Rozdział czwarty ,,Keep calm and calm down"

Hej, hej. Wstydzę się za siebie, bo dodaję nowy rozdział po dwudziestu dniach, a poprzedni pojawił się po pięciu przed jeszcze wcześniejszym. T.T Cóż, prawdopodobnie miałam jakiś zanik weny. ^^ W sumie ten rozdział trochę różni się od wcześniejszych i zapewne zauważycie tę różnicę po przeczytaniu. W każdym razie nie rozpisuję się, ZAPRASZAM DO CZYTANIA. <3
Z dedykacją dla Villi. xD Skoro drugi rozdział był dla Ciebie zapychaczem, to ciekawe, co napiszesz o tym. ^^

                - Proszę cię, mamo, zrób to dla mnie i nie wpuszczaj go tutaj - wyjąkałem błagalnie, przykładając poduszkę do twarzy. Nawet nie próbowałem już powstrzymywać łez, które raz po raz spadały mi na policzki.

- Wiesz dobrze, Hunnie, że twój ojciec mnie nie słucha - odpowiedziała mama. Jej głos łamał się, podejrzewałem, że widok jej zawsze twardego i bezuczuciowego syna tym razem całego zapłakanego, jest dla niej równie trudny, co dla mnie.

- Błagam, przekonaj go jakoś, powiedz, że jeszcze śpię czy coś, tylko nie pozwól mu tu wejść - błagałem, czując się coraz bardziej jak cholerny desperat. Moim ciałem wstrząsnął gwałtowny dreszcz, którego żadnym sposobem nie mogłem zatrzymać. Bałem się. Bałem się taty, który lada chwila mógł tu wejść. Bałem się tego, że zacznie na mnie wrzeszczeć, rzucając w moją stronę najgorsze obelgi. Bałem się, że znów mnie uderzy, co sprawi, iż mój i tak już zrujnowany stan ducha pogorszy się jeszcze bardziej. Czułem wszechogarniający strach, który rozlewał się po całym moim ciele, powodując zdrętwienie każdej jego części. Nigdy w życiu nie poczułem przerażenia. Nie bałem się niczego. Żadnych debilnych horrorów. Żadnych zwierząt. Nie posiadałem żadnego lęku. Żadnej arachnofobii, klaustrofobii, awiofobii, nekrofobii, akrofobii, nic. Na świecie istniała tylko jedna osoba, której bałem się tak panicznie, że często unikałem chociaż patrzenia na nią. Mój ojciec.

- Proszę! - krzyknąłem. Trząsłem się jak cholera, w takim stopniu, że poduszka, którą trzymałem, zaczęła poruszać się razem ze mną.

Za drzwiami usłyszałem kroki.

- MAMO! - zawołałem. Czułem się jak małe dziecko bojące się horroru, które przed momentem przypadkowo obejrzało. Albo będące bohaterem tego horroru.

Mama spojrzała na mnie przerażona, zauważyłem w kącikach jej oczu łzy. Skuliłem się jak kot na łóżku, przyciskając do siebie poduszkę, jakby ten marny kłębek puchu schowany w skrawku materiału mógłby mnie uratować albo pocieszyć. Jakby był moim najlepszym przyjacielem. Przyjacielem, którego już nie miałem.

Drzwi otworzyły się gwałtownie.

- Oh Sehun! - wrzasnął mój ojciec. Jego głos oddawał wszystko to, co miał wypisane na twarzy. Wściekłość. Zawód . Rozczarowanie.

Wbiłem wzrok w jakiś punkt na kołdrze.

- Spójrz na mnie - rozkazał. Nie zrobiłem tego.

- SPÓJRZ. NA. MNIE - wycedził. Powoli podniosłem wzrok, jednak skierowałem go gdzieś w dal, za nim. Nie zasłużył sobie na to, abym patrzył mu w oczy.

- Wstań - powiedział. Jak robot podniosłem się z łóżka.

- Pracuję. Zarabiam. Haruję na to, abyś miał co jeść, pić, w co się ubrać, robić sobie te popieprzone kolorowe włosy - odparł przez zaciśnięte zęby. - A ty nie potrafisz nawet jak normalny człowiek wrócić do domu i wywołać jakichś pozytywnych wrażeń wśród moich znajomych. Wyobrażasz sobie, jak ja teraz wyglądam w ich oczach? Jak nieumiejący wychować dziecko ojciec, który nie interesuje się synem i pozwala, aby włóczył się codziennie po mieście i bił z kim popadnie - powiedział.

- Jakby tak nie było naprawdę - wymamrotałem cicho.

- ZAMILCZ! - ryknął, jednak usłyszawszy szloch mamy opanował się i zniżył głos.

- Zachowujesz się jak skończony skurw****, Sehun - oznajmił. Jego twarz wyrażała tak wielki chłód i nienawiść, że poczułem się, jak z każdym jego przeszywającym na wylot spojrzeniem, robię się coraz mniejszy. - Nie umiesz uszanować ciężkiej pracy ani mojej ani mamy.

Ojciec zbliżył się do mnie, zaciskając dłonie w pięści. Resztkami sił powstrzymywałem się, aby nie pokazać po sobie, jak bardzo się boję. Przez głowę przelatywało mi mnóstwo myśli. Byłem rozkojarzony, zaczęła boleć mnie głowa, czułem, że za chwilę się przewrócę. Ciemniało mi przed oczami, nogi odmawiały posłuszeństwa, a poduszka, którą dalej uparcie ściskałem, wyślizgiwała mi się z ręki. Chciałem zamknąć oczy. Nie widzieć, co zaraz nastąpi. Nie byłem nawet pewien, czy cokolwiek poczuję. Byłem już tak poturbowany, także psychicznie, że myślałem, iż nie można bardziej.

Za chwilę miałem się przekonać, że jednak się myliłem.

Tata podniósł rękę.

- Nie, SeungHae, zostaw go! - krzyknęła moja mama i podbiegła do patrzącego na mnie mściwie ojca. Ten odsunął ją delikatnie, jednak cofnął się, ruszając w stronę drzwi.

- Nie mam zamiaru cię nawet dotknąć, śmieciu - wycedził. - Gdyby nie twoja matka, już dawno wyleciałbyś za próg - dodał i wyszedł. Mama spojrzała na mnie z żalem, w jej oczach odbijała się bezgraniczna miłość, jednak podążyła za mężem.

Jeszcze chwilę po wyjściu rodziców stałem jak sparaliżowany w tym samym miejscu. Byłem jak manekin - znajdowałem się w jednej pozie i ciągle z tą samą miną na twarzy. Była jednak między nami zasadnicza różnica - on jest jedynie plastikiem, wykreowanym na kształt człowieka, bez rozumu, bez uczuć, bez serca. Ludzie przechodzący obok, obijają się o niego, a on nie reaguje, bo - nie czuje tego. Jest tylko martwym materiałem. Natomiast ja, pomimo że z zewnątrz mogłem przypominać manekina, wewnątrz byłem całkiem inny. O mnie obijało się mnóstwo emocji, których nie mogłem ot tak zignorować, bo były za silne, żeby po prostu je olać.

Padłem bezwładnie na łóżko, przyciskając poduszkę do klatki piersiowej. Może to dziwne, ale trzymając ją, czułem się spokojniejszy. Poczułem zbierające się w kącikach oczu łzy. Otarłem je szybko wierzchem dłoni. Nie chciałem znowu się rozklejać. Nie mogę ryczeć. To nie jestem ja.

Po kilku godzinach do pokoju weszła mama, przynosząc mi talerz z kolacją.

- Hunnie.. - wyszeptała, siadając obok mnie na łóżku. - Doszliśmy z tatą do wniosku, że przyda ci się trochę odpoczynku od gwaru i hałasu wielkiego miasta - oznajmiła. Na dźwięk słowa ,,tata" mimowolnie się skrzywiłem.

- Dzwoniłam do twojej ciotki z Osan. Powiedziała, że z chęcią przyjmie cię na kilka dni. Wyjeżdżasz jutro, bilety na autobus są już kupione - ciągnęła.

Nie odpowiadałem.

- Zjedz coś, Hunnie - powiedziała, podkładając mi talerz pod nos. Pokręciłem przecząco głową. Mama westchnęła.

- Jak wrócę, talerz ma być pusty - odparła z uśmiechem i pogłaskała mnie po policzku. - Spakuj się. Jutro o 15 masz autobus  - dodała, po czym wyszła z pokoju, jak zwykle zostawiając mnie samego, bijącego się z własnymi myślami. W tamtym momencie uświadomiłem sobie, jak bardzo jestem samotny.

Z trudem ciągnąc walizkę po kamieniach i żwirze, dotarłem nareszcie do domu ciotki. Po obu stronach ścieżki, prowadzącej do chatki, rosły drzewa z rozłożystymi koronami, co sprawiało, że przechodząc miało się wrażenie, iż idzie się pod jakąś zasłoną. Jedynie między liśćmi przedzierały się malutkie promienie świecącego w górze słońca. Za mną rozciągało się ogromne i szerokie pole. Jak mogłem stwierdzić, było tu całkiem ładnie, jednak i tak nie widziałem wszystkiego - w końcu widoczność ograniczały mi gęsto rosnące drzewa.

Miałem dosyć mieszane uczucia co do mojego niespodziewanego i nagłego wyjazdu. Z jednej strony cieszyłem się, że nareszcie odpocznę, wyrwę się trochę z tej ponurej rzeczywistości i spędzę czas z dala od gnębiących mnie problemów. Zdawałem sobie sprawę, że i tak od nich nie ucieknę - pewnie jak przyjadę do domu, powrócą do mnie ze zdwojoną siłą, chciałem jednak na jakiś okres o nich zapomnieć, schować się przed nimi i wyjść z ukrycia dopiero, gdy będę na tyle silny, aby stawić im czoła. Teraz jednak nie czułem się na to gotowy. Z drugiej strony przerażała mnie myśl, że tak dużo czasu spędzę z dala od normalnego i głośnego świata. Mimo że miałem go dość to jednak byłem do niego przyzwyczajony i wbrew pozorom, nie wyobrażałem sobie innego życia.

Dom ciotki był mały. Zdecydowanie mały. Nie dziwiło mnie to, w końcu mieszkała tu tylko ona i jej schorowana matka, która korzystała właściwie tylko z jednego pokoju - jej własnego.

Chatka była pomalowana na biało, z malutkimi kolorowymi kwiatkami. Wokół znajdował się duży sad. Jakby nie liczyć jeszcze kilku domów po lewej, miejsce to było całkowicie odludne. Nie zmieniało to jednak faktu, że było również całkowicie odcięte od rzeczywistości.

Zapukałem do drzwi, które momentalnie otworzyły się przede mną, prawie mnie przewracając. Gdyby nie ręka cioci, która złapała mnie za podkoszulek w ostatnim momencie, zapewne leżałbym teraz jak długi na żwirowanej drodze, jeszcze bardziej raniąc moje i tak obolałe plecy.

- Hunnie, kochanie, przepraszam cię! - zawołała kobieta, przyciągając mnie i tuląc do dość obfitego biustu. Zanim zdążyła całkowicie mnie zgnieść, odciągnęła moje biedne ciało od siebie i chwytając mnie za policzki, powiedziała:

- Wyglądasz o wiele lepiej niż jak twoja matka o tobie opowiadała. Wyobrażałam sobie to trochę inaczej, myślałam, że jesteś tak napuchnięty, że nic na oczy nie widzisz, a tu nie jest nawet tak źle.

Mimowolnie skrzywiłem się, przeklinając w duchu gadulstwo mamy. Uwielbiała wyolbrzymiać różne rzeczy, robiąc z jednego małego kłopotu ogromny problem. Rozmawiając przez telefon z ciotką, pewnie opisała mnie jako okropnie skrzywdzonego, tak obolałego, że nie byłem w stanie nawet ustać na nogach, całego pociętego i poharatanego. Bo przecież nie odbyłem jedynie małej bójki z Kaiem, walczyliśmy z mieczami, maczugami i siekierami na śmierć i życie.

- Wchodź, Hunnie, nie będziesz stał na progu - ciocia zaprosiła mnie do środka, więc posłusznie skinąłem głową i ciągnąc za sobą walizkę, wszedłem do małego ganku.

Nigdy nie byłem u ciotki. Może kiedyś, jako maluch, w każdym razie nie pamiętałem tego. Jakoś moi rodzice nie kwapili się, żeby mnie ze sobą do niej zabrać, może dlatego, że sami tutaj często nie przyjeżdżali. Nie miałem pojęcia, dlaczego. Z tego co wiem, nie byli skłóceni, może po prostu nie było czasu?

Dom wewnątrz był bardzo przytulny. Również skromny, ciotka jednak postarała się, aby miał swój urok. Dominowały w nim barwy ciepłe, jak brązowy, żółty, czerwony, ale nie było przesadnie kolorowo. Poczułem do cioci ogromną wdzięczność - nie wiem, czy długo bym wytrzymał, gdyby z każdej strony atakowały mnie rażące w oczy ściany, meble czy przedmioty.

- Zaraz zaprowadzę cię do pokoju - odezwała się ciocia, odwracając się w moją stronę. - Ale najpierw ... - przerwała, wyciągając rękę. - Oddaj mi telefon - zażądała, a jej głoś momentalnie, z radosnego i pełnego optymizmu zmienił się na oschły i szorstki. 

Spojrzałem na nią przerażony, stojąc przez chwilę jak wryty. Jej twarz była beznamiętna, nie znajdował się na niej nawet cień uśmiechu, jedynie jej oczy, wcześniej roześmiane i wesołe, teraz emanowały chłodem. Wyciągnąłem komórkę z kieszeni i położyłem ją na wyciągniętej ręce kobiety. Ta od razu zabrała dłoń, a na jej twarz znów powrócił uśmiech.

- Świetnie. Przynajmniej nic cię nie będzie rozpraszało - odparła, chowając telefon. - Twój pokój. Idź do góry i ostatnie drzwi na prawo należą do ciebie. Zrób z nimi co chcesz, prosiłabym cię jednak o nie zdemolowanie go, jeszcze się przyda - powiedziała, mrugnęła do mnie i wskazawszy palce schody, ruszyła do kuchni.

Po ponownych trudach, tym razem ze wtaszczeniem walizki po stopniach, znalazłem się w pomieszczeniu, które przez kilka kolejnych dni miałem tytułować swoim pokojem. Wiedziałem, że będzie to dosyć ciężkie, gdyż ten pokój całkowicie różnił się od tego, który posiadałem w domu w Seulu. Tamten co do kąta był w całości zaprojektowany i urządzony przez mnie, natomiast ten, w którym obecnie się znajdowałem, moim wymaganiom odpowiadał w najmniejszym stopniu z możliwych - miał okno (które od razu otworzyłem na oścież). Poza tym fioletowe ściany, baldachim nad łóżkiem i wielkie lustro wiszące na ścianie nie pasowały do moich upodobań. Nie powiem, cieszyłem się, że w ogóle mam gdzie spać, aczkolwiek lubiłem sobie czasami ponarzekać na coś, co mi się nie podobało. Była to jedna z moich licznych wad.

Opadłem zrezygnowany na łóżko, przykryte puchową, niebieską kołdrą. Zamknąłem oczy, starając się wyciszyć i wyłączyć myślenie. Poczułem zbierające się pod powiekami łzy, szybko jednak przetarłem oczy. Ostatnimi czasy zdarzało mi się płakać zbyt często. Miało to pewnie związek z tym, że tak długo tłumiłem w sobie wszystkie inne uczucia i emocje, które skumulowały się i czekały na odpowiedni moment, aby ze mnie wypłynąć.

Podniosłem się na nogi i mój wzrok od razu powędrował do lustra, znajdującego się dokładnie naprzeciwko łóżka. Na widok mojej zmaltretowanej twarzy, skrzywiłem się, jednak nawet przywołanie lekkiego grymasu sprawiało mi ból. Jednakże ciotka miała rację. Nie było tak tragicznie jak się zdawało. Myślałem, że po potężnych ciosach Kaia, będę wyglądał jak po nieudanej operacji plastycznej, w tu wbrew pozorom - było całkiem znośnie. Nie liczą prawie wybitego lewego oka, które powróciło do postaci po ataku złośliwej rzęsy, sinych policzków z licznymi zadrapaniami i rozwalonej wargi, która w ogóle nie chciała się goić - było całkiem w porządku. Do listy obrażeń mojego ciała dochodził jeszcze przeszywający ból pleców i prawej ręki, tak przy okazji - prawie złamanej. 

Zszedłem na dół, zostawiwszy walizkę nierozpakowaną i ruszyłem do kuchni. W pomieszczenie przy kuchence krzątała się ciocia, natomiast przy stole siedziała zgarbiona jej matka, a moja - babcia. Ciotka była siostrą mojego taty, jednak rodzeństwo nie utrzymywało ze sobą zbyt intensywnych kontaktów. Ojciec stał się za bardzo zadufany w sobie i swej pozycji społecznej, żeby kontaktować się z położonymi na niższym szczeblu w hierarchii członkami rodziny.

- Hunnie... - wyszeptała staruszka, wyciągając w moją stronę kruche i wychudzone ręce, pokryte licznymi zmarszczkami. Podszedłem do niej, po czym kobieta zamknęła mnie w delikatnym uścisku. Czułem się jak opleciony przez pajęczynę - dotyk babci był prawie niewyczuwalny. -  Jak się masz, kochanie? - zapytała łamiącym się głosem, puszczając mnie i wskazując na krzesło naprzeciwko niej.

- Całkiem dobrze, babciu - odpowiedziałem, zajmując miejsce. Kobieta uśmiechnęła się lekko z pobłażaniem. Jej zamglone oczy wpatrywały się w moją pokiereszowaną twarz.

- Jak zwykle - powiedziała i zaśmiała się cicho. - Nieważne, czy leżałbyś przywiązany do torów czy zwisałbyś z urwiska, u ciebie zawsze jest wszystko dobrze - dodała i pokręciła głową z dezaprobatą. Uśmiechnąłem się.

- A teraz powiedz mi szczerze - jak się czujesz, Hunnie? - zapytała, nadal wbijając we mnie swój przenikliwy wzrok. Wiedziałem, że czeka niecierpliwie na odpowiedź. Babcia była jedną z nielicznych osób, które przejmowały się moim samopoczuciem tak samo jak swoim, a nie pytały o nie jedynie z grzeczności, bo tak trzeba. Jednak staruszce nie chodziło tylko o mój stan zdrowia. Pytała także o moje samopoczucie psychiczne, które, powiedzmy sobie szczerze, zostało ostatnimi czasy dosyć nadszarpnięte.

- Mamo, nie męcz go - od odpowiedzi uchroniła mnie ciotka, kładąc przede mną i babcią po talerzu z zupą. Łapczywie zająłem się pałaszowaniem potrawy.

- W coś ty się wpakował, Sehun? - spytała ciocia, siadając naprzeciwko po drugiej stronie stołu. Postanowiłem na razie nie odpowiadać, jednak czułem na sobie przeszywający wzrok jej i babci.

- Twoja mama nie powiedziała mi za wiele, jedynie to, że jesteś bardzo poobijany. Ona jednak ubrała to w bardziej dosadne słowa - powiedziała, uśmiechając się. Już sobie to wyobrażałem. Zapewne według opowieści mamy byłem tak rozkwaszony, że niemożliwym było odróżnienie oczu od ust.

- Posprzeczałem się z kolegą, to wszystko - odpowiedziałem i wstałem, w zamiarze  szybkiego ulotnienia się z kuchni. Zatrzymała mnie jednak chuda ręka babci, która w ostatniej chwili złapała mnie za krawędź podkoszulka. Był to tak lekki uścisk, że automatycznie cofnąłem się, w obawie przed wyłamaniem kobiecie jej kruchej kończyny.

- Chyba to nie była zwykła sprzeczka, skoro twoja twarz wygląda jak po kilku ciosach z rękawicy bokserskiej - odparła staruszka. Westchnąłem.

W pewnym momencie poczułem przemożną ochotę, aby wszystko z siebie wyrzucić. Pozbyć się ciężaru, który przygniata mój umysł i sprawia, że nie mogę skupić się na zwyczajnych sprawach. Wylać z siebie cały żal, złość, wściekłość i nienawiść. Opowiedzieć o tym, co mnie gnębi i męczy. Podzielić się z kimś moimi problemami, kłopotami, aby nie musieć zmagać się z tym samemu. Powiedzieć o Luhanie, Kaiu, ojcu i zespole. O tym, ze mam wszystkiego dość. Że jestem pieprzonym chamem, który robi z siebie nie wiadomo jaką ofiarę. Że nie umiem poradzić sobie z własnym charakterem i tym, co dzieje się dookoła mnie. Opowiedzieć o tym, że w jednej chwili straciłem przyjaciela i stałem się samotnikiem wśród tłumu ludzi. Że ostatnio płaczę prawie przez cały czas, czyli robię to, czym tak bardzo gardziłem. Bo los zrobił się na mnie  cholernie cięty i wystawia na próbę mnie i moją przeklętą słabą psychikę.

Jednak ochota ta zniknęła tak szybko jak się pojawiła.

- Idę na dwór - odparłem i ignorując troskliwe spojrzenia dwóch siedzących przy stole kobiet, ruszyłem w kierunku drzwi wyjściowych. W tym miejscu miałem spędzić kolejny tydzień wakacji, dlatego postanowiłem rozeznać się trochę w terenie. Nie było tu zbyt wiele do zwiedzania, chciałem jednak poznać chociaż te nieliczne okazy, które mnie otaczały.

Wyszedłem na żwirowaną drogę, skierowałem się jednak nie wzdłuż okalających ją drzew, ale w przeciwną stronę - za dom. Aby się tam dostać, należało przejść przez niską, drewnianą bramkę, połączoną z płotkiem, biegnącym dookoła dużego ogrodu znajdującego się za budynkiem. Bramka była zamknięta, dlatego przeskoczyłem przez nią, przy okazji czując, jak między palcami przepływa mi ciepła ciecz. Podniosłem dłoń i zauważyłem, jak z przegubu leje się strużka krwi. Westchnąłem. Jeszcze tylko tego brakowało.

Ruszyłem w głąb ogrodu, wdychając zapach skoszonej trawy mieszający się z wonią dojrzałych owoców. W sadzie ciotki znajdowały się właściwie wszystkie odmiany owoców i kwiatów, które rosną w naszej strefie klimatycznej. Przechodząc między nimi i wpatrując się w kolorowe rośliny, zapominało się o wszystkich zmartwieniach. Wśród tylu barw ciężko było się nie uśmiechnąć. Dlatego szedłem po miękkiej trawie z uśmiechem na twarzy, udając, że w mojej głowie  panuje całkowity spokój, mimo że w rzeczywistości było całkiem inaczej.

Podążałem przed siebie, wypatrując końca bezkresnego ogrodu. Dookoła mnie panowała przerażająca cisza, czasami przerywana to cykaniem koników polnych to jakichś ptasich treli. W pewnym momencie zobaczyłem duże drzewo, którego rozłożysta korona rzucała szeroki cień. Podszedłszy tam, położyłem się na trawie i zamknąłem oczy. Chciałem się uspokoić, na chwilę odrzucić od siebie różne natrętne myśli, jednak te jak na złość, przesuwały się w mojej głowie coraz szybciej i w jeszcze większej ilości.

Na siłę próbowałem  zapomnieć o kwestii, która od samego początku gnębiła mnie w największym stopniu. Luhan zakorzenił się w moim umyśle jak złośliwy chwast i za nic nie mogłem go stamtąd wyrwać. Jeśli tylko przypomniałem sobie, że istnieje osoba o takim imieniu, od razu zaczynałem myśleć o czymś innym. Jednak największą wadą ludzkiego umysłu jest to, że im bardziej próbuje się o czymś nie myśleć, tym trudniej o tym zapomnieć, dlatego przez cała drogę autobusem moją głowę zaprzątał Luhan i jego ostatnie słowa, które do mnie wypowiedział: ,, Nigdy ci tego nie wybaczę. Nigdy". Gdy tylko udało mi się skierować moje myśli na inny tor, napotykałem na nim Kaia. Wyraźnie widziałem w głowie jego rozwścieczoną twarz i momentalnie powracał do mnie cały ból, jaki mi zadał. Potem na chwilę nachodziła mnie fala ulgi i triumfu, kiedy przypomniałem sobie, jakie cierpienie ja sprawiłem Jonginowi. Czułem się wtedy jak psychopata, ciesząc się z tego, że przez kilka kolejnych dni, Kai nie wyjdzie z domu, bo będzie bał się opinii ludzi na jego niezbyt przyjemny widok. Tutaj między mną a nim pojawiało się następne podobieństwo - obaj dowaliliśmy sobie w wysokim stopniu i mieliśmy podobnie pokiereszowane twarze. Dalej, w mojej głowie pojawiała się postać Xiumina, Chanyeola i Baekhyuna. Moim ciałem wstrząsnął dreszcz. Nie wywoływali oni we mnie tak negatywnych emocji jak Luhan i Kai, jednak myśląc o nich, miałem dosyć mieszane uczucia. Z jednej strony byli moimi przyjaciółmi, ale jakby nie patrzeć, z tamtymi dwoma też się przyjaźnili. Dlatego czułem narastającą obawę. Nie miałem pojęcia, po której stronie staną, a znając pewne podziały w naszej grupie, taki wybór będzie konieczny. Kiedyś myślałem, że stawi się za mną Xiumin. Ogarnęło mnie jednak minimalne zwątpienie, miałem jednak nadzieję, że chociaż Minseok mnie wesprze. Podejrzewałem, że pozostali zachowają się tak, jak przy każdej mojej i Kaia kłótni - Xiu, mimo wszystkich moich licznych wad i tego, że bijąc Jongina zachowałem się, jakbym chciał go zabić, stanie za mną. Chanyeol ze wszystkich sił, będzie chciał uchronić się od wyboru. Jednak biorąc pod uwagę to, że jako tako dogadywał się ze mną lepiej niż z Jonginem, mogłem mieć nadzieję, że poprze mnie. Baekhyun natomiast, kiedy zobaczy, że za mną znajdują się już dwie osoby, zacznie współczuć Kaiowi, że ma tylko Luhana i stanie po jego stronie. I jak zwykle - trzech na trzech. Tego najbardziej nienawidziłem w naszym zespole - że przez moje i Jongina kłótnie, tak często jesteśmy podzieleni.

Wraz z powiewem wiatru, przez który wzdrygnąłem się z zimna, do mojej głowy powrócił obraz Luhana. Wbrew wewnętrznemu głosowi, mówiącemu mi, abym jak zwykle uciekł i zaczął myśleć o czymś innym, postanowiłem tym razem stanąć mu naprzeciw. Pod powiekami poczułem zbierające się łzy, szybko jednak zostały one wysuszone przez kolejny gwałtowny podmuch wiatru. Właściwie to sam nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Odrzuciłem przyjaźń Luhana, mimo że był dla mnie praktycznie najważniejszą osobą. Kochałem go jak brata. Od dziecka nie odstępowaliśmy się na krok. Wszystko jednak zmieniło się, kiedy Luhan zaczął chodzić z Kaiem. Od tego czasu obaj się zmieniliśmy - on przestał zachowywać się jak dawny Lulu, włączając w to kwestię metamorfozy jego charakteru, a także to, że coraz bardziej mnie odtrącał. Natomiast ja stałem się jeszcze bardziej zagubiony, agresywny i szczerze znienawidziłem Kaia. Z dnia na dzień. Wiecznie przed tym uciekałem, ale w końcu powinienem przyznać sam przed sobą, że brakuje mi Luhana. Żałowałem, że wtedy, po dyskotece go uderzyłem, rozpoczynając całą lawinę problemów i zmartwień. Nie było mi przykro z powodu pobicia Kaia i spowodowania u niego, możliwe, że trwałych urazów. Czułem wstyd, że dałem z liścia Xiao. Miałem jednak nadzieję, że dzięki temu czerwonowłosy się opamięta. Nie rozumiałem, co miało znaczyć jego dziwne zachowanie, czyli publiczne obściskiwanie się, przeklinanie i palenie. Byłem przekonany, że to wszystko wina Kaia i za nic nie chciałem dopuścić do siebie innej możliwości. Może dlatego, że po prostu innej nie dostrzegałem.

Chciałbym jeszcze kiedyś posiedzieć z Luhanem przed telewizorem. Pograć z nim na Play Station i widzieć jego równocześnie wściekłą i rozżaloną twarz, kiedy przegrywa. Posłuchać jego narzekań na rodziców i słów zachwytu, kiedy jego ulubiony zespół odnosi kolejny sukces. Wyżalić się na nauczycieli, którzy wymagają ode mnie więcej niż od innych uczniów. Wysłuchać jego wyrzutów na temat mojego pogardliwego wyrazu twarzy i pooglądać jego starania naśladowania mnie.

Łapię się na tym, ze tęsknię za Luhanem. I mimo tego, co ostatnimi czasy miało miejsce i co wygadywałem, nadal chciałem uważać go za przyjaciela. Biorąc jednak pod uwagę jego ostatnie słowa, wymazałem naszą przyjaźń na dobre.

- Co robisz, Hunnie? - usłyszałem nad sobą przytłumiony głos i otworzywszy oczy, zauważyłem nad sobą uśmiechniętą babcię, siedzącą w elektronicznym wózku inwalidzkim.

- Nic takiego. Powiedzmy, że odpoczywam - odpowiedziałem, podnosząc się. Już miałem wstać, kiedy kobieta, kiwnęła ręką, abym pozostał w pozycji siedzącej, co oczywiście wykonałem. Wpatrując się we mnie, babcia wyciągnęła przed siebie trzęsącą się dłoń i pogłaskała mnie po policzku. Dotyk trwał zaledwie dwie sekundy, jednak staruszka przelała nim na mnie wszystkie swoje uczucia - współczucie, czułość, wrażliwość i .. miłość.

Położyłem głowę na jej kolanach, pozwalając, aby delikatna dłoń gładziła mnie po włosach.

- Wszystko będzie dobrze, Hunnie - wyszeptała. Ponownie poczułem, jak po policzkach spływają mi słone łzy. Zwykłe zdanie, które może wypowiedzieć każdy i które zazwyczaj w ogóle nie pomaga, w ustach babci zabrzmiało jak obietnica, w którą od razu uwierzyłem.

Nie miałem pojęcia, ile czasu spędziłem, leżąc na kolanach babci i słuchając jej cichego nucenia. Były to jednak jedne z najlepszych chwil mojego życia i miałem nadzieję, że będą trwały w nieskończoność. Dlatego, kiedy do ogrodu weszła ciocia z zawołaniem:

- Mama i Sehun marsz do domu! Zdajecie sobie sprawę, która godzina?

zrezygnowany wstałem i ruszyłem do budynku z głębokim smutkiem wypisanym na twarzy, żałując, że nie mam znowu siedmiu lat, kiedy to mogłem przesiadywać pod tym drzewem do późnej nocy.

Drugiego dnia pobytu na wsi przekonałem się, że nie przyjechałem do ciotki tylko po to, aby wylegiwać się na trawie i marzyć o niebieskich migdałach.

Z samego rana, około godziny ósmej, wpadła do mojego pokoju i zrywając z mojego ciała kołdrę, krzyknęła:

- Oh Sehun! Może w domu śpisz do dwunastej, ale dopóki twoja noga stąpa na terenie mojej posiadłości, nie ma  obijania się! Za dziesięć minut widzę cię na dole, rozbudzonego i gotowego do działania!

Po ty słowach, zwinąwszy kołdrę w kłębek, rzuciła nim we mnie i wyszła z pokoju. Przez chwilę wpatrywałem się ogłupiały w ścianę, przypomniawszy sobie jednak o postawionym mi limicie czasowym, wyskoczyłem z łóżka i w pośpiechu zacząłem się ubierać. Odruchowo sięgnąłem ręką do kieszeni spodni, w nadziei znalezienia w niej komórki, jednak uprzytomniłem sobie, że przecież zabrała mi ją ciocia. Tym sposobem odcięła mnie od normalnego świata w sposób całkowity. Chociaż jakby nie patrzeć, nie miałem z kim się kontaktować. Chyba że z mamą, która utrzymując tradycję z czasów, gdy chodziłem do podstawówki, wydzwaniałaby do mnie pięćdziesiąt razy na dzień.

Zbiegłem na dół po schodach, prawie z nich spadając. Usiadłem przy stole w kuchni i zająłem się jedzeniem postawionych przede mną kanapek.

- Mam nadzieję, Hunnie, że jesteś gotowy na odrobinę wysiłku - oznajmiła ciocia, stając nade mną. Na jej twarzy gościł szyderczy uśmiech.

- Co to znaczy? - spytałem. Nie podobał mi się ton, jakim to wypowiedziała.

- To znaczy, że od dzisiaj aż do twojego wyjazdu będziesz pomagał mi w pracy - odparła wesoło, zabierając mi talerz. - Jak zauważyłeś, jestem w posiadaniu dość sporych rozmiarów ogrodu i tenże ogród został wiele razy wychwalony przez dużą liczbę osób, i zapewne jesteś w stanie sobie uświadomić, że powody do tych pochwał nie zrobiły się same, prawda?- zapytała. Spojrzałem na nią szeroko otwartymi oczami.

- Ciociu, jest środek lata. O ile mi wiadomo, wszystko, co miało zakwitnąć i dojrzeć, już to zrobiło, więc co ty chcesz tam robić? - odpowiedziałem pytaniem. Kobieta spojrzał na mnie zszokowana.

- Chwasty ciągle rosną, kochanie. A przecież one  nie wyrwą się same, nieprawdaż?

Moje milczenie ciocia uznała za odpowiedź zadowalającą jej oczekiwania.

- Czekam za domem. Rękawice leżą na parapecie w korytarzu. Jak wypijesz herbatę to bardzo proszę o stawieni się w wyznaczonym miejscu i nie chcę słuchać narzekań - powiedziała, uśmiechnęła się ciepło i wyszła.

W innej sytuacji z całą pewnością olałbym to, poszedłbym do swojego pokoju, zamknął drzwi na klucz i siedział w nim do momentu, który uznałbym za koniec pracy. Prawdę mówiąc, miałem ochotę na takie posunięcie. Niezbyt uśmiechało mi się klęczenie w trawie i wyrywanie złośliwych chwastów. Poza tym byłem pewien, że ciocia ponownie poruszy temat moich obrażeń. Nie chciałem o tym myśleć, a co dopiero rozmawiać, więc ciotka nie spotkałaby się z miłym odzewem .

Z ociąganiem wstałem od stołu, zabrałem rękawiczki i powłócząc nogami, ruszyłem do ciotki. Mimo że ostatnio zachowywałem się nieco jak nie ja, płacząc, żaląc się i myśląc o rzeczach, które zazwyczaj chowałem w największych czeluściach mojego umysłu, coś jednak zostało z dawnego Sehuna - idąc za dom i nakładając rękawice, mruczałem pod nosem, jak bardzo nie chce mi się wykonywać tej nudnej pracy, do której zmuszała mnie kobieta.

- Jesteś - oznajmiła bez sensu, otwierając szeroko oczy, kiedy stanąłem za nią, nachylającą się nad dosyć potężną kupą chwastów. - Znając twoje zamiłowanie do wykonywania jakiejkolwiek pracy, myślałam, że nie przyjdziesz - dodała, wracając do przerwanego przeze mnie zajęcia. Nie odpowiedziałem, tylko klęknąwszy obok niej, zacząłem wyciągać spomiędzy kolorowych kwiatków, zbędne tam rośliny.

Przez pewien czas panowała między nami dość niezręczna cisza. Ciotka gwizdała sobie pod nosem, natomiast w mojej głowie kłębiło się mnóstwo myśli, a widok oczojebnych roślinek w ogóle nie pomagał.

- Myślałam, żeby  zasadzić magnolie - odezwała się po chwili, nie przerywając pracy. - Wujek je lubił, a ja jakoś zawsze ignorowałam jego propozycje zasiania ich - dodała, po czym uśmiechnęła się. Przez kilkanaście minut nie dała mi dojść do słowa, opowiadając o różnorakich odmianach kwiatów, drzew i krzewów. Nie przeszkadzało mi to. Zapewne i tak bym się nie odezwał, a poza tym lubiłem słuchać. Może za bardzo nie interesowało mnie to, o czym ciocia mi mówiła, jednak uważnie słuchałem każdego słowa.

Do końca dnia udało nam się jeszcze usunąć chwasty w kilku innych miejscach, ponadto odnowiliśmy staw z lotosami, a także zrobiliśmy porządek na jednym z licznych klombów.

Po kilku dniach ciocia kupiła nasiona magnolii. Ich zasadzenie zostawiła mi, tłumacząc się tym, że jest zajęta, a poza tym wierzy, że taki zdolny chłopiec jak ja na pewno poradzi sobie z tak łatwym i przyjemnym zajęciem.

Niezbyt uśmiechało mi się ślęczenie nad kawałkiem ziemi i zasypywaniem nasionek, jednak nie miałem wyboru. Ciotka dosyć dobitnie wyjaśniła mi, co mnie czeka, jeśli z premedytacją zignoruję jej polecenie. W takiej sytuacji wolałem jednak pobawić się w ogrodnika i posadzić te magnolie.

Grzebałem w walizce, bezskutecznie szukając jakichś ubrań, które mógłbym bez żalu upaprać. Jako że nie byłem przygotowany na to, co zafundowała mi ciotka, nie posiadałem nic, co nadawałoby się do pracy. Zrezygnowany podszedłem do ogromnej, dębowej szafy i zacząłem przerzucać wszystkie ciuchy, które się w niej znajdowały. W końcu znalazłem dżinsowe, starte już ogrodniczki, które - ku mojemu zdziwieniu - pasowały na mnie. W innej sytuacji nigdy bym czegoś takiego nie założył, ale uznałem, że skoro i tak nikt mnie nie będzie oglądał to mogę zaryzykować. Nie chciałem być próżny, ale moje ubrania były za cenne, aby je bezkarnie wykorzystać do sadzenia kwiatków, dlatego raz mogłem zrobić z siebie wieśniaka i włożyć obciachowe ogrodniczki.

W holu znalazłem czerwone kalosze, postanowiłem więc, że je także założę.

Z całym wyposażeniem, to jest łopatką, ziemią, nawozem i nasionami w woreczku, ruszyłem do ogrodu. Na miejsce rośnięcia magnolii, ciocia wybrała kawałek wolnego terenu przy drzewie, które w wolnym od pracy czasie tak chętnie oblegałem. Przez pięć dni mojego pobytu tutaj, każdy wieczór spędzałem pod tym drzewem, przyklejony do kolan babci i opowiadający jej o moim życiu. Babcia była bardzo dobrą słuchaczką, a mnie w jej obecności wyjątkowo rozwiązywał się język, co skutkowało tym, że mówiłem jej wszystko, co mi leży na sercu, a co tak skrzętnie ukrywałem w głębinach mojego umysłu. Babcia stała się powierniczką wszystkich moich sekretów i tajemnic. Nie oferowała mi pomocy w odkręceniu moich problemów, ale ja nie potrzebowałem żadnej pomocy. Wystarczyło mi to, że w końcu odszukałem osobę, przy której umiem się otworzyć. Przez te pięć dni bardzo zbliżyłem się do babci i wiem, że kiedy stąd wyjadę, jej będzie mi brakowało najbardziej.

Z ociąganiem zabrałem się za wykopywanie dołka do zasadzenia magnolii. Zmuszałem się do myślenia o jakichś zwyczajnych i przyjemnych rzeczach, gdyż do mojej głowy znów wpychał się Luhan. Może nie gościłby on w niej tak często, gdybym nie przejmował się tak bardzo jego ostatnimi słowami. Ciągle miałem przed oczami jego rozwścieczoną twarz, świecące oczy i zaciśnięte zęby, przez które wycedził te kilka wyrazów, które tak bardzo mnie dotknęły, mimo że próbuję tego po sobie nie pokazywać.

Mój wewnętrzny monolog został jednak przerwany przez dłoń, która poklepała mnie lekko po ramieniu. Odwróciłem się i mrużąc oczy przed słońcem, zobaczyłem przed sobą dziewczynę, z sięgającymi do ramion brązowymi włosami i uśmiechającą się do mnie ciepło. Była całkiem ładna, ubrana w krótką sukienkę w kwiatki i zielone trampki.

- Cześć. Jest może pani Kang? - spytała, nadal się uśmiechając, jednak jej wzrok przebiegł szybko po całej mojej sylwetce. Na jej twarzy pojawił się cień rozbawienia, zapewne spowodowany moim ubiorem, jednakże ja nie czułem zażenowania, zawstydzenia ani nic w tym stylu. Pomimo mojego żałosnego stroju, a jej urody, nie miałem jakoś potrzeby zasłaniania się czy tłumaczenia. Trochę mnie to zdziwiło, jednak nie miałem czasu na dalsze przemyślenia, gdyż dziewczyna spojrzała na mnie z wyczekiwaniem.

- Nie, nie ma - odparłem szybko, przypominając sobie o wyjeździe ciotki do miasta. Na twarzy dziewczyny pojawiło się rozczarowanie. - Mogę ci jakoś pomóc? - spytałem. Po raz kolejny zaskoczyłem sam siebie, gdyż zazwyczaj dobrowolnie nie oferowałem pomocy.

- Pani Kang zrobiła dla mnie bukiet i dzisiaj miałam przyjść go odebrać - odpowiedziała. Pokręciłem głową. Nic nie słyszałem o żadnym bukiecie, więc jednak moja propozycja pomocy poszła na marne.

- No nic. Przyjdę kiedy indziej - odparła. Przez chwilę stała przede mną z pustym wyrazem twarzy, po chwili jednak  rozjaśnił ją uśmiech i zwracając się do mnie, powiedziała:

- Jestem Sulli.

po czym wyciągnęła przed siebie chudą rękę, którą momentalnie uścisnąłem.

- Sehun - przedstawiłem się.

- Moi rodzice robią jutro grilla, pani Kang przychodzi, może też wpadniesz? - spytała. Zaskoczyła mnie jej bezpośredniość, jednak pokiwałem twierdząco głową.

- Świetnie! - zawołała. - Lecę do siebie, więc widzimy się później - dodała, po czym skierowała się w głąb ogrodu, zapewne do furtki, która się tam znajdowała. Uśmiechnąłem się. Powrót do pracy stał się trochę przyjemniejszy.

Kolejnego dnia razem z ciotką (i wyczekiwanym przez Sulli bukietem) ruszyliśmy do jednego z sąsiednich domów. Zastaliśmy tam ładnie udekorowany stół i zapach świeżo przyrządzanych przekąsek.

Od wczoraj rozmawiałem z brunetką jeszcze kilka razy, gdyż często wpadała do mojej ciotki. Przez ten czas zdążyliśmy się trochę zaprzyjaźnić i ku mojemu zdziwieniu, dogadywałem się z nią całkiem nieźle.

Po przedstawieniu się, opowiedzeniu o sobie i zjedzeniu, udaliśmy się z Sulli do ogrodu jej rodziców. Był on nieco mniejszy od sadu ciotki, jednak tak samo ładny i zadbany. Rozłożyliśmy się z Sulli przy niewielkim jeziorku.

- Okej, a teraz powiedz mi, dlaczego jesteś tak poobijany? - dziewczyna zaczęła rozmowę, wskazując na rany na mojej twarzy.

- Pobiłem się z kolegą - odpowiedziałem tonem sugerującym zakończenie tematu. Sulli jednak była uparta i nie zaniechała rozmowy.

- Czemu? Pokłóciliście się o coś? To był jakiś bliższy kolega czy bardziej nielubiany? - zapytała, patrząc na mnie. Wbiłem wzrok w duży kamień naprzeciwko. Nie miałem ochoty na tę rozmowę. Wiedziałem jednak,  że im bardziej będę  uchylał się od odpowiedzi, tym bardziej Sulli będzie naciskać.

- W sumie to jedno i drugie - odparłem, napotykając zdziwione spojrzenie dziewczyny. - Był jednym z moich przyjaciół, ale odkąd zaczął chodzić z moim NAJLEPSZYM przyjacielem, nasze relacje trochę się zmieniły. Podobnie jak z jego chłopakiem - dodałem.

Sulli zaśmiała się.

- Czyli geje - powiedziała wesołym tonem i poklepała mnie po plecach.

- Co w tym takiego śmiesznego? - zapytałem przez zaciśnięte zęby, dziewczyny jednak nie zraził mój nieprzyjemny ton.

- Widzę, że Sehun nie lubi homoseksualistów - oznajmiła. Chciałem pokiwać głową, ale uświadomiłem sobie, że gdyby na przykład Sulli okazała się lesbijką to nie przeszkadzałoby mi to. Dlatego nie zareagowałem w żaden sposób.

- Wiem, co ci chodzi po głowie, nie przejmuj się, jestem hetero - powiedziała ze śmiechem, jednak po chwili spoważniała. - O co tak naprawdę chodzi, Sehun? Czy tylko o to, że ci twoi przyjaciele..

- Kai i Luhan - przerwałem, na co Sulli pokiwała głową.

- Kai i Luhan są gejami? - spytała.

Nie odpowiedziałem. Czyżby przejrzała mnie tak szybko?

- Dlaczego? - zapytała.

- Nie rozumiem po prostu tego, jak dwoje ludzi tej samej płci może być razem.. Zakochać się w sobie.. Nie pojmuję tego.. - odparłem. Złapałem się jednak na tym, że nie mówiłem tak do końca prawdy.

- Czemu? Przecież miłość nie wybiera. Zakochanie kobiety i mężczyzny niczym nie różni się od uczucia na przykład mężczyzny i mężczyzny. Jeśli dwoje ludzi się kocha to nieważne są wtedy różne czynniki zewnętrzne typu wiek, rasa czy nawet płeć - ciągnęła Sulli, jednak jej słowa spływały po mnie jak po kaczce.

- Wyobraź sobie, że na świecie żyliby ludzie tylko jednej płci. Wtedy nieuniknione byłoby łączenie się w pary - powiedziała dziewczyna.

- Tylko wtedy nikt nie uświadamiałby sobie, że istnieje jakaś inna płeć, bo nigdy nie mieliby z nią styczności - odparłem.

- Jednak nie przeszkadzałoby im to, że są tak samo zbudowani i w ogóle, dla nich liczyłoby się uczucie - odpowiedziała Sulli. Doceniałem jej starania, jednakże wiedziałem, że nie zmienię zdania ani nastawienia.

Brunetka spojrzała na mnie z pobłażaniem i pokręciła głową z dezaprobatą. Przez chwilę panowała między nami idealna cisza.

- Wiesz co, Sehun? - spytała Sulli, podnosząc się z koca. - Ja myślę, że tu nie chodzi tylko o twoją rzekomą homofobię - powiedziała, kładąc nacisk na przedostatnie słowo. - Podejrzewam, że bardziej ma to związek z tym, iż Luhan, jak mogę wywnioskować z twoich skrótowych wyjaśnień, nie jest już tylko twój. I nie wiem, co sobie teraz o mnie pomyślisz, ale powiem ci to wprost: sądzę, że ty nie czujesz niechęci do wszystkich homoseksualnych. Jesteś zły, bo twoi przyjaciele okazali się takimi osobami, a ponadto jeden z nich - Kai - sprzątnął ci sprzed nosa osobę, która była dla ciebie wszystkim. I myśl sobie, co chcesz, ale pewnie jesteś po prostu o Luhana zazdrosny, bo.. - przerwała, zagryzając wargę, szybko jednak jej pewność siebie powróciła i dopowiedziała - bo podświadomie jesteś w nim zakochany, ale tego do siebie najzwyczajniej w świecie nie dopuszczasz.

Po tych słowach pobiegła szybko w stronę domu.

P.S To dziwne, bo ten rozdział jest w sumie najnudniejszy, a najdłuższy. O.O ^^

Poza tym zostałam nominowana do Liebster Award przez Yuki i Avę Lee, ale pozwolicie dziewczyny, że zrealizuję to trochę później. ^^ <3

(cr: Tingo115)