Rozdział trzeci ,,Keep calm and fight"

Hej. Po dosłownie pięciu dniach wracam do Was z nowym rozdziałem. Znając mnie, zapewne dodałabym go trochę później, ale tutaj do akcji wkracza Hikari, której serdecznie dziękuję za pisanie pod presją, w nerwach i zmuszenie szantażem. TT Uwielbiam Cię, kobieto. <33 A skoro przy podziękowaniach jestem, to głęboki ukłon dla Kei, która jest moją kochaną betą i nie wiem, co bym bez niej zrobiła. <33 A także Uszati, która wykonała dla mnie przecudowniegenialnowspaniałofenomenalny szablon, którego na razie nie ma (problemy z laptopem, moja wina), ale który będzie. ^^ <33 I dziękuję także pozostałym, którzy wpadli - jestem wdzięczna za wszystkie komentarze, wiele dla mnie znaczą. <33
Powiem Wam, że miałam straszne opory przed dodaniem tego rozdziału, sami się zapewne zorientujecie, dlaczego. Dalej się boję, ale czekam na opinie.

Tym razem życzę Wam podwójnie miłej lektury. <3

       Obudziłem się z niebotycznym bólem głowy. Uchyliłem powieki i moim oczom ukazała się zatroskana twarz mamy stojącej nade mną w fartuchu i trzymającej w dłoni wielką chochlę.
       - Hunnie, wszystko w porządku? - zapytała i usiadłszy obok, pogłaskała mnie po policzku.
Pokiwałem głową.
       - Martwiłam się i przez chwilę chciałam cię nawet uderzyć - tu pomachała mi chochlą przed oczami - bo strasznie rzucałeś się po łóżku i coś tam mamrotałeś. Myślałam, że śni ci się coś nieprzyjemnego i naprawdę byłam już gotowa cię zaatakować, ale na szczęście sam się rozbudziłeś - powiedziała.
Dźwignąłem się z pozycji leżącej, jednak momentalnie znów do niej powróciłem. Moja głowa sprawiała wrażenie tak ciężkiej, że wydawało mi się, iż jak się podniosę to oderwie mi się od szyi. Próbowałem zacisnąć dłoń w pięść, byłem jednak zbyt słaby, żeby chociaż zgiąć palce. Kręciło mi się w głowie i czułem, że chyba zaraz zwymiotuję.
       - Sehun! - krzyknęła mama. Jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki, a mina wyrażała przerażenie. - Sehun, dobrze się czujesz? Jesteś strasznie blady.. - wyszeptała, po czym złapała mnie za ramiona, potrząsając nimi delikatnie. Za wszelką cenę próbowałem nie zamykać oczu. Wiedziałem, że jeśli tylko to zrobię, od raz zasnę. Nie chciałem przeżywać raz jeszcze tego, co miało miejsce podczas snu. Nie pamiętałem, co to było, wiedziałem jedynie, że miało to związek z Luhanem i nie było zbyt przyjemne.
       - Hunnie, proszę - wyjęczała mama, nadal wpatrując się we mnie ogromnymi oczami. - Chcesz pić? Jesteś głodny? Potrzebujesz czegoś? Mam dzwonić po karetkę? - panikowała. Pokręciłem przecząco głową. Czułem się strasznie słabo, drętwiały mi dłonie, nie miałem pojęcia, co się dzieje. Oddychałem głośno. Ból rozsadzał mi głowę, jedyne na co miałem ochotę w tamtym momencie to ją sobie odciąć.
Mama otworzyła na oścież okno, przez co do pokoju wleciało świeże i zimne powietrze. Na zewnątrz świeciło słońce, temperatura zapewne męczyła wszystkich znajdujących się na dworze, jednak sytuację ratowały gwałtowne powiewy wiatru, które raz po raz trafiały do mojego pokoju i owiewały mi twarz, sprawiając, że nabierała ona rumieńców.
       - Sehun - mama po raz setny wypowiedziała moje imię i ponowie usiadła obok mnie. Czułem, jak stopniowo powracają mi siły, a głowa, mimo że nadal bolała, nie sprawiała już wrażenia tak ciężkiej. - Nie strasz mnie tak więcej - poprosiła błagalnym tonem, po czym schyliła się i pocałowała mnie w czoło. - Jak już w pełni dojdziesz do siebie, przyjdź do kuchni. Zrobiłam kimchi - oznajmiła z uśmiechem i wyszła z pokoju.
       Z mojego gardlła wydobyło się ciche westchnięcie. Wygramoliłem się z łóżka, musiałem jednak przytrzymać się szafki nocnej, bo zakręciło mi się w głowie. Podszedłem do okna, napawając się świeżym powietrzem. Już dawno się tak nie czułem. Ostatni raz zdarzyło mi się to w gimnazjum po dosyć męczącym W-Fie. Luhan wtedy zerwał się z lekcji, żeby odprowadzić mnie do domu.
       Właśnie, Luhan.
       Z relacji mamy wynikało, że przez sen szamotałem się i coś mówiłem. Nie pamiętałem, co mi się śniło, próbowałem to sobie przypomnieć, ale nie mogę. Mam jedynie jakieś przebłyski, wiem jednak, że pojawił się w nim on. Luhan. I Kai. Właściwe wszystkie sny, w których jakimś cudem bohaterem jest Jongin zaliczam do kategorii koszmarów, ale ten sen był naprawdę okropny. Mimo że nic z niego nie wiem, to jednak czuję pewien niepokój, kiedy tylko o nim pomyślę. A to znaczy, że nie był to zwykły koszmar.
       Starając się nie myśleć o sytuacji, która przypomniała mi się na myśl o Luhanie i która również nie zalicza się do tych wesołych, ruszyłem w stronę kuchni. Już od progu czułem zapach mojej ulubionej potrawy. Ciekawiło mnie, czy mama przygotowała ją celowo czy po prostu naszła ją na to ochota. Akurat w moim obecnym stanie taki miły i niewielki gest bardzo mi się przyda. Może moja mama wyczuła, że ostatnimi czasy jest coś ze mną nie tak?
       - Siadaj, skarbie - powiedziała, kiedy tylko wszedłem do kuchni. Zająłem miejsce, po czym na stole wylądowała przede mną duża porcja kimchi. Łapczywie zająłem się jej pałaszowaniem.
        - Smakuje? - spytała mama, na co pokiwałem energicznie głową, nie przerywając jedzenia.
       - Sehun.. - zaczęła po chwili, kiedy skończyłem. - Czy coś się dzieje? - zapytała, obserwując mnie badawczo.
       - Nie, mamo - skłamałem, odkładając talerz. Miałem zamiar udać się do łazienki, jednak mama podeszła do mnie i kładąc mi ręce na ramieniu, powiedziała:
     - Chciałabym synku, żebyś wiedział, że jeśli tylko masz jakiś problem, możesz ze mną o nim porozmawiać. Jestem twoją matką i mam prawo wiedzieć, jak się czuje mój syn, prawda? - uśmiechnęła się.
       - Serio mamo, nic mi nie jest - odparłem. Chciałem się wyrwać, ale miałem świadomość, że to tylko pogorszy sytuację i da mamie powód do kolejnych nalegań, dlatego wytrzymywałem w napięciu jej przenikliwy wzrok.
       - No dobrze - odpowiedziała z rezygnacją i ponownie pocałowała mnie w czoło. - Daję ci spokój - dodała, puszczając mnie. Już miałem wchodzić do łazienki, kiedy usłyszałem jeszcze głos kobiety wołający:
       - No właśnie, Sehun! Dzisiaj przychodzą do nas przyjaciele taty, więc proszę cię, abyś wywarł na nich dobre wrażenie.
       Wspaniale. Tylko tego brakowało.Nie dość, że już i tak mam spieprzony dzień to jeszcze będę musiał użerać się z rozpuszczonymi ,,arystokratami".
       Jak codzień, pierwszym, co zrobiłem po wejściu do łazienki, było spojrzenie w lustro. Moją twarz rozświetlił szeroki uśmiech, gdyż ewidentnie moje oko goiło się. Czerwony kolor wyblakł, a spuchnięcie prawie całkowicie zniknęło. Podejrzewałem, że najpóźniej pojutrze moja twarz powroci do stanu sprzed ataku złośliwej rzęsy.
       Nie miałem zamiaru dzisiaj nigdzie wychodzić, więc jedyne, co zrobiłem, to trochę opłukałem oko, po czym wróciłem do pokoju. Pragnąłem jedynie siąść przed laptopem i nadrobić zaległości w oglądaniu.
       Mój błogi spokój został jednak przerwany przez Chanyeola, który rozdradowany wtargnął do mojego pokoju i rzucił się na łóżko.
       - Co ty do cholery robisz? - wycedziłem, ignorując szeroki uśmiech chłopak. Mimo mojego niezbyt sympatycznego powitania, czarnowłosy nadal tryskał radością.
       - Przyszedłem cię odwiedzić, przyjacielu ! - krzyknął i wystawił ręce, zapewne myśląc, że rzucę się mu w ramiona. Wzgardziłem.
       - Oj, no coś ty taki? - szturchnął mnie lekko w ramię. Już miałem spowrotem zakładać słuchawki, kiedy Chanyeol wyrwał mi laptopa, położył go na biurku i zrzucił mnie z łóżka.
       - Dobra, ubieraj się - rozkazał, celując we mnie butami.
       - Po co? Nie mam zamiaru nigdzie iść - odpowiedziałem, wstając z podłogi.

      - Ty może nie, ale my zdecydowaliśmy za ciebie - odparł.- Rusz się, bo nie wiem, czy pozostałym będzie się chciało tyle czekać - dodał, na co spojrzałem na niego przerażony.
       - Pozostali, to znaczy..
       - A z kim spędzasz ostatnio najwięcej czasu? Baekhyun, Xiumin, Luhan i Kai. No i Tao się dopierniczył.
Zamarłem. Nie byłem gotowy na spotkanie z Luhanem. Jeszcze nie. Nie po tym, co mu wczoraj wygadywałem. Wiedziałem, że Chanyeol nie oduści, a nie chciałem wyjawiać mu prawdziwej przyczyny mojej niechęci wobec spotkania kolegów. W złe samopoczucie nie uwierzy, brak czasu tym bardziej, więc zostało mi jedynie iść za nim. Równie dobrze mogłem ignorować Luhana i Kaia. Posiedzę trochę z nimi i pójdę. I tak nie mogę długo siedzieć. W końcu elita taty zaszczyci nas swoją obecnością. Tak ważnej i wzniosłej chwili nie mogę przegapić.
        - No dobra, ale na chwilę - odparłem, zakładając buty.
       - Ah, ta moja siła perswazji - wymruczał Chanyeol. Przewróciłem oczami. Z wielkim oporem ruszyłem do wyjścia z domu. Krzyknąłem jeszcze ,,Mamo wychodzę!", po czym wolnym krokiem wyszliśmy do pozostałych. W sumie to ja zwalniałem, Chanyeol przyspieszał, ale chciałem odwlec tę chwilę jak nabardziej.
       - Wyciągnąłeś go? - zapytał z niedowierzaniem Baekhyun, kiedy tylko wyłoniliśmy się z korytarza.
     - Ciężko nie było - odparł czarnowłosy. Mimowolnie spojrzałem w stronę Luhana i Kaia. Byli roześmiani, Jongin ciągle szeptał coś czerwonowłosemu do ucha, na co starszy uśmiechał się radośnie. Zapewne nawet nie zauważyli, że przyszedłem. Nie zależało mi na tym, właściwie sam miałem zamiar ich ignorować.
Staliśmy tak przez dłuższą chwilę.
       - To idziemy? - odezwał się Xiumin, na co wszyscy zgodnie pokiwali głowami. Jedynie nie ja, bo nawet nie wiedziałem, gdzie się udajemy.
      Posuwistym krokiem podążyłem za pozostałymi. Czułem się jak odludek. Xiumin nie miał dla mnie czasu, gdyż akurat omawiał coś z Baekhyunem i Chanyeolem, pewnie coś ważnego, ponieważ gwałtownie gestykulował i widać było, że wkłada w wypowiedź mnóstwo emocji. Obok nich kroczył Tao, którzy uważnie przysłuchiwał się monologowi Xiu. Nie wspomnę już o Kaiu i Luhanie, którzy definitywnie zapomnieli o tym, że nie są sami i zatracili się we własnym świecie, zamykając komukolwiek do niego drzwi. Co jakiś czas obdarzali się namiętnymi pocałunkami, co sprawiało, że odwracałem z obrzydzeniem wzrok. Właściwie dziwiło mnie, że Luhan okazuje publicznie swoje uczucia. Na ulicy było mnóstwo ludzi, znaleźli się oczywiście też ci wpatrujący się z zaciekawieniem lub nawet z niesmakiem na trzymających się za rękę dwóch facetów. Z tego, co wiem, Luhan nie był taki. Zawsze, gdy gdzieś wychodziliśmy, udawał, że z Kaiem nie łączą go żadne bliższe kontakty. Dopiero, kiedy ukryliśmy się gdzieś przed wzrokiem gapiów, zachowywał się normalnie. Powiedzmy, że normalnie. Lulu od zawsze był nieśmiały. Nienawidził rzucać się w oczy, zwracać na siebie uwagi, jedynie na scenie otwierał się na ludzi. Dlatego zaskoczyło mnie, że robił coś takiego. Trzymanie się za ręce było dla niego za trudne, a co dopiero całowanie. A tu proszę... Widocznie Kai ma na niego bardo duży wpływ.
       - Co tak cicho siedzisz? - Tao podszedł do mnie, uśmiechając się promiennie. Wykrzywiłem usta w lekkim uśmiechu. Jednak chyba mi nie wyszło, bo chłopak minimalnie spochmurniał. Skarciłem się w duchu.
W sumie to już zapomniałem, jak się uśmiechać.
       - Nie mam nastroju na rozmowy - odparłem, wbijając wzrok w chodnik.
      - Rozumiem - odpowiedział Tao i westchnął. - Co się stało Luhanowi? Jest dzisiaj jakoś wyjątkowo śmiały.. - powiedział. Zaśmiałem się cicho. Czyli nie tylko mi się to rzuciło w oczy.
     - Jest tak zakochany w Jonginie, że zapomniał co to nieśmiałość - odpowiedziałem. Mimo że nie chciałem, mój głos przepełniony był jadem.
     - Ja i Kris w sumie też się nie ukrywamy, ale u Luhana to niespotykana sprawa - stwierdził. Postanowiłem zachować resztki godności, które mi pozostały i nie wyrażać opinii na temat miłości Tao i Krisa. Chociaż miałem wrażenie, że ów związek nie zawadza mi tak bardzo jak Luhana i Jongina.
Byłem cholernym pechowcem. Nienawidziłem gejów, a w grupce moich znajomych było ich czterech.
       - Dobra, jesteśmy - powiedział Xiumin, kiedy zatrzymaliśmy się przed dosyć obskurnym i zaniedbanym budynkiem. Ze ścian odchodził tynk, kolumny obok wejścia były poszarpane i połamane, a nad drzwiami wisiał wyblakły szyld, z którego nic się już nie dało odczytać. Przerażający widok dopełniała jeszcze sylwetka wychudzonego człowieka, który pełnił rolę ochroniarza.
       Po raz kolejny w przęciągu kilku dni, żałowałem, że w ogóle wyszedłem z domu. Budynek, przed którym staliśmy mieścił w sobie najbradziej denną dyskotekę w Seulu. Nie miałem pojęcia, po co w ogóle tu przyszliśmy. Zazwyczaj nie włóczyliśmy się po takich podejrzanych okolicach.
,,Ochroniarz" wpuścił nas do budynku jedynie lekceważącym machnięciem ręki. Ciekaw byłem, czy każdego tak przepuszczał, czy po prostu wyglądaliśmy na pełnoletnich.
       W pomieszczeniu było ciemno, duszno i nieprzyjemnie. W tle leciała jakaś hiphopowa piosenka, do której tak właściwie nie dało się tańczyć. Przeciskałem się za pozostałymi przez kołyszące się do muzyki pary, starając się mieć z nimi jak najmniej styczności. Nie miałem ochoty przeniknąć ich potem. Mój mi przeszkadzał, a co dopiero kogoś.
       Doszliśmy do miejsca, ku mojej uciesze, dosyć oddalonego od hałasu, tłumu i smrodu. Na czerwonej kanapie, dosyć zmaltretowanej, siedział Kris, rozwalony tak, że właściwie zajmował połowę jej powierzchni. Przed nim na stoliku, stała opróżniona o trzy czwarte butelka szampana.
       - Ale skur**** - wyzwał go Kai, obejmując Luhana. - Nie poczekał, tylko sam wychlał.
Pozostali zajęli miejsca obok chłopaka, biorąc do ręki kieliszki, stojące wokół butelki. Tao zaczął przywracać Krisa do porządku, klepiąc go lekko po policzkach, ten jednak nie robił się ani ciut przytomny, wręcz przeciwnie - dobierał się do chłopaka, próbując zdjąć mu podkoszulek. Miałem ochotę odejść stamtąd jak najszybciej, jednak nie zrobiłem tego.
       - Dobra, Xiumin, idź zamów coś porządnego - Jongin zwrócił się do najstarszego. - Kris wysiadł już po szampanie, ja nie jestem takim cieniasem, więc potrzebuję czegoś mocniejszego - dodał. Baozi kiwnął głową i ruszył do lady, po czym wrócił z kilkoma butelkami jakiegoś nieznanego mi trunku. Nie byłem zainteresowany. I tak nie miałem zamiaru brać niczego do ust.


      - Kto teraz polewa?- zapytał Baekhyun, uśmiechając się szeroko. Nie był wstawiony, co w jego wypadku było dosyć niemożliwe. Właściwie żaden z moich przyjaciół nie był pijany, co wskazywało na to, że Xiumin jednak nie do końca spełnił żądanie Kaia.
      - Ja mogę - zdeklarował się Luhan, biorąc do ręki butelkę. Po kolei wlewał płyn do kieliszków, z premedytacją napełniając też mój, chociaż od początku tego debilnego spotkania nie napiłem się ani razu.
Ponownie zdziwiło mnie zachowanie Luhana. Nigdy nie pił. Na jakichkolwiek imprezach, schadzkach, parapetówkach - nic. Jeśli ktoś go namawiał, od razu tego kogoś atakował. Nie ciągnęlo go do picia, alkohol po prostu mu nie smakował, a on nie spożywał tego, czego nie lubił. Natomiast teraz napełniał swój kieliszek ciągle i ciągle. Jongin przynosił nowe rodzaje alkoholu, a Luhan brał się za każdy. Nie mówię, ludzie się zmieniają, ale nie w tak krótkim czasie i w takim stopniu. Lulu był przykładem wzorowego obywatela, każda matka chciałaby mieć takiego syna, w sumie jakby nie patrzeć, często byłem do niego porównywany. Przez mamę, tatę, ciotkę, nawet nauczycieli w szkole, mimo że nie chodziliśmy do tej samej klasy. Aczkolwiek wszyscy wiedzieli, że jesteśmy nierozłącznymi i najlepszymi przyjaciółmi, dlatego zawsze byłem z nim kojarzony. Dlaczego nie mogę być tak kulturalny jak Luhan? Czemu wdaję się w bójki, a nie rozwiązuję sytuacji pokojowo jak Luhan? Nie mógłbym być tak miły, cierpliwy i wyrozumiały jak Luhan? Najśmieszniej było, kiedy zafarbowałem sobie na kolorowo włosy. Dlaczego jestem tak niemoralny i robię z siebie jakiegoś klauna, skoro mam takiego przyjaciela, który zawsze był dla mnie przykładem, a on przecież ma blond włosy? Na drugi dzień Lulu zaskoczył wszystkich - przyszedł do szkoły z czerwoną czupryną. Od tamtej pory temat mojej fryzury odszedł w zapomnienie.
       - Chodź, Xiao Lu - Kai wstał. Poczułem jakbym dostał od niego siarczystego policzka. Przecież tylko ja tak mówiłem do Luhana..
     Kiedy czerwonowłosy wstał, obaj ruszyli do wyjścia z dyskoteki. Popychany nieznaną siłą, automatycznie ruszyłem za nimi. Nie miałem pojęcia, co robię. Nogi same niosły mnie w ich stronę i nawet jakbym chciał to nie mogłem się zatrzymać. Wewnętrzny głos podpowiadał mi, że to nie jest dobry pomysł. Jednak ignorowałem go. Byłem głupcem, bo za wszelką cenę chciałem uniknąć rozmowy z Luhanem, bałem się, że poruszy temat naszej ostatniej sprzeczki, a pchałem się do niego i tak.
       Kai i Luhan wyszli z budynku jako pierwsi. Zanim zrobiłem to samo, chwilę zaczekałem przed drzwiami. Odetchnąłem głeboko i gwałtownie otworzyłem drzwi. Moim oczom ukazał się widok, którego nigdy nie spodziewałbym się ujrzeć. Po lewej, oparty o ścianę stał Jongin, natomiast naprzeciwko niego ze szlugiem w ręce znajdował się Lulu. Kai, widząc mnie, uśmiechnął się złośliwie, natomiast czerwonowłosy w ogóle nie zareagował, raz po raz zaciągając się. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, dlatego nie mogłem stwierdzić, czy Luhanowi to, co robi podoba się czy nie.
       - O, Hunnie - zawołał z udawaną radością szatyn. Szyderczy uśmiech nie schodził mu z twarzy. - Cieszę się, że przyszedłeś do nas. Xiao Lu - zwrócił się do starszego, na co mnie znowu coś ścisnęło w żołądku- zostawiam was na chwilę samych - powiedział, po czym wszedł spowrotem do budynku. Ochroniarz gdzieś się ulotnił, przez co zostaliśmy z Luhanem całkiem sami.
      - Co ty, kur** wyprawiasz? - zapytałem rozwścieczony, zbliżając się do chłopaka i wyrywając mu szluga.
       - Oddawaj to! - wrzasnął, jednak używka wylądowała na ziemi, zgnieciona przez moją stopę.
      - Co się z tobą dzieje? - spytałem, wpatrując się w gniewne oczy czerwonowłosego. Tym razem nie miałem z tym problemu.
       - Ze mną? - prychnął Luhan i zaśmiał się gorzko. - To nie ja zachowuję się jak jakiś pieprzony homofob, robiąc z siebie niewiadomo jaką ofiarę - powiedział. Resztkami sił wytrzymałem jego jadowite spojrzenie. 

       - Zmieniłeś się, wiesz Xiao Lu? - spytałem, imitując głos Kaia przy wypowiadaniu jego przezwiska, tak przy okazji wymyślonego przeze mnie.
       - Nie waż się tak do mnie mówić - wycedził, wbijają mi nóż w serce. - A zresztą nic ci do tego, czy się zmieniłem czy nie. Może wolę być taki - odpowiedział. - Ty też się zmieniłeś. Wcześniej jeszcze zachowywałeś się jak normalny człowiek, a teraz wszyscy mamy dość twoich pierd******* humorków - stwierdził. Powstrzymywałem się ostatkami sił, aby nie otworzyć szeroko oczu ze zdziwienia. Luhan nigdy nie przeklinał.
       - Moich? Może i tak, ale mam powód, żeby taki być - odparłem.
      - Niby jaki? Bo nie jesteś już taki idealny, co? Rzęsa zniszczyła twój perfekcyjny image - powiedział, uderzając w moją największą słabość. Dobrze wiedział, że miałem obsesję na punkcie wyglądu.
       - Nie, akurat nie chodzi o to - odpowiedziałem. - Wyobraź sobie, że miałem przyjaciela, który był dla mnnie wszystkim. Spędzałem z nim praktycznie każdą wolną chwilę i marzyłem tylko o jednym - aby ta przyjaźń nigdy się nie skończyła. Cóż, okazało się jednak, że ten moj ,,przyjaciel" był poje***** pedałem i związał się z chłopakiem, którego nienawidzę, przy okazji rujnując naszą przyjaźń jak ostatni skur**** .
Luhan znosił moje słowa z wyraźnym napięciem, na jego twarzy widniała bezgraniczna wściekłość, raz po raz przerywana cieniami smutku, który odbijał się w jego oczach. Jeszcze kiedyś wziąłbym to pod uwagę. Przejąłbym się tym i zaczął pocieszać chłopaka. Nie mógłbym wytrzymać widoku jego delikatnej, nieco dziewczęcej twarzy przenikniętej żalem. Jednak byłem zbyt rozwścieczony, aby to przerwać. Za bardzo znienawidziłem Jongina za to, że ukradł mi Luhana, żeby teraz okazać jakąkolwiek łaskę czy skruchę. Stałem się nikim.
       - Jesteś popierd****** skurwy***** Sehun - powiedział. - Teraz żałuję, że kiedykolwiek chciałem się przyjaźnić z czymś takim jak twoja osoba.
Uniosłem rękę, po czym na policzku chłopaka wylądowała moja dłoń. W tym samym momencie z budynku wyszedł Kai, który, widząc trzymającego się za policzek Luhana, zrobił się czerwony z wściekłości i zbliżywszy się do mnie, uderzył mnie łokciem w oko. Poczułem jak do oczu napływają mi łzy, jednak przemogłem się i ignorując ból lewego oka, kopnąłem Jongina w kolano.
        - Jesteś pojeb****y- krzyknął Jongin, chwytając się za kolano. Nie chciał jednak pozostać mi dłużnym i ponownie natarł na mnie, tym razem uderzając mnie w brzuch. Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie..


       Kai atakuje mnie, popychając mnie na ścianę, przez co odcina mi drogę ucieczki. Z każdym uderzeniem wyrzuca z ust kolejne obelgi i przekleństwa tonem przepełnionym nienawiścią i goryczą, jakby raniły jego język. Dostaję w żołądek, co sprawia, że czuję, iż ów podskakuje i podchodzi mi do gardła. Jongin wbija kolano w miejsce pomiędzy moimi nogami. Nie daję rady. Biję na oślep, jednak karcę się w duchu, bo ani jedno moje zamachnięcie się nie jest skuteczne. Kącikiem oka zauważam Luhana. Na jego policzku widnieje ogromny siniak, a mina wyraża przerażenie. Siedzi skulony przy ścianie naprzeciwko, nie starając się nic zrobić, nie zahamować tego, co właśnie ma miejsce. Z każdym uderzeniem Kaia, przelewa on na mnie swoje emocje. Czuję całą jego miłość do Luhana, niebotycznie wielką nienawiść do mnie, jego upór, chciwość, siłę i wyższość.
       Jongin z całą mocą uderza mnie pięścią w twarz. Jego dłoń ląduje na moich ustach, czuję krew wylewającą się z rany. Płyn wlewa się do ust, przełykam go więc, krzywiąc się na gorzki smak. Chłopak uśmiecha się triumfalnie, będąc pewnym, że tę rozgrywkę wygrał on. Jednak nie przestaje. Uderza za to coraz mocniej, przez co moje siły jeszcze bardziej wyczerpują się. Jestem cieniasem. Nie umiem poradzić sobie z kimś takim jak Jongin. Nie potrafię nawet porządnie przyłożyć komuś, kto zjebał całe moje życie.
       Nagle czuję, że w moje obolałe kończyny powraca energia. Kai podnosi rękę, z pewnością chcąc znów wyładować na mnie swoją wściekłość. Tym razem nie pozwalam mu na to. Odpycham go najmocniej jak potrafię, dzięki czemu chłopak zaskoczony zatacza się do tyłu, dając mi trochę swobody. Ignorując błagalne jęczenie Luhana ,,Sehun, zostaw go!", zbliżam się do Kaia. Ten spogląda na mnie z wściekłą miną, zaciskając usta w wąską linię. Przyjmuje postawę obronną, wyciągając złożone w pięść dłonie. Podchodzę do niego i nie hamując się, zaczynam tłuc go tak mocno, na ile pozwala mi obolała ręka, którą wcześniej Jongin z premedytacją przygniótł do szorstkiej ściany. Chłopak nie pozostaje mi dłużny i ponownie rozpoczyna atak na mnie. Tym razem jednak to ja czuję się górą. Kopię Kaia tak, że czarnowłosy spada na ziemię. Czuję, że powinienem już zakończyć tę głupią grę, jednak wpadłem w zbyt ciężki trans, aby przerwać. Siadam Jonginowi na brzuchu i nie zwracając uwagi na jego przerażony wzrok, najpierw klepię go lekko po twarzy, żeby zaraz potem walnąć go z pięści to w policzek, to w nos, to w usta i z satysfakcją patrzeć jak jego ładna buźka niszczy się coraz bardziej. Podobnie jak on wcześniej na mnie, teraz ja wyładowywałem na nim wszystkie emocje. Cios w lewy policzek. Za to, że żyjesz. Cios w prawy policzek. Za to, że wpieprzyłeś się do mojego życia. Uderzenie w nos. Za to, że jesteś gejem. Uderzenie w usta. Za to, że zabrałeś mi Luhana, chu**.
       W pewnym momencie tracę panowanie nad rękami w takim stopniu, że nawet gdybym chciał to nie mógłbym oderwać ich od twarzy Jongina. Calą moją nienawiść do niego, nieświadomie tłumioną przez tyle czasu zebrałem właśnie w nich i to one stały się odzwierciedleniem mojej nietolerancji i niechęci.
Nagle czuję, jak ktoś chwyta mnie za podkoszulek i podnosi do góry, ściągając mnie z jęczącego Kaia. Odwracam się i w tym samym momencie doznaję najgorszej chwili w moim 18-letnim życiu. Luhan, cały czerwony, spuchnięty i mokry, bez siły, aby przybrać na twarz gniewną minę, ale z wystarczającą mocą, aby mnie dobić, uderza mnie w, już i tak zmalrtretowane, lewe oko. Cios nie jest niesamowice mocny, jednak bardziej boli mnie jego mentalne przesłanie niż fizyczny efekt. Łzy napływają mi do oczu, jednak ignoruję je. Słyszę, jak Kai z jękiem podnosi się z ziemi i przez chwilę czuję podziw, że po tylu ciosach może jeszcze stać. Luhan podbiega do Jongina, wcześniej jeszcze szepcząc do mnie: ,,Nigdy ci tego nie wybaczę. Nigdy". W tym samym momencie spada na mnie ogromne zmęczenie. Czuję, jak oczy mi się zamykają, a kończyny powoli odmawiają posłuszeństwa. Zanim całkiem zemdleję, ostatni raz zerkam na Luhana, którzy pochylając się nad obolałym Kaiem, próbuje zetrzeć mu krew z twarzy własnym podkoszulkiem, po czym odwracam się i już nie oglądając się ze siebie, biegnę do domu, lekceważąc ciekawskie spojrzenia ludzi na ulicy.


       Wpadłem do domu, trzasnąwszy drzwiami, marząc jedynie o tym, aby wejść pod prysznic i zmyć z siebie cały brud. Nie zdążyłem nawet ściągnąć butów, kiedy zerkam do kuchni, napotykając zdziwione i gdzieniegdzie zniesmaczone spojrzenia dziesięciorga ludzi siedzących przy stole.
Kur**, zapomniałem. Przecież dzisiaj mieli odwiedzić tatę jego znajomi.
       Udając, że niczego nie widzę, ruszyłem do swojego pokoju. Z łazienki zrezygnowałem, gdyż musiałbym w takim razie przejść przez kuchnię, a nie chciałem pogarszać jeszcze bardziej swojej sytuacji. Będąc w pomieszczeniu, jedyne co zrobiłem to usiadłem bezruchu na łóżku. Dotknąłem swojej twarz, dopiero teraz w pełni czując ból zadany mi przez Kaia. Miałem podbite oko, spuchnięte policzki i rozwaloną wargę, z której raz po raz sączyła się krew. Tych obrażeń zapewne było więcej, ale jak na razie nie miałem ochoty oglądać się w lusterku. Chciałem trochę posiedzeć i pogapić się w ścianę. Jednakże nie było mi to dane, bo do pokoju wpadł mój tata z ogromną złością wypisaną na twarzy.
        - Zostawiłeś gości? - spytałem. Mój głos był zachrypnięty i cichy, nie byłem pewien, czy tata w ogóle mnie usłyszał.
On jednak nie odpowiedział, tylko podszedł do mnie i uderzył mnie otwartą dłonią w policzek.
       - Porozmawiamy sobie o tym później - powiedział spokojnie i wyszedł. W drzwiach napotkałem jeszcze smutne spojrzenie mamy, po czym zostałem sam.
        Usiadłem ponownie na łóżku i rozpłakałem się. Najnormalniej w świecie się rozpłakałem.

         P.S Przepraszam, przepraszam, przepraszam. TT

        (cr: effectica)