuprynę Luhana. Uświadomiłem sobie, ze chłopak nie ma zamiaru ze mną rozmawiać, widocznie czekał na jakąś wiadomość od Kaia. Zrezygnowany ruszyłem w stronę domu, drgając pod gwałtownymi podmuchami wiatru, który niespodziewanie się zerwał.

Czułem się okropnie. Może nie ze względu na samopoczucie, w końcu nie odczuwałem żadnych fizycznych dolegliwości. Miałem wrażenie jakby cały świat zwrócił się przeciwko mnie, mając radochę z tego, że pogrążam się coraz bardziej.

Myślałem, że nie może być gorzej. Że jak na jeden tydzień limit przykrości dla Sehuna się skończył. Że będę mógł wrócić spokojnie do domu, zamknąć się w pokoju i po dołować się trochę w jego zaciszu.

Przeceniłem jednak możliwości losu, gdyż kilkadziesiąt metrów od mojego domu, stojącego nieruchomo przy dużej fontannie, zobaczyłem Xiumina.

Stał twarzą do mnie, usta zaciśnięte miał w cienka linię, a jego oczy zdawały się przenikać mnie na wylot. Nawet nie miałem siły, a tym bardziej ochoty, żeby obrzucić go pogardliwym spojrzeniem, dlatego mój wyraz twarzy nadal wyrażał moją wewnętrzną boleść i niezadowolenie. Zdziwiłem się jednak, gdyż wzrok Minseoka nie wyrażał wściekłości, nienawiści czy szyderstwa. Był smutny, co całkowicie kłóciło się z nakreślonym przez Chanyeola stosunkiem chłopaka wobec mnie.

Nie zdając sobie do końca sprawy, co tak naprawdę robię, zbliżyłem się do Xiu, stanąłem naprzeciwko niego i spytałem:

- Możesz mi powiedzieć, o co ci, kurwa, chodzi? - spytałem prosto z mostu. Mina Minseoka momentalnie zmieniła się na rozwścieczoną.

- Mi? To nie ja napierdalam na przyjaciela za plecami - odparł. Mimo że byłem gotowy na taką reakcję, to jednak w środku poczułem nieprzyjemne ukłucie.

- Serio wierzysz Jonginowi? - spytałem. Tym razem zaskoczyłem sam siebie, bo ton mojego głosu był tak beznamiętny jak nigdy. W innych okolicznościach zapewne już bym wybuchnął.

- Dlaczego miałbym mu nie wierzyć? - odpowiedział pytaniem, zakładając skrzyżowane ręce na piersi.

- Bo to przecież ze mną się przyjaźniłeś, nie z nim... - wyjąkałem, na co Xiumin zaśmiał się szyderczo. Co oni mu zrobili? To nie był prawdziwy Xiu. Jasne, Xiu czasami był chamski i szorstki, ale nie w tym sensie. I nie wobec mnie…

- Dobrze, ze powiedziałeś „przyjaźniłeś”, bo należało tu użyć czasu przeszłego - odparł. - Ja nie tytułuję cię już swoim przyjacielem, w końcu trudno nazywać tak kogoś, kto jest tak zajebiście dwulicowy. A poza tym nawet nie informuje, ze gdziekolwiek wyjeżdża - dodał. W jego głosie usłyszałem wyrzut.

- Ale Xiu, to nie tak, ja…

- Nic nie mów, Sehun. Nie mam ochoty z tobą gadać - powiedział, spojrzał na mnie jak na nic niewartego skurwiela i odszedł.

Siedząc w pokoju, zacząłem zastanawiać się, co w ogóle nadaje sens mojemu życiu. Po kilkudziesięciu minutach tępego gapienia się w pęknięcie na ścianę, doszedłem do wniosku, że czegoś takiego nie ma. Byłem istną kupką nieszczęść, a na szybki koniec moich zmartwień raczej się nie zapowiadało. Nie oczekiwałem jakiegoś fascynującego życia. Nie planowałem pozostania gwiazdą. Chciałem jedynie być tym dawnym Sehunem, którego nie obchodzi, co inni o nim myślą, Sehunem, który ma grupkę pięciu przyjaciół, dach nad głową i tyle. Straciłem już dwie rzeczy. A jeśli moje relacje z ojcem nie ulegną zmianie, mogłem zostać pozbawiony nawet tego ostatniego elementu.

- Hunnie, dobrze się czujesz? - zza drzwi usłyszałem zatroskany głos mamy.

- Tak, mamo - odpowiedziałem automatycznie.

- Ale na pewno? Jesteś jakiś przybity i ...

- Mówię, że nic mi nie jest, idź stąd mamo, nie chcę z nikim rozmawiać! - krzyknąłem i nie wytrzymałem. Po raz enty w przeciągu dwóch tygodni z moich oczu poleciały ogromne łzy. Czułem się przytłoczony. Tym, że z rodzicami miałem tak napięte stosunki. Tym, że Minseok uważa mnie za ostatniego chuja. Tym, że osoba, której tak bardzo mi brakowało, nie przyjęła moich przeprosin. To wszystko skumulowało się we mnie, sprawiając, że nie wiedziałem, jak sobie z tym poradzić.

        Krzyczałem, ryczałem, wrzeszczałem, a w pokoju bez przerwy rozlegało się gwałtowne pukanie. Powoli traciłem nad sobą panowanie, miało to jednak nieco inne zabarwienie niż to podczas bójki z Kaiem. Wtedy moja wściekłość spowodowana zachowaniem ciemnowłosego, wymierzona była właśnie w niego,  natomiast ta, którą czułem obecnie, wynikała z bezsilności. Mojej własnej bezsilności, która sprawiała, że jedyną osobą, której wtedy nienawidziłem, byłem ja sam.

I kiedy już miałem zrobić coś, czego mógłbym potem żałować, usłyszałem dźwięk przekręcanego zamka, a następnie do pokoju wpadł Luhan i wyrywając mi niebezpieczny przedmiot z rąk, przytulił mnie, zdrową dłonią głaszcząc moją bolącą, ale ukojoną dotykiem chłopaka głowę.

P.S Nie ukrywam, że ciężko pisało mi się ten rozdział. Nie mam pojęcia, dlaczego, skoro plan do niego miałam już napisany, co przy wcześniejszych mi się nie zdarzało. W każdym razie Mana jak zwykle ma wątpliwości, a największa to ta, czy nie skrzyczycie mnie za sentymentalnego i ugodowego Sehuna. o.o Bo wiem, że większości osób podobał się Sehun bezczelny i chamski, a tutaj jest ciut inny.. Cóż, to było w sumie konieczne, ale mam nadzieję, że jednak choć trochę przypadł Wam do gustu. :) Mam jeszcze nadzieję, że akcja nie idzie za szybko.. Ale no, dobra, nie nawijam już, bo znowu mnie pobijecie, że mam niskie mniemanie o swoich rozdziałach. ^^ 

cr: ?