Rozdział piąty ,,Keep calm and come back"

Cześć, cześć! Wracam do Was z piątym rozdziałem Scorfnul Hunnie'go. Rok szkolny co prawda się zaczął, ale myślę, że dam radę dodawać posty w miarę.. odpowiednim czasie. ^^ Możecie być pewni, że dwóch miesięcy nie każę Wam czekać (mam nadzieję, że nie wykrakałam o.o). Ten rozdział jest ciut nudniejszy, nawet od czwartego, a to dlatego, że pełni on rolę takiego jakby wstępu do kolejnych wydarzeń. Poza tym jest krótszy, ale liczę na to, że nie będziecie na mnie za to źli. :) W każdym razie: MIŁEJ LEKTURY! <3 

Dziękuję bardzo Wszystkim za tak miłe komentarze. Jesteście kochani i bardzo poprawiacie mi tym humor. *^* 

Ah, i biję pokłony dla Uszati za świetny szablon (tak, tak ten piękny wygląd bloga to jej zasługa). Dziękuję. <3 

                - Nie jedź jeszcze, prooooszę, - Sulli uwiesiła się na moim ramieniu, wbijając we mnie spojrzenie czekoladowych oczu. Uśmiechnąłem się pobłażliwie, jednak pokręciłem głową.

- Nie mogę. Mówiłem ci, że chętnie bym tu został, ale powinienem wracać - odpowiedziałem, siląc się na spokojny ton głosu. Tak naprawdę jedyne, na co miałem ochotę w tym momencie to się rozpłakać i jak małe dziecko tupnąć nogą, krzycząc, że nigdzie nie jadę.

- Tydzień to zdecydowanie za mało - fuknęła dziewczyna, robiąc oburzoną minę, po chwili jednak jej twarz rozjaśnił szeroki uśmiech, którym przez ostatnie trzy dni mnie obdarzała.

                - Tylko nie zapomnij do mnie napisać albo zadzwonić jak wrócisz - przypomniała, kiwając mi palcem przed oczami. - Jeśli tego nie zrobisz, to wiedz, że będę męczyła cię podwójnie niż miałam w zamiarze - dodała i uśmiechnęła sië szyderczo. Przez chwilę staliśmy w milczeniu naprzeciwko siebie, Sulli jednak nie wytrzymała i ponownie zamknęła mnie w stalowym uścisku. Dziwiłem się, jak taka chuda dziewczyna może mieć tyle siły.

- Dobra, idź już, bo się spóźnisz - powiedziała, popychając mnie w stronę żwirowanej drogi. Pokiwałem głową i ostatni raz odwróciłem się w stronę kobiet, które przez ostatni tydzień stały się dla mnie tak bliskie jak nikt inny. Ciocia ze łzami w oczach pomachała mi energicznie ręką, natomiast babcia, patrząc na mnie smutnym wzrokiem, uśmiechnęła się lekko. Nie chciałem ich zostawiać. Uważałem, że moją powinnością jest zostać tutaj i zaopiekować się nimi. Może nie byłem znowu nie wiadomo jak dojrzały i dorosły, jednak im dwóm zdecydowanie przydałby się ktoś płci męskiej w domu. Byłem niebywale chętny do pozostania w Osan, moja mama jednak nie chciała nawet słyszeć o moim przedłużonym pobycie. Nie rozumiałem jej. Wysyłając mnie do ciotki, zapewne miała nadzieję na moją psychiczną poprawę, dlaczego w takim razie nie pozwoliła mi zostać trochę dłużej? Może wróciłbym całkiem inny, odmieniony, z chęcią do życia i optymistycznym nastawieniem do świata. Widocznie jednak nie było mi to dane, bo dzisiaj następował mój powrót do ponurej i pełnej problemów rzeczywistości.

Pomachawszy im ostatni raz, szybkim krokiem ruszyłem w stronę przystanku. Gdybym mógł, rzuciłbym to w cholerę i nie wracał do Seulu. Czekało tam na mnie zbyt dużo rzeczy, z którymi nie chciałem się zmierzyć. Wiedziałem jednak, że w końcu ten moment musi nastąpić.

Podróż autobusem minęła mi nadzwyczaj szybko, może dlatego, że tym razem całą drogę przesiedziałem, słuchając muzyki, a nie katowałem swojego umysłu zbędnymi i nieprzyjemnymi myślami.

Wyszedłem z pojazdu i powłócząc nogami, skierowałem się w stronę domu. Miałem do przejścia jakieś dwa kilometry, chciałem jednak wydłużyć ten czas najbardziej jak się dało. Myślałem, że może podczas tych kilku godzin jazdy przyjdzie mi ochota, by powrócić do domu, aczkolwiek moje nadzieje legły w gruzach, gdyż będąc w dystansie półgodzinnej drogi, byłem coraz bardziej zniechęcony. Miałem wrażenie, że w Seulu nikt na mnie czeka i czułem się tam raczej niepotrzebny. Podejrzewam, że gdybym zniknął na jakiś czas albo co gorsza - umarł, nikt nie odczułby dotkliwie mojej straty. O ile w ogóle stratą mogę to nazwać. Nie uważałem, żeby ktokolwiek aktualnie był do mnie w większym stopniu przywiązany. Nawet moi rodzice. Szczególnie ojciec. Jak to ładnie mi podczas naszego ostatniego spotkania powiedział, gdyby nie opór mamy, już dawno mieszkałbym pod mostem, bo najchętniej by mnie wywalił z domu. Bo raz wróciłem do niego nieco poobijany i niefortunnie trafiłem akurat na towarzyskie spotkanie ojca z przyjaciółmi. I rzekomo zniszczyłem tym ojczulkowi wizerunek. Co z tego, że prawie Kai mnie zabił pod tą dyskoteką? Kogo interesują moje rany i obrażenia? Nikogo, najważniejszy jest jedynie ojciec i jego pozycja społeczna, nic innego się nie liczy.

Zbliżając się do apartamentowca, zauważyłem siedzącego na ławce i wpatrującego się uporczywie w ekran komórki czarnowłosego chłopaka. Gdy tylko dystans między nami został zmniejszony, ów młodzieniec podniósł wzrok, a jego twarz momentalnie rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Hunnie, wróciłeś! - krzyknął Chanyeol i objął mnie mocno. Postanowiłem tym razem zignorować to, jak mnie nazwał, choć zauważyłem, że robię to ostatnimi czasy podejrzanie często. Odwzajemniłem uścisk.

- Czekałem na ciebie - oznajmił, nadal uśmiechając się szeroko. Trudno było nie wykrzywić ust, gdy widziało się taki wyszczerz, dlatego na mojej twarzy zagościł podobny. Zdziwiłem się, że w ogóle pamiętam, jak go wykonać.

- Co tam? Jak było? Jak tam ciocia? A babcia? Co tam robiłeś? Podobało ci się? Poznałeś kogoś? Jak wrażenia? - Chanyeol zasypał mnie gradem pytań, wpatrując się we mnie badawczo. Zaśmiałem się cicho.

- W porządku - odpowiedziałem, chłopaka jednak nie zadowoliła ta odpowiedź, gdyż zmarszczył brwi, patrząc na mnie sceptycznie. Westchnąłem i w wielkim skrócie opowiedziałem Chanyeolowi miniony tydzień. Czarnowłosy słuchał mnie z uwagą, co jakiś czas przytakując, a gdy skończyłem powiedział:

- Cieszę się, że spędziłeś tam przyjemnie czas, ale tutaj niestety nie było tak miło.

Pokiwałem głową, przybierając na twarz maskę pokerzysty, czyli taką, która towarzyszyła mi przez większą część życia. Poczułem jak nagle wszystkie problemy powracają do mnie, ponownie ciążąc mi na umyśle. Wiedziałem, że będę musiał stawić im czoła i w pewnym sensie byłem wdzięczny przyjacielowi, że nie ma zamiaru owijać w bawełnę i powie mi wszystko pierwszego dnia. Sam zapewne nie podjąłbym się powrotu do kłopotów, dlatego cieszę się, że Chanyeol zrobił to za mnie. Czas przestać być tchórzem i przeciwstawić się ponurej rzeczywistości.

- Kai i Luhan dalej ze sobą chodzą - oznajmił chłopak. Poczułem dziwny ścisk w żołądku. Przecież to oczywiste, że dalej będą razem, w końcu tworzą zbyt idealną parę, żeby się pokłócić, a tym bardziej zerwać ze sobą po miesiącu.

- Tylko zauważyłem coś dziwnego - kontynuował, wbijając wzrok w swoje buty. - W czasie twojej nieobecności widzieliśmy się dość często i Luhan, przynajmniej przy mnie nie palił, nie pił, wzbraniał się nawet przed trzymaniem Kaia publicznie za rękę, nie mówiąc już o obściskiwaniu i całowaniu się - tu spojrzał na mnie znacząco. - Jak pewnie się domyśliłeś, zdążono nam już powiedzieć o twojej i Kaia bójce - zaczął i niespodziewanie uśmiechnął się triumfalnie. - Ale mu dowaliłeś - powiedział i klepnął mnie po ramieniu. - Chociaż jak tak na ciebie patrzę, to Jongin też nie był gorszy.. W każdym razie Luhan opowiedział nam z najmniejszymi szczegółami wasze starcie i chyba nie zdziwi cię to, że wyidealizował Kaia, opisując go jak jakiegoś boga walki. Z jego słów wynikało, że Jongin znowu nie wygląda tak strasznie (a tak serio to wyglądał okropnie, przez kilka dni w ogóle nie chciał się pokazywać ludziom na oczy, musieliśmy przychodzić do niego do domu), podobno to ty oberwałeś o wiele bardziej. Luhan właściwie nie chciał się przyznać, co się wydarzyło pomiędzy tobą a nim, stwierdził jedynie, że jesteście pokłóceni - tu zrobił dosyć głupkowatą minę. - W każdym razie według jego opowieści, Kai lał cię prawie cały czas (a ty niby uderzyłeś go tylko raz) i to tak, że niemal cię zabił. Dlatego jak kolejnego dnia poszedłem do ciebie, a twoja mama powiedziała mi, że cię nie ma, to pomyślałem sobie, że Jongin rzeczywiście cię ukatrupił i teraz leżysz gdzieś w ściekach, zakrwawiony i nagi - Chanyeol wzdrygnął się. - Następnego dnia znów ruszyłem do twojego domu w zamiarze dopytania się, czy jest prowadzone jakieś śledztwo czy coś, ale twoja mama wyjaśniła mi od razu, ze pojechałeś do ciotki do Osan i przeprosiła mnie, że poprzedniego dnia tak szorstko zareagowała. Podobno posprzeczała się z twoim tatą, przynajmniej to wywnioskowałem z jej mruknięć.

Chanyeol westchnął, po czym ponownie podjął temat, ale jego mina momentalnie zrzedła.

- Właściwie to muszę powiedzieć ci coś jeszcze, ale.. zapewne nie będziesz zadowolony, bo to nie jest zbyt miłe, mam tylko nadzieję, że nie będziesz zły na mnie, bo to serio nie moja wina, po prostu chcę przekazać ci to, co sam zaobserwowałem, powinieneś o tym wiedzieć, jednak..

- Chanyeol, wyduś to z siebie wreszcie - rozkazałem, przerywając czarnowłosemu potok słów wydobywający się z jego ust. Chłopak chwilę się ociągał i specjalnie odwracał wzrok, w końcu jednak spojrzał na mnie i na jednym wydechu powiedział:

- Xiumin stwierdził, że już nie uważa cię za przyjaciela, bo z takim pierdolonym hipokrytą jak ty nie będzie się zadawał i szkoda mu na ciebie czasu.

Chanyeol niespodziewanie zamilkł i ponownie wbił wzrok w buty. Chwilę zajęło mi przetrawienie w myślach tego, co przed momentem mi oznajmił. Nie za bardzo chciałem w to uwierzyć, w końcu nie zdawałem sobie sprawy, że moje życie może być jeszcze gorsze niż jest obecnie.

Wpatrywałem się w chłopaka z dość głupkowatą miną, powtarzając w myślach jak mantrę wypowiedziane przez niego przed momentem zdanie. Przez głowę przelatywały mi pewne fragmenty, takie jak ,,nie uważa cię za przyjaciela", ,,pierdolony hipokryta" i ,,szkoda mu na ciebie czasu". Chwila. Xiumin powiedział coś takiego? Ten Xiumin? Kim Minseok? Baozi? Ten nieogarnięty karzełek, w którym miałem jedyne w aktualnej sytuacji oparcie? Serio? Nie uważa mnie już za przyjaciela, bo jestem hipokrytą? Że co?

- Że co? - spytałem głośno, na co Yeollie spojrzał na mnie smutno.

- Trzeciego dnia po twoim wyjeździe, spotkaliśmy się w piątkę u Luhana na takiej prowizorycznej próbie. Właściwie nic nie zrobiliśmy, nudziliśmy się, nie wydarzyło się nic fascynującego oprócz tego, że w pewnym momencie Kai poruszył temat twojej osoby. Zaczął cię wyklinać i tak dalej i nagle zwrócił się do Xiumina ze słowami, że za jego plecami ciągle na Minseoka najeżdżasz i tym podobne. Szczerze ci powiem, że w pewnej chwili sam byłem skory uwierzyć Jonginowi, bo był cholernie przekonujący. Jednak otrząsnąłem się i uznałem, że może i byłbyś w stanie powiedzieć coś takiego, ale nie na Xiumina. W końcu widać wyraźnie, że jesteś z nim jakoś bliżej niż z resztą zespołu... pomijając oczywiście Luhana - powiedział, na ostatnie trzy słowa jednak zniżył głos prawie do szeptu.

- Co takiego mówił? - spytałem. Nagle poczułem się strasznie senny.

- Nie pamiętam dokładnie.. W każdym razie nie było to nic przyjemnego ani na pewno pochlebnego czy ukazującego, że jesteście dobrymi przyjaciółmi - odpowiedział. Z każdym jego słowem moja równowaga psychiczna upadała coraz bardziej i bardziej.

- Wierzysz mu? - zapytałem.

- Nie - odpowiedział i równocześnie podniósł wzrok, kierując go na mnie.

- Nigdy nie powiedziałbym nic złego na Xiumina - odparłem, poczuwszy nieodpartą potrzebę wytłumaczenia się, jednocześnie mając wrażenie, że za chwilę się rozpłaczę. Dlaczego robi się ze mnie taki cienias? - A już na pewno nie przy tym skurwysynie - dodałem i momentalnie po moim ciele rozlała się fala wściekłości, zastępując wcześniejszy potok żalu.

- Wiem - jęknął Chanyeol.

- To dlaczego w takim razie Xiu mu uwierzył?! - wrzasnąłem, zrywając się z ławki. Zacisnąłem automatycznie dłonie w pięści.

- Uwierz mi, nie mam pojęcia - odpowiedział chłopak. - Minseok ostatnio był trochę nie w humorze, ale nie pytaj dlaczego, bo nie wiem. Właściwie to sam wiesz, jaki jest Kai. Potrafi sobie każdego opleść wokół palca.

Stałem jak słup przed czarnowłosym z zaciekłym wyrazem twarzy. Szczerze, nie czułem nic. Miałem wrażenie, że wraz z wiadomością Chanyeola, opadły ze mnie wszystkie emocje i zakorzeniły się gdzieś w ziemi, czekając na niewinną osobę, która przypadkowo na nich stanie, aby zagnieździć się w niej i tym razem jej nieco po uprzykrzać życie.

Czarnowłosy wstał i poklepawszy mnie po ramieniu, oddalił się w stronę swojego domu. Gdybym jeszcze miał uczucia, zapewne poczułbym do niego ogromną wdzięczność. Chanyeol nie tracił czasu na bezsensowne pocieszanie mnie. Zdawał sobie sprawę z tego, że i tak, nieważne jakby się starał nie pomoże mi, dlatego wybrał najlepsze wyjście z aktualnej sytuacji - zostawił mnie samego. 

Podążyłem w stronę wejścia do budynku, modląc się, aby nikogo w nim nie było. Nie miałem ochoty na głupie rozmowy z mamą ani tym bardziej konfrontacje z tatą. Chociaż to drugie jeszcze by mi nie przeszkadzało. Wolałem, żeby moje życie rozjebało się za jednym razem, a nie stopniowo, tak jak do tej pory to następuje.

Ku mojej uciesze, drzwi do mieszkania były zamknięte, a gdy zapukałem - nikt mi nie otworzył. W tej sytuacji, wykorzystując mój osobisty klucz, wszedłem do domu i od razu skierowałem się do swojego pokoju. Włączyłem laptopa w celu sprawdzenia poczty, gdzie czekało na mnie mnóstwo nieodczytanych wiadomości od Sulli. Gdybym jeszcze potrafił, zapewne uśmiechnąłbym się. Przyjemnie jest mieć świadomość, że kogoś obchodzi to, co robisz, jak żyjesz i tym podobne. Szkoda tylko, że ta osoba jest tak daleko.. Racja, to jedynie kilka godzin drogi, zawsze mogło być, gorzej. Jednak szkoda, że nie mogę widywać się z nią codziennie. Przez ten krótki czas bardzo ją polubiłem. Stała się mi niemal tak bliska jak Luhan.

Luhan.

- Hunnie, wróciłeś?! - zza drzwi usłyszałem głos mamy, po czym w pokoju pojawiła się jej rozradowana twarz. Kobieta podbiegła do mnie i przytuliła mnie mocno, szeptając mi na ucho, jak bardzo za mną tęskniła. Objąłem ją, jednak milczałem. Mama chyba wyczuła, że nie mam ochoty na żadne rozmowy, dlatego uśmiechnęła się do mnie ciepło, po czym wyszła, zamykając za sobą drzwi.

Rzuciwszy się na łóżko, przymknąłem oczy, starając się o niczym nie myśleć. Jak zwykle uciekałem od tego, czemu w końcu powinienem stawić czoła, byłem jednak zbyt wielkim tchórzem, aby podjąć się tego zadania. Z pewnością byłoby mi o wiele łatwiej, gdybym nareszcie przyznał sam przed sobą coś, co tłumione wewnątrz mnie, powoli niszczy mnie od środka. Wolałem jednak stawać się stopniowo wrakiem człowieka niż przyznać się do czegoś, co godziło w moją dumę.

Pierwszy dzień w domu zleciał mi niesamowicie szybko. Cały ten czas spędziłem praktycznie na siedzeniu przed laptopem, ewentualnie przed telewizorem. Z mamą właściwie nie rozmawiałem, a tata jak zwykle nie zaszczycił nas swoją obecnością.

Drugiego dnia miałem zamiar robić to samo, czyli ślęczeć przed laptopem, oglądając kolejne odcinki anime. Przeszkodził mi jednak Baekhyun, który wszedł do mojego pokoju i jak gdyby nigdy nic usiadł naprzeciwko mnie, wpatrując się we mnie z uśmiechem.

- Cześć - przywitał się, na co pokiwałem głową, ale dalej patrzyłem na niego z nieco nieprzyjemnym wyrazem twarzy.

- Nie powitasz należycie przyjaciela? - spytał, wydymając policzki i wyciągając ręce przed siebie. Nie ruszyłem się. - Ehh, ale jesteś, Sehun - westchnął brunet i pokręcił głową z dezaprobatą.

- Chcesz czegoś? - zapytałem prosto z mostu, odkładając na bok laptopa. Skoro Bacon przyszedł, zapewne miał w tym jakiś interes, w końcu akurat on nigdy nie odwiedził mnie tylko po to, aby porozmawiać.

- Za kogo ty mnie masz? To, że wpadłem, nie znaczy, że chcę czegoś od ciebie. Może nie jesteśmy znowu wielkimi przyjaciółmi, ale chyba mogłem przyjść zobaczyć jak się miewasz? W końcu długo się nie widzieliśmy - odpowiedział, a ja, o dziwo, uwierzyłem mu.

Byun Baekhyun był typem człowieka, który na wszystko i wszystkich ma, delikatnie mówiąc, wyjebane. Z całej naszej szóstki najbardziej przyjaźnił się z Chanyeolem, może dlatego, że obaj byli pozytywnie zakręceni. Różnica była taka, że Yeol bardziej zwracał uwagę na to, co się wokół niego dzieje i próbował jakoś zareagować, natomiast Baek - albo dostosowywał się do sytuacji, która bardziej odpowiadała jego wymaganiom albo po prostu zatracał się we własnym świecie. A klucze do niego miał tylko on i Park. Rozumiałem to. W pewnym sensie byłem do Bacona podobny, jednak wejście do mojego świata otwierało się tylko przed Luhanem.

- Dzisiaj jest próba - oznajmił nagle brunet, wyrywając mnie z zamyślenia. - Masz zamiar na nią iść? - spytał.

Pokręciłem szybko głową. Nie wybierałem się na żadną próbę, a jeśli Byun słyszał o tym, co ostatnio wydarzyło się pomiędzy mną, Kaiem i Luhanem, a słyszał na pewno, to raczej powinien o tym wiedzieć.

- Dlaczego? - zapytał, zmieniając nagle ton głosu z radosnego na poważny.

- Nie mam ochoty.

- Przez Kaia i Luhana?

- Nie tylko.

- Więc czemu? Przydałoby się, żebyś przyszedł, bo załatwiliśmy koncert w ,,Club Garden" i tak dziwnie by było, jakbyśmy wystąpili bez ciebie.

- I tak prawie nic nie robię, więc co za różnica,

- Ale jesteś częścią zespołu, będzie tak pusto bez ciebie.

- Zależy dla kogo - mruknąłem.

- Wkurzasz mnie, Sehun - wycedził nagle Baekhyun, jednak nie zraził mnie jego przepełniony jadem glos. - Lubię cię, wiesz? To w sumie nie dziwne, w końcu znamy się od jakiegoś czasu, co więcej jesteśmy nawet razem w zespole, ale wkurwia mnie jedno - że robisz z siebie takie biedne, opuszczone i obolałe dziecko, które świata nie widzi poza swoim własnym nosem i latającymi wokół niego namiastkami problemów.

Zamknąłem oczy, udając, że słowa Bacona w ogóle mnie nie ruszają, ale tak naprawdę  poczułem się, jakby nadepnął mi na odcisk. Dotknął jednej z wielu moich słabych stron, ale za nic bym się do tego nie przyznał.

- Jak zwykle olewasz wszystko, co się wokół ciebie dzieje, uważając się za jakiś pępek świata, a tak nie jest, Sehun - powiedział Byun, robiąc swoją zwyczajną minę wszystkowiedzącego.

Nie odpowiadałem.

- I jak zwykle nie chcesz się do tego przyznać, bo to ugodziłoby twoją zasraną dumę, tak? - spytał.

Zdołałem wydobyć z siebie tylko ciche westchnienie.

- Dobra, nieważne. Nie obchodzi mnie, co sobie tam myślisz albo nie, twoja sprawa. W każdym razie nie przyszedłem tylko po to, aby nakierować cię na dobrą drogę, co jednak mi nie się udało, ale  zaciągnąć cię na tę próbę, więc podnieś swój szanowny tyłek z łóżka, zakładaj buty i idziemy.

W duchu przyznałem sobie punkt. Dobrze podejrzewałem, że Baekhyun nie przyszedł do mnie na pogadanki.

Jak zwykle zresztą, nie chciałem tam iść. Nie zniosę szyderstw Kaia, przenikliwego spojrzenia Luhana, a teraz jeszcze złości Xiumina. Nie miałem ochoty na wyjaśnianie mojego zachowania, a znając Jongina, pewnie będzie to nieuniknione.

- NIGDZIE. NIE. IDĘ. - warknąłem, postanawiając nie zachować się jak na dongsaenga przystało i postawić się Baekhyunowi. Biorąc pod uwagę to, że zazwyczaj moje postępowanie na pewno nie przywodziło na myśl dongsaenga. - Nie chce mi się - dodałem, najwidoczniej niepotrzebnie, bo Byun w ataku furii pociągnął mnie mocno za rękę, prawie mi ją wyrywając i postawiwszy mnie do pionu, ryknął mi prosto w twarz:

- To zaraz ci się zachce!

po czym nadal z dłonią zaciśniętą na moim nadgarstku, wyszedł z pokoju i wytłumaczywszy stojącej w kuchni z szeroko otwartą buzią mamie, że jest to sprawa wyższej wagi, wypchnął mnie z domu i niemal zrzuciwszy mnie ze schodów, wykopał moje zmaltretowane ciało na zewnątrz. Następnie stanął naprzeciwko mnie z triumfalnym uśmiechem na twarzy i położywszy dłonie na biodrach, odparł:

- Ja nie mam zamiaru się z tobą pierniczyć jak inni.

Zerknąłem w dół, poczuwszy dziwny dyskomfort w okolicach stóp i zauważyłem, że na moich nogach brakowało dość istotnej części garderoby, a mianowicie - butów.

Spojrzałem na Baekhyuna błagalnie.

- Baekkie, bo wiesz.. - zacząłem, a wspomniany spojrzał na mnie ze złością. - Nie mam butów - powiedziałem, na co ten zwrócił wzrok w stronę moich stóp i nie zmieniając wyrazu twarzy, oznajmił:

- Pójdziesz bez.

i podążył szybkim krokiem w kierunku domu Luhana. Z nieco głupawą miną i wyrzutem w stylu westchnięcia, udałem się za brunetem, czując wbijające się niekiedy w moje śródstopie ostre kamyki.

Gdy stanęliśmy przed drzwiami prowadzącymi do piwnicy Luhana, moje serce zaczęło bić jak szalone, zdawało się, jakby za chwilę miało wyskoczyć mi z piersi, odbić się od ściany, uderzyć stojącego przede mną Baekhyuna i wpaść w jakieś ukryte i ciemne miejsce. I nie miałem tu na myśli wnętrza mojej klatki piersiowej, mimo że było równie skryte i mroczne.

Nie zdążyłem nawet zaprotestować, kiedy Byun otworzył gwałtownie drzwi i wparował do środka, jakby nigdy nic. Powoli wślizgnąłem się za nim do pomieszczenia, przygotowując się psychicznie na piekło, które zaraz zafunduje mi Kai. Jednak wszedłszy do piwnicy, zastałem jedynie przytłaczającą ciszę i leżącego na kanapie Chanyeola.

- Co tu się do cholery dzieje? - spytał brunet, patrząc wyczekująco na Yeolla, który podniósł się do pozycji siedzącej i drapiąc się po głowie, odpowiedział:

- Powinieneś raczej zapytać, co tu się nie dzieje, bo jak widzisz, nikt oprócz nas nie raczył się tu zjawić, zważając na to, że jest już pół godziny po ustalonej godzinie.

Spojrzałem na Baeka, który trzęsąc się ze złości, zapewne miał ochotę skierować swoją pięść w coś lub kogoś, jednakże w porę się opamiętał i usiadłszy z rezygnacją na fotelu, wydał ciche westchnienie i zrobił minę obrażonego dziecka.

- I wszystkie moje starania poszły na marne - burknął. Zignorowałem jego słowa, gdyż zapewne chodziło mu o udane wyciągnięcie, a raczej wykopanie mnie z własnego domu, które jednak nie przyniosło oczekiwanego rezultatu. Zabrałem ze stojącej w rogu pomieszczenia szafki jakieś buty Luhana i ubrawszy je, siadłem obok Chanyeola, który obdarzył mnie szerokim uśmiechem.

- Zespół się rozpada - odezwał się po chwili, opierając brodę na dłoniach. Próbowałem dosłyszeć w jego głosie jakiś wyrzut, wytknięcie, jednak pomimo moich usilnych starań, nie doszukałem się nic takiego.

Zaczynam mieć urojenia.

- Kai i Luhan zaczynają powoli odsuwać się od nas. Xiumin ciągle siedzi w domu i nie wychyla nosa zza progu swojego pokoju, ewentualnie spotyka się z innymi przyjaciółmi, a z nami nie. Jeśli tak dalej pójdzie, nasza grupa całkowicie przestanie istnieć.

- A mieliśmy przecież grać ten koncert w ,,Club Garden" - mruknął Baekhyun, na co Chanyeol pokręcił z pobłażaniem głową, ale nic nie powiedział.

Mimo że Park i Byun niczego mi wprost nie wypominali, poczułem się jak ostatni cham. Wiedziałem, że rozbicie naszego zespołu to moja wina, ale za nic bym się do tego nie przyznał. Bałem się wypowiedzieć tego w myślach, a co dopiero na głos. Byłem winny. Mój wstręt do gejów był winny. Moja nienawiść do Kaia była winna. I moja... miłość do Luhana też była winna?

- No nic - Chanyeol wstał, otrzepał tyłek z kurzu i ruszył w stronę wyjścia z budynku. - Ja idę, nie wiem, co wy robicie, w każdym razie ja uważam, że nie ma sensu dalej tu siedzieć, bo pozostali na pewno nie przyjdą, a w trójkę nic nie zrobimy - powiedział. - Więc trzymajcie się ciepło, uszy do góry i do kiedyś tam - dodał, po czym pomachał na pożegnanie ręką i wyszedł. 

- Czekaj, idę z tobą! Na razie, Sehun! - krzyknął Baekhyun i wyruszył w pościg za czarnowłosym. Zamknąłem drzwi do piwnicy Luhana na klucz, po czym wydostawszy się z budynku, poszedłem do domu, marząc jedynie o zaszyciu się w meandrach własnego pokoju.

Przechodząc obok miejsca, gdzie przebywały zazwyczaj najbardziej znajdujące się na dnie osoby, przystanąłem na chwilę, usłyszawszy znajomy głos. Zbliżyłem się tam i momentalnie napotkałem na sobie spojrzenie uśmiechającego się pogardliwie Kaia. Kątem oka zauważyłem, jak siedzący obok niego Luhan wyrywa stojącemu najbliżej kolesiowi szluga, Jongin jednak, zwracając się w stronę czerwonowłosego, pokręcił głową, a jego poruszające się usta zdawały się mówić: ,, Zostaw to, bo teraz to nie ma sensu". Kolejny raz poczułem ścisk w żołądku, tym razem jednak towarzyszyły mu szalone palpitacje mojego rozszalałego serca. Lulu zerknął na mnie, a przez jego twarz przewinął się cień smutku i rozżalenia, a także zniechęcenia w jednym. Poczuwszy przepływający przez moje ciało nieprzyjemny dreszcz, cofnąłem się, kontynuując powrotną drogę do domu.

Sulli nie może mieć racji. Nie zna mnie. Nie mogła stwierdzić czegoś takiego po dwóch dniach znajomości i kilku rozmowach. To nie jest prawda. To nie może tak być. Nie chcę. Nie mogę.

Nie mogłem zakochać się w Luhanie. Po prostu nie mogłem, koniec i kropka.

             Musiałem jednak za wszelką cenę się z nim pogodzić.

                 P.S Dziękuję  <3 

                 cr: Hyper Beat